[...]Πήραμε την μικρή ανηφόρα πάνω από το αγίασμα του Αη Γιωργιού και βρεθήκαμε στο πιο γαληνεμένο αγνάντι, στο κοιμητήρι της Ξενοφώντος. Ήταν το πιο όμορφο και αληθινά ζωντανό κατευόδιο στην πορεία της νέας μέρας: Ξενοφωντινοί Πατέρες στα σεμνά μνήματά τους ….Τους Σταυρούς τους, αγκάλιαζαν τα τριμμένα από την προσευχή και το χρόνο κομποσκοίνια τους. Σκέφτηκα ότι ήταν το μόνο ταιριαστό στο τελευταίο επί γης καταφύγιό τους.
Το μόνο που τους ήταν απαραίτητο
στην ησυχαστική τους ζωή, αυτό που στους κόμπους του, κατάφερναν να χωράνε αμέτρητες
πονεμένες και μπερδεμένες ψυχούλες, να αγαπάνε χωρίς ιδιοτέλεια, να κλαίνε χωρίς
σταματημό, να μιλάνε με ευγένεια ανυπόκριτη στον Δεσπότη Θεό.
Οι ηλικίες κάποιων μας έκαναν να απορήσουμε με
τα ανεξιχνίαστα σχέδια του Δικαιοκρίτη Χριστού. Κάποιοι με τα μισά σχεδόν χρόνια
μας, μεσιτεύουν εδώ και καιρούς στις Ουράνιες Μονές ….Και εκεί τους φανταστήκαμε
με τα ευωδιαστά κομποσκοίνια τους να δέονται υπέρ του σύμπαντος κόσμου[...]
Nώντας Σκοπετέας /Ημερολόγιο
Όρους 2013. H συνέχεια στο...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
proskynitis
