ΚΕΙΜΕΝΑ
Εἰς τό Κύριε ἐκέκραξα.
Στίχ. Κατανυκτικά Ἦχος α΄
Ὅτι τὸ πέλαγος πολύ, τῶν παραπτωμάτων μου Σωτήρ, καὶ δεινῶς βεβύθισμαι ταῖς πλημμελείαις μου, δός μοι χεῖρα, σῶσόν με, ὣς τῷ Πέτρῳ, ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με.
Ὅτι ἐννοίαις πονηραῖς, καὶ ἔργοις καταδεδίκασμαι Σωτήρ, λογισμόν μοι δώρησαι, ἐπιστροφῆς ὁ Θεός, ἵνα κράζω, Σῶσόν με Εὐεργέτα ἀγαθέ, καὶ ἐλέησόν με.
Ἄλλος σε κόσμος ψυχὴ ἀναμένει, καὶ Κριτής, τὰ σὰ μέλλων δημοσιεύειν κρυπτὰ καὶ δεινά, μὴ οὖν ἐμμείνῃς τοῖς ὧδε, ἀλλὰ πρόφθασον βοῶσα τῷ Κριτῇ, ὁ Θεὸς Ἰλάσθητί μοι, καὶ σῶσόν με.
Μὴ ἀποδοκιμάσης με Σωτήρ μου, τῇ ῥᾳθυμίᾳ τῆς ἁμαρτίας συνεχόμενον, διεγεῖρόν μου τὸν λογισμὸν πρὸς μετάνοιαν, καὶ τοῦ σοῦ ἀμπελῶνος, ἐργάτην δόκιμον ἀνάδειξόν με, δωρούμενός μοι τῆς ἐνδεκάτης, ὥρας τὸν μισθόν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.
Ποίημα τοῦ κυρίου Ἰωσήφ
Ἦχος πλ. δ΄. Ἀμέτρητος ὑπάρχει.
Ἀμέτρητά σοι πταίσας, ἀμετρήτους κολάσεις ἐκδέχομαι, βρυγμὸν ὀδόντων, καὶ κλαυθμὸν ἀπαράκλητον, γέενναν πυρός, καὶ σκότος καὶ τάρταρον. Κριτὰ δικαιότατε, δάκρυα οὖν μοι δώρησαι, δι’ ὧν εὕρω τὴν ἄφεσιν, καὶ κακῶν μου τὴν λύσιν, νηστεύων καὶ κράζων σοι. Δέσποτα Χριστέ, οἰκτείρησόν με, διὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.
Ἐμὲ τὸν πλανηθέντα, ἐπὶ ὄρη δεινῶν παραβάσεων, ζήτησον Λόγε, καὶ πρός σε ἀνακάλεσαι, ἤθη πονηρὰ ἐκ τῆς διανοίας μου, μακρὰν ἀπωθούμενος, θνήξαντα πάλιν ζώωσον, καὶ νηστείᾳ καθάρισον, ἐν κλαυθμῷ διηνεκῆ, βοῶντα καὶ λέγοντα. Δέσποτα Χριστέ, οἰκτείρησόν με, διὰ τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.
Ἕτερον ἦχος πλ. δ΄. Τὴν ἔνδοξον
Νηστείας ἐναρξάμενοι, Ἑβδομάδος τῆς τρίτης, τὴν Τριάδα τὴν σεπτήν, εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τὸ ἑξῆς περιχαρῶς διανύοντες, τῆς σαρκὸς δὲ τὰ πάθη ἀπομαράναντες, ἐκ ψυχῆς ἡμῶν, ἄνθη θεία δρεψόμεθα, στεφάνους πλεξάμενοι τῆς κυρίας τῶν ἡμερῶν, ἵνα πάντες τὸν Χριστόν, ὡς νικητήν, στεφανηφοροῦντες ἀνυμνήσωμεν.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Επειδή το πέλαγος των παραπτωμάτων μου, Σωτήρα, είναι μεγάλο και (επειδή) βυθίζομαι κατά φοβερό τρόπο μέσα στα σφάλματά μου (αμαρτήματα, πταίσματα), για το λόγο αυτό δώσε μου το χέρι σου (βοήθησέ με), σώσε με, όπως τον Πέτρο, Θεέ, και ελέησέ με.
Επειδή εξ αιτίας των πονηρών σκέψεων (πονηρών) είμαι καταδικασμένος, Σωτήρα μου, δώρησέ μου σκέψη (μυαλό) να επιστρέψω, Θεέ μου, για να κράζω σώσε με Ευεργέτη αγαθέ και ελέησέ με.
Ψυχή μου, άλλος κόσμος σε περιμένει και Κριτής, ο οποίος πρόκειται να γνωστοποιεί τα κρυφά και τα φοβερά μη μένεις λοιπόν, προσκολλημένη στα εδώ (στα επίγεια), αλλά πρόφθασε κραυγάζοντας στον Κριτή Θεέ, λυπήσου με και σώσε με.
Μη με αποδοκιμάσεις, Σωτήρα μου, που καταπιέζομαι
(στεναχωρούμαι, ενοχλούμαι) από την αμέλεια (αδιαφορία, οκνηρία) της
αμαρτίας ξεσήκωσέ μου (αφύπνισε, ξύπνησέ
μου) το λογισμό (τη σκέψη) για μετάνοια και ανάδειξέ με δοκιμασμένο (άμεμπτο)
εργάτη του αμπελώνα σου, δίνοντας μου ως
δώρο το μισθό της ενδεκάτης ώρας και το μέγα έλεος
Επειδή έφταιξα σε σένα πάρα πολύ (άπειρα, αναρίθμητα), δέχομαι και πάρα πολλές (άπειρες, αναρίθμητες) τιμωρίες, δηλαδή τρίξιμο (τριγμό) δοντιών και απαρηγόρητο κλάμα (θρήνο), γέενα πυρός (φωτιάς) και σκοτάδι και τάρταρο (σκοτεινή άβυσσο). Κριτή πάρα πολύ δέκαιε (δικαιότατε) χάρισέ μου, λοιπόν δάκρυα, με τα οποία θα πετύχω τη συγχώρηση και τη λύπη των κακών μου νηστεύοντας και κράζοντας σε σένα· Δέσποτα Χριστέ, λυπήσου με (συμπόνεσέ με) με ο μεγάλο και πλούσιο έλεός σου.
Εμέ, που πλανήθηκε σε όρη φοβερών παραβάσεων, ζήτησέ με Λόγε και ανακάλεσέ με κοντά σου, διώχνοντας μακρυά από τη σκέψη μου (το νου μου) πονηρές συνήθειες· αφού πέθανα ξαναδώσε μου ζωή καθάρισέ με, με νηστεία, με συνεχές κλάμα (συνεχή θρήνο) κραυγάζοντα και λέγοντα· Δέσποτα Χριστέ, λυπήσου με (συμπόνεσέ με) με το μεγάλο και πλούσιο έλεός σου.
Αφού κάναμε αρχή της τρίτης εβδομάδας της νηστείας ας
ευφημήσουμε (ας τιμήσουμε θριαμ-βευτικά) οι πιστοί τη σεπτή (σεβαστή) Τριάδα,
διανύοντες με χαρά το υπόλοιπο διάστημα (της νηστείας) · αφού δε απομαράναμε τα
πάθη της σάρκας ας κόψουμε θεία άνθη για να πλέξουμε στεφάνια για την κυρία των
ημερών (δηλαδή το Άγιο Πάσχα) · ώστε όλοι φορούντες στεφάνια να ανυμνήσουμε το
Χριστό ως νικητή.
