Πότε θα γίνει η
επανάσταση του αυτονόητου;
Εγώ δεν ξέρω. Μήπως
τυχόν γνωρίζεις εσύ;
Είναι η μόνη που μπορεί να μας βγάλει κάπου καλύτερα. Κάθε
άλλη θα μας έκανε να υποφέρουμε, εμάς του χορτασμένους εννοώ. Μην ψαρώνετε από
τον ρομαντισμό του όρου και της έννοιας. Η
επανάσταση δεν είναι παίξε γέλασε. Οι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν βρει τη χρυσή τομή θα αποτελούν πάντοτε μειοψηφία. Έτσι τουλάχιστον συμβαίνει
από την εποχή των δεινοσαύρων. Το ιστορικό δείγμα είναι αρκετά μεγάλο, οπότε μπορούμε να διατυπώνουμε με σχετική ασφάλεια, απόψεις επί του θέματος. Οι
ισορροπημένοι αποφεύγουν τις επαναστάσεις όπως ο δράκουλας το σκόρδο ή η
Παπαρήγα τις γόβες στιλέτο. Οι
ισορροπημένοι προτιμούν μια βόλτα στη φύση, στη βιβλιοθήκη, ενίοτε και στο
νεκροταφείο αλλά όχι στο πεδίο της σύγκρουσης. Ο άνθρωπος που έχει ηρεμία στο
κρανίο του, θα εκφράσει την δυσαρέσκειά του πολιτισμένα και θα υπομείνει
καρτερικά. Ξέρει ότι τα πράγματα είναι λάθος αλλά παράλληλα γνωρίζει ότι οι
κοινωνίες, οι θεσμοί , η φύση, η ζωή, υπακούουν σε έναν δικό τους, διαφορετικό
εσωτερικό ρυθμό ο οποίος είναι για αυτόν
άγνωστος. Όσο πιο πολύ εκβιάζεις τα πράγματα, τόσο πιο έντονα θα αντιδρά ο
περίγυρος. Απλή Φυσική.
Αυτοί που επαναστατούν είναι οι αδικημένοι και το κάνουν
γιατί δέχονται την πίεση, ημών των από πάνω. Κατόπιν επαναστατούμε οι ίσοι, λόγω συνωστισμού, για να
γίνουμε λίγο πιο ίσοι. Δεν ξέρω αν το
έπιασες το υπονοούμενο! Πάντως για να μην κατηγορηθώ για φυτό και βολεμένος,
που μόνο αυτό δεν είμαι, δικαιολογώ οποιαδήποτε αντίδραση κάποιου αντικειμενικά
καταπιεσμένου.
Αυτός είναι ο μηχανισμός που θέτει σε λειτουργία το άρμα
της επανάστασης, το βαθύ και σκοτεινό
αίσθημα της αδικίας. Το παράδοξο όμως
είναι ότι ο φίλαθλος του Ολυμπιακού, ο κάτοικος του Μονακό, ο
χρηματιστής της Wall Street, θα βρουν και αυτοί
αφορμές να σου γκρινιάξουν για την άτιμη τη ζωή. Για να μην σου πω ότι
ειδικά αυτοί, το έχουν αναγάγει σε τέχνη. Όλοι
ανεξαιρέτως, πάντως, παλεύουμε με
τα φαντάσματά μας, πάσχουμε από μανία καταδιώξεως, αυτό είναι γεγονός.
Η επανάσταση, αν με ρωτάς, ξεκινά από το εγώ και σπανίως
από το εμείς. Οι άνθρωποι είναι συντηρητικοί ως προς τις υποχρεώσεις τους και
επαναστάτες ως προς αυτές των άλλων, για αυτό άλλωστε επαναστατούμε πάντα
απέναντι στον άλλο και ποτέ στο εγώ μας.
Σπάμε τα αυτοκίνητα, αλλά μόνο όσα δεν είναι δίθυρα, κόκκινα, Opel Ascona, 2000 κυβικών
και μοντέλα του 1979, με λασπωτήρα και
ηλιοροφή. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά
μόνο τις πινακίδες μου δεν σας έδωσα.
-Για το όνομα του
θεού, όχι το δικό μου ρε παιδιά, είμαστε ομάδα!
-Εμείς είμαστε όμως
από άλλη συνιστώσα, εμείς δεν σπάμε τα Fiat.
