Γράφει ὁ Δρ.
Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Δύο μέρες μετὰ τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ παιδικός μου φίλος μὲ εἰδοποιεῖ μισο-πέλαγα τοῦ Βορείου Αἰγαίου: «Κώστα σὲ μία ὥρα θὰ βρίσκομαι στὸ λιμάνι τῆς πόλης σου ποὺ ὅπως ἔμαθα πρόσφατα τὸ μετονομάσατε σὲ λιμένα ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ γιὰ νὰ τιμήσετε αὐτὸν τὸ Ἅγιο Προστάτη σας». Ὅταν τὸν ἄκουσα χάρηκα γιατί εἶχα νὰ δῶ τὸν φίλο μου πολὺ καιρὸ καὶ ἤθελα νὰ μάθω νέα γιὰ τὴν νέα του ἐπαγγελματικὴ ζωὴ καθότι ἔκανε μία τολμηρὴ ἀλλὰ σωτήρια ὑπέρβαση στὴν ζωή του.
Εἶχε τελειώσει προγραμματιστὴς καὶ ἔκανε μάλιστα καὶ
μεταπτυχιακό. Πρὶν δύο ὅμως χρόνια ἡ ἀνεργία καὶ οἱ ἄμεσες οἰκογενειακὲς
ὑποχρεώσεις τὸν ὁδήγησαν στὴν στρωμένη δουλεία τοῦ πατέρα του. Ἄλλωστε ἀπὸ
μικρὸ παιδὶ δίπλα του γνώριζε καλὰ αὐτὴν τὴν τίμια δουλειά. Τώρα κουμαντάριζε
ἕνα καλὸ θαλασσινὸ σκαρὶ καὶ περιδιάβαινε μὲ κέντρο τὴν Χαλκιδικὴ τοὺς
πλούσιους ψαρότοπους στὸ Βόρειο Αἰγαῖο. Πρὶν λίγο καιρό μου ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι
ξέχασε τὴν ἀνεργία καὶ μάλιστα τὸ πλήρωμά του ἀντικαταστάθηκε μὲ "ἄνεργους"
Ἕλληνες ἐπιστήμονες!!
Μόλις ἔδενε τὸ ψαροκάϊκο ἐγὼ κατέβαινα μὲ τὸ ποδήλατό μου
στὸ λιμάνι γιὰ νὰ τὸν συναντήσω. Ὅλο τὸ πλήρωμα ἦταν ἀναμαλλιασμένο ἀλλὰ καὶ
στὶς ἐπιφάνειες τοῦ πλοίου ὑπῆρχε μία ἐπίστρωση ἀπὸ γκρίζα τέφρα.
"Τί ἔγινε ρὲ παιδιὰ καὶ εἶσθε ἔτσι; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεσθε;"
Στὴν κουπαστὴ ἀμέσως ἐμφανίσθηκε ὁ φίλος μου ὁ
προγραμματιστής.
"Μὴν τρομάζεις ἀδελφὲ ποὺ μᾶς βλέπεις ἔτσι σὲ αὐτὸ τὸ
χάλι, σὰν μπαρουτοκαπνισμένους, δὲν ἐρχόμασθε ἀπὸ πόλεμο!!"
"Βρεθήκαμε σὲ μία καλάδα ἀνάμεσα στὴν Θάσο καὶ στὸ
Ἅγιον Ὅρος τὴν ἑπομένη τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ μετὰ τὸ μεσημέρι, ὅταν ξέσπασε ἕνας δυνατὸς
νοτιᾶς ποὺ ἐρχόταν ἀπὸ νοτιοανατολικὰ ἀλλὰ συνέχεια ἄλλαζε προανατολισμό.
