-Και για τον Σταυρό θέλω να σας ρωτήσω το ίδιο. Ο Σταυρός, όπως συχνά το ακούμε προκαλεί μια αρνητική αίσθηση. Ο καθένας κουβαλάει τον σταυρό του. Ο χριστιανός πρέπει να κουβαλήσει τον σταυρό του. Ο σταυρός ως προϋπόθεση να είσαι χριστιανός, ο Σταυρός ως αντίθετο της χαράς της ζωής, της εδώ ζωής
-Ο Σταυρός είναι η πηγή της σωτηρίας, είναι η εγγύηση της Ανάστασης. Χωρίς
Σταυρό δεν υπάρχει Ανάσταση και Ανάσταση σημαίνει ανακαίνιση ζωής. Ο θάνατος
του Χριστού οδηγεί σε ανάσταση ζωής. Αυτή είναι η εμπειρία της Εκκλησίας μέσα
στην ιστορία. Γι΄ αυτό κάνουμε το σημείο του σταυρού, γι΄ αυτό φοράμε σταυρό.
Δεν είναι δεισιδαιμονία, είναι εμπειρία. Και φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν θα
βρεθείς σε κίνδυνο ή δεν θα αρρωστήσεις, αλλά ό,τι και αν σου συμβεί είναι
παρών ο Θεός, είσαι κάτω από το βλέμμα του, αυτό σου αρκεί.
Δείτε πώς ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει το δικό του πάθος
στους μαθητές. Καταρχάς δεν τους μιλάει μόνο για ανάσταση και για νίκη και
θρίαμβο, αλλά τους μιλάει για πάθος, μαστιγώσεις και σταυρό, για τον δικό του
θάνατο. Δεν τους προτρέπει να τον γνωρίσουν μόνον στη μεταμόρφωση, αλλά να
αναγνωρίσουν τη θεότητά του όταν Τον αντικρύσουν στον σταυρό. Ούτε τους
υπόσχεται επίγεια καλοπέραση. Αντίθετα, τους λέει ότι «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς
διώξουσι» και ότι όποιος θέλει να τον ακολουθήσει πρέπει να απαρνηθεί τον
εγωκεντρικό εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του. Μιλάει για διωγμούς και
πειρασμούς, για «στενή πύλη καί τεθλιμμένη ὁδό».
Όταν ο Πέτρος ομολογεί τη θεότητά του Χριστού, του
λέει ότι αυτό είναι αποκάλυψη του Θεού μέσα του· όταν όμως αρνείται τη σταύρωσή
του, τον επιτιμά λέγοντας πως αυτό αποτελεί φωνή του διαβόλου μέσα του.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβουμε πως η πορεία μας
πρέπει να έχει θυσία. Όπως ο Χριστός προσφέρεται
«κλώμενος», κομματιασμένος και «εκχυνόμενος», ματωμένος, έτσι και εμείς πρέπει
να κάνουμε καθώς αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς μας, τις δοκιμασίες μας, τις
απρόβλεπτες δυσκολίες, τις ασθένειες, τους θανάτους, τα αδιέξοδα, τις
καταστροφές, τις διαταραγμένες σχέσεις μας, τον εαυτό μας, γιατί αυτός είναι ο
μεγαλύτερος σταυρός. Όλα τα σηκώνουμε με πνεύμα θυσίας, όχι με πνεύμα
καλοπέρασης. Έτσι λοιπόν δεν προσεγγίζουμε τον Θεό για να μας έρθουν όλα
βολικά, αλλά για να μπορούμε να αντέξουμε τον κάθε σταυρό και κυρίως τον εαυτό
μας. Και έτσι να ακολουθήσουμε τον Χριστό.
Πρέπει να το καταλάβουμε· είναι πρόβλημα ο εαυτός μας, δεν
είναι το πρόβλημα ο άλλος. Αντίθετα ο συνάνθρωπός μας είναι ευκαιρία, είναι
ευλογία στη ζωή μας. Ο εαυτός μας έχει μιζέρια, κουβαλάει πτώση, είναι
μικροπρεπής, είναι μικρονοϊκός, είναι στενός. Όταν το καταλάβει κάποιος αυτό το
πράγμα, τότε πρέπει να διασπάσει το άτομό του, πρέπει να ξεφύγει από το
βαρυτικό πεδίο του εγώ για να αποκτήσει ταχύτητα διαφυγής. Στην ουσία αυτό
που μας χρειάζεται είναι να πιστεύσουμε σε σταυρωμένο και αναστημένο Θεό και να
αποφασίσουμε να σταυρωθούμε και εμείς μαζί του. Ελεύθερος είναι ο
σταυρωμένος, ζωντανός ο αναστημένος. Ο σταυρός τελικά είναι πηγή ζωής και αίτιος
χαράς και σε αυτή τη ζωή.
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Δυστυχώς, δεν μας μαθαίνουν
τέτοια φυσική, μας μαθαίνουν τη φυσική του εγωκεντρισμού.
Από συνέντευξη του μητροπολίτου Μεσογαίας κ.κ.
Νικολάου ΕΔΩ
proskynitis