Η επανάσταση είναι μια υπέροχη περιπέτεια για όσους
μπορούν να κερδίσουν κάτι από αυτή, για αυτό, πριν πέσεις με τα μούτρα, πρέπει
να είσαι σίγουρος για το αν έχει ρεαλιστικές πιθανότητες επιτυχίας. Μέχρι να βεβαιωθείς όμως, πορεύσου
προσεκτικά. Ο πετυχημένος επαναστάτης είναι ήρωας και γίνεται από αφίσα
μέχρι και γραμματόσημο, για τον αποτυχημένο μην ρωτάς καλύτερα. Το λοιπόν, αν θες να είσαι με τους νικητές, καλύτερα να βρίσκεσαι στη σκιά και να είσαι αθόρυβος
και αυτό γιατί κανείς ποτέ δεν θα ψάξει
να σε βρει εκεί. Όλοι έχουν την εντύπωση
πως οι επαναστάτες είναι αυτοί με
τις μολότοφ και τα καδρόνια.
Λάθος! Αυτοί είναι κάποιοι που μιμούνται κάποιους πραγματικούς επαναστάτες που
έπαιξαν όμως σε προηγούμενα επεισόδια. Η κάθε νέα επανάσταση δεν είναι δυνατόν
να αναπαράγει με τρόπο γραφικό συμπεριφορές, κουρέματα, ντυσίματα προηγούμενων
εκτός και αν αποφασίσουμε πως αυτή είναι η στολή του επαναστάτη, κάτι σαν την
στολή του Αρλεκίνου ή της Βασίλισσας του χιονιού.
Οι επαναστάτες δεν είναι αθλητές μεγάλων αποστάσεων. Ζουν
την ανατροπή μέσα τους και την εκδηλώνουν ρεαλιστικά, στιγμιαία και καταλυτικά. Ξέρουν πως όσο
σιγοβράζουν δεν επαναστατούν, απλά προετοιμάζονται.
Η νεοελληνική
επανάσταση πλησιάζει αργά οδηγώντας τρίκυκλο. Την ακούς; Είναι η γαλλική που έφτασε με
καθυστέρηση δυο αιώνων. Άργησε γιατί βρήκε κίνηση, γραφειοκρατία, κλειστά
νοσοκομεία, σχολειά, μουσεία, αεροδρόμια, μπλόκα στις εθνικές και κυρίως
αδιαφορία. Σε μια επανάσταση, όπως και
σε ένα άρθρο, εύκολο είναι να κάνεις την
αρχή το δύσκολο όμως είναι να κατασκευάσεις το φινάλε και να υποκλιθείς με
στυλ, χωρίς να φας τα μούτρα σου και να πεις: «Αυτό ήταν το πιστεύω μου». Το να
ξέρεις από την αρχή που θα καταλήξεις είναι ακόμα πιο μεγάλη μαγκιά, δεν το
συζητώ.
Λοιπόν, μια διαπίστωση
και μια προτροπή για επιμύθιο. Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι οι
αδικημένοι που επαναστάτησαν, δεν μπόρεσαν ουδέποτε, από όσο ενθυμούμε, να
ιδρύσουν μια μη καταπιεστική κοινωνία. Δεν ξέρω βέβαια να σας πω αν όφειλαν να
το κάνουν. Το γεγονός όμως, πως κάποιες από τις επαναστάσεις, βελτίωσαν την
προγενέστερη κατάσταση, δεν τους το αρνούμαι. Ακόμα και στο αξιολάτρευτο χωριό του Αστερίξ πάντως, ο
Κακοφωνίξ μια καταπίεση την υφίσταται. Τουλάχιστον, αυτή την εντύπωση μου έδινε
η τελευταία σελίδα κάθε τεύχους. Κανείς καλλιτέχνης δεν αξίζει τέτοιας
συμπεριφοράς, εμού συμπεριλαμβανομένου.
Όσο για την
προτροπή, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το: «Αδικημένοι όλου του κόσμου κάντε ότι σας κατέβει. Κανείς δεν πρόκειται
να σας χαριστεί, όπως και κανείς χορτασμένος δεν μπορεί να σας σταματήσει. Εμού
συμπεριλαμβανομένου».
πηγή: Αντίφωνο