Εἴχαμε πάρει ἀπὸ πρὶν... πρόγνωση καιροῦ ἀλλὰ δὲν προλαβαίναμε
νὰ μαζέψουμε τὰ δίκτυα, ἔτσι καθυστερήσαμε. Ξαφνικὰ μακρυὰ καὶ ἀπέναντι,
βορειοδυτικά τῆς Θάσου εἴδαμε νὰ ἀνεβαίνει μία στήλη καπνοῦ. Καταλάβαμε ὅτι
ἦταν φωτιά, ἡ ὁποία μάλιστα ἐξαπλωνόταν γρήγορα λόγω τῶν θυελλωδῶν ἀνέμων ποὺ
ἐπικρατοῦσαν ἐκείνη τὴν ὥρα. Δὲν τὸ περιμέναμε ὅτι ἕνα τεράστιο σύννεφο κάπνας
καὶ ζεστῆς σκόνης ἀπὸ ἀποκαΐδια στροβιλιζόμενο θὰ ἔπεφτε μὲ πρωτόγνωρη ὁρμὴ
ἐπάνω μας. Τὰ ἀφήσαμε ὅλα καὶ ἄρον-ἄρον τραβήξαμε πρὸς τὴν Ἀθωνικὴ
Χερσόνησο. Ξαποστάσαμε σὲ ἕνα φυσικὸ ὑπήνεμο ἀρσανὰ καὶ ἔτσι μᾶς
βρῆκε τὸ βράδυ γιατί οἱ ἀγέρηδες κρατοῦσαν στὴν ἴδια ἔνταση, ἀλλὰ τώρα ὅσο
νύκτωνε βλέπαμε καὶ ὑψηλὲς φλόγες νὰ κατακαῖνε ἕνα μεγάλο κομμάτι ἀπὸ τὸ
πανέμορφο νησὶ τῆς Θάσου".
Μὲ συγχωρεῖς φίλε μου ποὺ σὲ πῆρα μονότερμα ἀλλὰ ἄκου καὶ
τὴν συνέχεια γιατί εἶναι συγκλονιστική.
"Εἶχε νυχτώσει καὶ τὰ ροῦχα μας ἦταν μέσα στὴν κάπνα,
εἴχαμε ρίξει λίγο νερὸ στὰ μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὴν Ἱερότητα τοῦ χώρου
δὲν θελήσαμε νὰ πέσουμε στὴν θάλασσα καὶ νὰ κάνουμε μπάνιο. Ἔτσι εἴχαμε
πέσει στὶς κουκέτες μας ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα ποὺ μὲ πόνο κοιτοῦσα τὶς φλόγες ποὺ
κατέτρωγαν αὐτὸ τὸ ὄμορφο νησὶ ποὺ πέρασα τὰ παιδικά μου καλοκαίρια στὸ σπίτι
τῆς γιαγιᾶς μου.
Ὁ ἀέρας δυνάμωνε μαζὶ καὶ οἱ φλόγες ὅμως μέσα στὸ ἀπόλυτο
σκοτάδι τῆς στεριᾶς εἶδα ἕνα πολὺ δυνατὸ φῶς νὰ κινεῖται πρὸς τὴν δική μας
πλευρά. Πίστεψα πὼς ἦταν κάποιος Ἁγιορείτης Πατέρας μὲ ἰσχυρὸ προβολέα!! Καὶ
ἐρχόταν νὰ μᾶς ρωτήσει πὼς βρεθήκαμε ἐδῶ.
Μὲ μίας σαλτάρισα ἀπὸ τὸ πλοῖο γιὰ νὰ μὴν βάλω τὸν Γέροντα
στὴν ταλαιπωρία νὰ πλησιάσει στοὺς βράχους ποὺ δέσαμε. Ὅσο τὸν πλησίαζα τὸ φῶς
λιγόστευε καὶ μόλις ἀντίκρισα τὴν φιγούρα του σὰν νὰ ἔσβησε "ὁ
προβολέας". Ἀπέναντί μου εἶχα ἕνα σεβάσμιο παππούλη μεγάλης καὶ
ἀπροσδιόριστης ἡλικίας. Ἄλλωστε εἶχε ἀρκετὸ σκοτάδι καὶ δὲν μποροῦσα νὰ
καταλάβω πολλὰ πράγματα.
