Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το
προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο
απ' αυτό που
έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'
τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των
λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να
ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο
και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του
Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι... Κλαιω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω
δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της
αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε
από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε
να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά;
Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου...
Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο...
Πόσο διψάω να κάνω νέα
αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω
να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του
κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.
υγ:Χρόνια πολλά σε
όσες γιορτάζουν σήμερα!! Χρόνια πολλά Σοφία! Χρόνια πολλά Ελπίδα! Πάντα
χαμογελαστές και γεμάτες Χριστό!
logia-tou-aera
