«Χάνεται η χώρα αν δεν μας προτιμήσετε, θα χάσετε τα
παιδιά σας, θα χάσετε τα σπίτια σας, θα χάσετε το φαγητό σας, θα χάσετε την
υγεία σας… Θα τα χάσετε όλα αν δεν μας προτιμήσετε», σκούζουν οι πρωταίτιοι του
σημερινού και αυριανού χάους, απαιτώντας να τους δείξουμε εμπιστοσύνη, ένα βήμα
πριν την αγχόνη που στήσανε για εμάς...
Κι αν τόσα πολλά δεινά μας περιμένουν, κι αν η πείνα είναι
έξω από την πόρτα μας, ετούτες οι μαριονέτες τι διάολο έκαναν για να διώξουν τα
δεινά, τι διάολο έκαναν για να ετοιμάσουν την χώρα εάν κάτι πάει στραβά;
Ως συνήθως, δεν έχουν κάνει τίποτε. Ποτέ δεν έκαναν
τίποτε, αφού γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και πήραν εξουσίες χωρίς να κάνουν τίποτε...
Και συνέχισαν στο ίδιο βιολί, χωρίς να κάνουν τίποτε, πέρα από το να παίρνουν
όσα δεν τους ανήκαν...
Μήτε οι αποθήκες τροφίμων είναι γεμάτες, ούτε όμως και
φάρμακα στην άκρη έχουνε βάλει. Δεν πάει να έχει γεμίσει ο ουρανός από τους διαόλους
και τους τριβόλους που είναι έτοιμοι να ορμήξουν και να γεμίσουν δεινά για μία
ακόμη φορά ετούτη την μικρή και βασανισμένη χώρα! Καρφάκι δεν τους καίγεται
τους ταγούς, αφού το σχέδιο λέει πως μεταξύ τους θα τα βρούνε –όπως πάντα- θα
κάνουν μιά οικουμενική και αν τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα και κινδυνέψει και
το κεφαλάκι τους, τότε θα ανέβουν σε ένα αεροπλάνο μία νύχτα και η επόμενη μέρα
θα βρει την χώρα ακυβέρνητη… Όχι ότι κυβερνιέται σήμερα, αλλά.. ούτε για το
τυπικό...!
Και τότε θα ορμήξουν οι πεινασμένοι, τότε θα βρούνε
ευκαιρία οι οργανωμένοι στο έγκλημα και θα χιμήξουν στους δρόμους. Και ό,ποιον
πάρει ο χάρος, χωρίς φάρμακα, με άδεια τα ράφια στα μαγαζιά κι ετούτοι θα
πίνουν τον καφέ τους στα Παρίσια και στα Λονδίνα. Κι εδώ θα τρέχει ο κόσμος να
γλιτώσει από τα κακά που του φόρτωσαν οι σωτήρες του… Χωρίς ελπίδα θα περνάνε
οι μέρες, χωρίς τελειωμό θα είναι οι νύχτες…
Τον σταυρό μας να κάνουμε πατριώτες. Να είμαστε ενωμένοι,
αδελφωμένοι και η μπόρα θα περάσει. Όλες οι μπόρες περνούν, όλες οι νύχτες
τελειώνουν. Σήμερα είμαστε μόνοι –για μία ακόμη φορά- απέναντι στην μοίρα που
εμείς φτιάξαμε. Σήμερα είμαστε στη σκοτάδι που εμείς επιλέξαμε. Κι αν το
σκοτάδι τώρα είναι πυκνό, πιστέψτε με, θα έρθει χειρότερο, μα θα κρατήσει λίγο.
Η νύχτα θα φύγει και θα έρθει το φως. Και σαν θα φύγει η νύχτα, θα πάει σε
εκείνους που μας θέλησαν σκλάβους τους, σε εκείνους που μετράνε την ανθρωπιά με
το βάρος των νομισμάτων τους, σε εκείνους που νόμισαν πως τα σχέδιά τους
μετράνε πιότερο από τις ψυχές των ανθρώπων, από τα δάκρυα των παιδιών, από το
βουβό κλάμα της μάνας που δεν έχει να δώσει στο παιδί τα γάλα…
Ξέρω… Δεν με πιστεύετε, αλλά ακούστε με και βάλτε κάτι
φαγώσιμο στην άκρη. Κάντε τα κουμάντα σας για μερικούς μήνες. Κι αν βγω ψεύτης,
μικρό το κακό, χαρίστε τα. Αν όμως όχι…; Σε μια νύχτα θα αποφασίσουν τον θάνατό
μας. Και τότε θα ζήσουμε όλα όσα μας ετοίμασαν χρόνια πολλά τώρα… Μας φέρανε
την σύγχυση, χτίσανε αδιέξοδα και μας βάλανε μέσα σε αυτά. Τον λάκκο τους
σκάβουν όμως. Η αλήθεια είναι πως δεν μας φοβούνται… αλλά μέσα τους τρέμουν.
Ξέρουν πως δεν είμαστε μόνοι, δεν είμαστε του πεταμού. Ετούτος ο λαός κράτησε
χιλιάδες χρόνια και θα κρατήσει και τώρα. Κάντε τον σταυρό σας,
προσευχηθείτε... και το σκοτάδι θα έρθει, θα περάσει κι ύστερα θε νάρθει το
φως, η αλήθεια και το δίκαιο.
Αναγνώστης
Attikanea
yiorgosthalassis