-Εὐλογεῖται Γέροντα, τοῦ εἶπα πρῶτος καὶ ἐκεῖνος μου
ἀπάντησε:
-ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ καὶ τῆς
ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ποὺ ἀπὸ σήμερα ἐδῶ στὸ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ μπήκαμε στὴν Πορεία
πρὸς τὴν ἑορτὴ τῆς ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ. Σημειωτέον ὅτι ἡ ἑορτὴ τῆς ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ τῆς
ΘΕΟΤΟΚΟΥ στὸ Ἅγιον Ὅρος ἑορτάζεται μὲ τὸ παλαιόν.
Ἀπὸ ἀπορία ρώτησα ἀμέσως τὸ γέροντα τί δυνατὸ φακὸ ἔχει;
Καὶ ἐκεῖνος μου ἀπάντησε ἀφήνοντας μὲ ἄναυδο, δείχνοντας μάλιστα καὶ τὰ ἄδεια
χέρια του, ὅτι δὲν εἶχε κανένα φακό!!!
-Γέροντα ἔπρεπε κανονικὰ νὰ κουβαλᾶς ἐπαγγελματικὸ
προβολέα γιατί ἐγὼ ἔβλεπα ἀπὸ τὴν μεριά σου ἕνα μεγάλο φώς. Ὁ Γέροντας σιώπησε
καὶ ἄλλαξε τὴν κουβέντα ρωτώντας μὲ πὼς βρεθήκαμε ἐδῶ καὶ ἂν χρειαζόμασθαν
κάτι; Ἀφοῦ τοῦ ἐξήγησα τὴν περιπέτεια μας ἔγνεψε τὸ κεφάλι του καὶ μοῦ ἔδειξε
τὶς φλόγες ἀπέναντι στὴν Θάσο, λέγοντας μου:
-Άραγε, τί ἑτοιμάζουν γιὰ ἐμᾶς; Καὶ ποιοὶ τὸ ἑτοιμάζουν;
Δὲν χρειάζεται νὰ εἶσαι πολὺ ἔξυπνος γιὰ νὰ καταλάβεις ὅτι
ἡ φωτιὰ μπῆκε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ νέο πεδίο γεωτρήσεων πετρελαίου ἀνάμεσα στὸ Ἅγιον
Ὅρος καὶ τὴν Θάσο. Ὁπότε μπορεῖς καταλάβεις τί ἔρχεται;
Ἄδραξα τὴν εὐκαιρία καὶ ἄρχισα νὰ τὸν ρωτάω μὲ αὐτὰ τὰ
παράξενα ποὺ βιώνουμε τὸν τελευταῖο καιρό.
-Ποιὸ τελευταῖο καιρὸ παιδί μου; Αὐτὰ γινόταν πάντα ἀπὸ
παλιά, τώρα ὅμως ὁ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ἐπιτρέπει νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας γιὰ νὰ δοῦμε
κατάφατσα τὸν προαιώνιο ἐχθρὸ μαζὶ μὲ τὰ ὄργανα του μέσα στὴν ἴδια τὴν πατρίδα
μας ποὺ τὴν πολεμάει λυσσαλέα γιατί τοῦ χαλνάει τὰ σχέδια του πάνω στὴν γῆ. Νὰ
ἤξερες σὲ τί κατάντια φτάσαμε ἐδῶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα; Ἀπερίγραπτο τὸ
χάλι μας!! ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!!
Θὰ σὲ ρωτήσω κάτι καὶ νὰ μοῦ ἀπαντήσεις εἰλικρινά. Οἱ
γενιὲς ποὺ πέρασαν μνημόνευαν μὲ τιμὴ καὶ καμάρι τοὺς Ἀγωνιστὲς τοῦ 21, τοῦ 40,
ἀλλὰ καὶ ἐκείνους τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Ἐμᾶς
παλληκάρι μου ποὺ ξευτιλισθήκαμε ἔτσι, πὼς θὰ μᾶς μνημονεύουν οἱ ἑπόμενες
γενιές; Ὅταν τὶς ἔχουμε οἱ ἴδιοι προδώσει στὸν ἐχθρό...
