Δέσποτα, Κύριε Παντοκράτωρ,
ο κτίστης και δημιουργός πάσης κτίσεως,
ο ελθών εις αναζήτησιν της σωτηρίας ημών,
δέξαι το πνεύμα μου και επάκουσόν μου,
Κύριε ο Θεός μου, και δος τοις μνημονεύουσιν
του ονόματός μου ειρηνικήν βιοτήν και άφεσιν αμαρτιών.
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων μας, αυτών που ζουν
στη θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών και αυτών που κινούνται ανάμεσά μας στη
στρατευομένη Εκκλησία της γης, είναι η προσευχή.
Έζησαν, τράφηκαν και έφυγαν από τον κόσμο αυτόν με την προσευχή. Ό,τι ήταν η αναπνοή για το σώμα τους ήταν συγχρόνως και η προσευχή για την ψυχή τους. Γι’ αυτό και τη ζωή τους τη σφράγιζαν πάντοτε με την προσευχή.
Αυτό βλέπουμε και στη ζωή της
Αγίας Παρασκευής. Ολόκληρη η ζωή της ήταν μια προσευχή και το μαρτυρικό τέλος
της το σφραγίζει πάλι με προσευχή. Προσεύχεται στον Δημιουργό, στον
Παντοκράτορα Κύριο να δεχθεί το πνεύμα της: «Δέξαι το πνεύμα μου». Αυτό μας
θυμίζει την κραυγή του Χριστού πάνω στο σταυρό «πάτερ εις χείρας σου
παρατίθεμαι το πνεύμα μου».
Η Αγία όμως σ’ αυτή τη σύντομη προσευχή της, που σε άλλα
μαρτυρολόγια είναι πιο εκτενής, παρακαλεί το Χριστό και για εκείνους που θα
ζητούν την πρεσβεία της και τη μεσιτεία της.
Είναι οι αδελφοί της.
Είναι οι οικείοι της πίστεως.
Είναι οι φίλοι του Χριστού και δικοί της φίλοι.
Είναι εκείνοι που θα τιμούν τη μνήμη της και θα θυμούνται
το μαρτύριό της.
Γι’ αυτούς προσεύχεται ώστε ο Θεός να τους χαρίζει πάντοτε
ειρηνική ζωή και άφεση αμαρτιών.
Μήπως αυτό δεν έκανε και ο Άγιος Ιερομάρτυς Χαράλαμπος, ο
οποίος στην προσευχή του ζητούσε από το Θεό, «όταν οι άνθρωποι θα τιμούν τη
μνήμη του και θα θυμούνται το μαρτύριο του να έχουν τη ευλογία του Θεού και να
απαλλάσσονται από κάθε ασθένεια»;
Μήπως αυτό δεν έγινε και στη ζωή ενός νεοφανούς Αγίου του
Αγίου Ανδρονίκου του Περμ, που μαρτύρησε στο διωγμό στη Ρωσία το 1918 και ο
οποίος ζήτησε για λίγα λεπτά να προσευχηθεί και αφού ευλόγησε τα τέσσερα σημεία
του ορίζοντος, ξάπλωσε μέσα στον τάφο που ο ίδιος έσκαψε και δέχθηκε εν
συνεχεία τα πυρά των δημίων του.
Και αυτή η προσευχή των Αγίων μας ήταν γι’ αυτούς ένα όπλο
ακαταμάχητο, όπως θα την χαρακτηρίσει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όπλο, που
δεν απέκρουε έναν και μεμονωμένο αντίπαλο αλλά μυριάδες εχθρούς. Γιατί αυτή η
προσευχή εξασφαλίζει πάντοτε τη συμμαχία με το Θεό. Αυτή η προσευχή συνοδεύει
πάντοτε το Χριστιανό σε όλη του τη ζωή και ιδιαίτερα τις ώρες της δοκιμασίας
και του μαρτυρίου.
Η προσευχή για τον Άγιο είναι ένας πόθος για το Θεό. Πόθος
και «αγάπη ανεκλάλητος ουκ εξ’ ανθρώπων ενεργουμένη αλλά εκ θείας ενεργουμένης
χάριτος», όπως θα πει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Δηλαδή η προσευχή
είναι πόθος καρδιάς, καύση αγάπης προς το Θεό με την παρουσία της χάριτος του
Θεού, ώστε αυτή η προσευχή να φτάνει στο θρόνο της θείας μεγαλωσύνης.
Να γιατί έχουμε ανάγκη τους Αγίους μας. Γιατί έχουμε
πραγματικά ανάγκη της πύρινης προσευχής τους.
Ο γέροντας Παΐσιος συμβούλευε χαρακτηριστικά: «ένα κερί
που ανάβεις στον Άγιο, αυτό το παίρνει και το μεταφέρει στο θρόνο του Θεού και
δέεται για τη δική σου σωτηρία και τη λύση των προβλημάτων σου».
Να, ακόμη, γιατί τιμούμε τους Αγίους. Γιατί έχουμε ανάγκη
από την προστασία τους, τη μεσιτεία τους, τη διδασκαλία τους, την επικοινωνία
μαζί τους.
Στις δύσκολες ημέρες που η πατρίδα μας διέρχεται και στην
απορία που βρίσκεται ο πονεμένος λαός μας, η μόνη μας παρηγοριά είναι οι
προσευχές των Αγίων.
Η Αγία Παρασκευή ας μας χαρίσει όχι μόνο την υγεία των
οφθαλμών μας, αλλά κυρίως την υγεία από την πνευματική τύφλωση που έχουμε
υποστεί όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, Κληρικοί και λαϊκοί, προκειμένου να δούμε
το Φως το αληθινό και να αποκτήσουμε την αληθινή θεογνωσία.
Αγία του θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Αγία του Θεού πρέσβευε για την ακριτική Καστοριά που κάθε
χρόνο τιμά τη μνήμη σου στους πολλούς αφιερωμένους στο όνομά σου Ιερούς Ναούς.
«Μέμνησο, θεόφρον Παρασκευή, και ημών των αμαρτωλών, και
δυσώπει τον ελεήμονα Θεόν, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών».
Του Μακαριστού Μητροπολίτου Καστορίας κυρού Σεραφείμ