Ἕνας κόμπος ἀνέβηκε στὸ λαιμό μου, δὲν ἤξερα τί νὰ
ἀπαντήσω γιατί τὴν στιγμὴ ποὺ μιλοῦσε ὁ Γέροντας δὲν ἔφεγγε ὁ προηγούμενος
προβολέας του, ἀλλὰ τὰ μάτια του φωσφόριζαν σὲ σημεῖο ποὺ μὲ τύφλωναν!!!
Κατάλαβε ὅτι δὲν μποροῦσα νὰ μιλήσω καὶ συνέχισε:
-Νὰ ξέρεις ὅμως κάτι, ὅλο αὐτὸ τὸν καιρὸ τῆς σιωπῆς τῶν
ταγῶν- κεφαλῶν μας ὁ ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ δὲν μᾶς ἄφησε μόνους. Μᾶς ἔφερε μάλιστα καὶ κάποιους ἀπὸ τὸ
πουθενὰ γιὰ νὰ ἀποκαλύπτουν τὰ βρώμικα σχέδια τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστης καὶ τῆς
Πατρίδας μας.
Σήκωσε τὸ χέρι του καὶ μοῦ ἔδειξε ἐκεῖ ψηλὰ πρὸς τὸν
Ἄθωνα, λέγοντας μου:
-Ἐγὼ ἐκεῖ ψηλὰ στὴν
σπηλιά μου, λέγω στοὺς φίλους μου νὰ μνημονεύουν τοὺς bloggers, αὐτοὺς ποὺ
"σώζουν" τὰ αὐτονόητα δηλ. αὐτοὺς ποὺ νοιάζονται γιὰ ΧΡΙΣΤΟ καὶ
ΕΛΛΑΔΑ.
Ὁ κόμπος μὲ αὐτὰ ποὺ ἄκουγα μεγάλωνε στὸ λαιμό μου,
τί νὰ τὸν ρωτήσω; Ἂν μπορεῖ νὰ ἔχετε διαδίκτυο ἐκεῖ μέσα στὴν σπηλιά σας;
Μόνος του κατάλαβε τὶς ἀπορίες μου καὶ μοῦ εἶπε αὐθόρμητα:
-Κάποια πράγματα μὴν τὰ ψάχνεις μὲ τὸ μυαλό!!
Από οἰκονομία ἀγάπης
ὅμως θὰ σοὺ πῶ ὅτι τὸ φῶς τοῦ προβολέα ποὺ εἶδες εἶναι τὸ ΦΩΣ τῆς ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μας ποὺ μᾶς συνοδεύει ὅταν κατεβαίνουμε ἀπὸ τὸν ΑΘΩΝΑ. Αὐτὸ τὸ ΦΩΣ
σὲ λίγο θὰ λάμψει στὴν προδομένη πατρίδα μας καὶ θὰ τὴν ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ γιὰ τὸ ὄφελος
ὅλης τῆς οἰκουμένης!!!
Μὲ τοὺς τελευταίους αὐτοὺς λόγους ὁ Γέροντας ἐξαφανίσθηκε
ἀπὸ μπροστά μου μέσα στὸ πυκνὸ σκοτάδι. Ἔτριψα τὰ μάτια μου, μήπως κοιμόμουν,
ἀλλὰ κατάλαβα ὅτι ἤμουν ξύπνιος καὶ μάλιστα ἔξω ἀπὸ τὸ καΐκι. Γύρισα πίσω
γιὰ νὰ δῶ ἂν κάποιος ἄλλος ἀπὸ τὸ πλήρωμα εἶδε αὐτὰ ποὺ ἔζησα πρὸ ὀλίγου. Ὅλοι
ἦταν κουρασμένοι καὶ ξεκουραζόταν.
Τώρα ὁ κόμπος δὲν ἔπιασε τὸν παιδικὸ φίλο μου ἀλλὰ
ἐμένα. Τὸν κάλεσα στὸ σπίτι μου γιὰ νὰ τὸν φιλέψω καὶ νὰ μοῦ τὰ πεῖ ἀπὸ τὴν
ἀρχὴ γιὰ νὰ μπορέσω νὰ τὰ καταλάβω καλύτερα...
ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013
