ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΒΑΡΔΑΚΑ
«Αύριο σου έχω μια έκπληξη, έλα και θα δεις». Ο φίλος μου με καλούσε να μεταναστεύσω από το κέντρο της Αθήνας στο
άλλο άκρο της, να αφήσω την Κυριακάτικη βολή μου και να εκκλησιασθώ στην δικιά
του γειτονιά. Του τηλεφωνώ πάλι, δεν υπήρχε τότε η άνεση των κινητών, ήταν
αρχές δεκαετίας του 90, «άφησέ τις εκπλήξεις και πες μου αν υπάρχει
σοβαρός λόγος;» του λεω και αυτός με ανταπαντάει «Έρχου και Ίδε».
Πρωί-Πρωί της Κυριακής βρέθηκα ανάμεσα στο Εκκλησίασμα
ενός ταπεινού ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ στις δυτικές περιοχές της Αττικής. Ο χώρος ευωδίαζε
λιβάνι και κατάνυξη, αλλά στα αυτιά μου ερχόταν κάτι διαφορετικό από την θέση
του Αρχιερατικού Θρόνου, ήταν μια καλλικέλαδη ψαλμωδία που γλύκαινε το μέσα μου
δίχως να έχω οπτική επαφή, λες και ο ψάλτης ανέβηκε στην θέση του Δεσπότη. Αναμέρισα
στο πλήθος και αντίκρισα έναν Αρχιερέα
να ψέλνει υπερκόσμια. Δεν τον γνώριζα, μου ήταν άγνωστος, όμως κάπου στο μέσο
του κόσμου γνώρισα τον φίλο μου. Η Θεία Λειτουργία τελείωσε με αρχιερατικό κήρυγμα.
Μετά το αντίδωρο συνάντησα τον φίλο μου. «Καλά
που είναι η έκπληξη; τον ρώτησα» και αυτός μου απάντησε «για
να δεις τον Μητροπολίτη Πατρών πρέπει να πας στην Πάτρα, σήμερα η Πάτρα ήρθε
εδώ». Κατάλαβα ότι ο καλλικέλαδος ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ
ήταν ο τότε Μητροπολίτης Πατρών και νυν μακαριστός Κύρος Νικόδημος. Μέχρι
να το συναισθανθώ ο φίλος με οδήγησε στον απλό βοηθητικό χώρο της κουζίνας του Ι. Ν για να με
κεράσει καφέ με την ιδιότητα του Επιτρόπου της Εκκλησίας. Τα άτομα ελάχιστα
γιατί το Κυριακάτικο πρωινό ήταν ηλιόλουστο και όμορφο για βόλτα και γι αυτό είχαν φύγει οι περισσότεροι. Από
υποχρέωση κάθισα και εγώ για τον
φίλο μου αν και βιαζόμουν. Όμως σε λίγο
άνοιξε η πόρτα της κουζίνας και μπήκε ο υπεύθυνος Ιερέας του Ναού μαζί με τον
ΔΕΣΠΟΤΗ. Οι ελάχιστοι στα δάκτυλα παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, πήραμε την
ευλογία του και ψάχναμε να βρούμε την καλλίτερη καρέκλα για να καθίσει ο
Δέσποτας. Ένας Παππούλης μειλίχιος και απλός, ταπεινός και καθημερινός που δεν
έμοιαζε με Δεσπότη αλλά όμως ήταν, βρέθηκε ανάμεσα μας. Φαινόταν κουρασμένος
από τον κόπο των χρόνων της σεβάσμιας ηλικίας του, δεν μιλούσε και ο λόγος πηγαινοερχόταν ανάμεσα στους υπόλοιπους, περιμένοντας
με προσδοκία να ακούσουμε «Λόγο Αρχιερέα».
Και αυτός ήρθε. Τότε σιγήσαμε όλοι από σεβασμό.
«Τι πιστεύεται παιδιά μου η ένωση των δυο Γερμανιών θα κάνει
καλό στην Ελλάδα μας;» Τι ξαφνικό ήταν αυτό αναρωτήθηκα!!
ο Δεσπότης να ασχολείται με γεωπολιτικά θέματα; Από πού και έως που ορμώμενος
να κάνει τέτοια ερώτηση; Ουδείς απάντησε γιατί πιστεύω αιφνιδιασθήκαμε όλοι, αλλά και
κανείς δεν ρώτησε γιατί οι μετέπειτα επεξηγήσεις
εκ μέρους του ήταν καταιγιστικές.
«Σας έκανα αυτή την ερώτηση γιατί το απόγευμα χθες στον
ημερήσιο τύπο έπεσε στην προσοχή μου
κείμενο που αναφερόταν στα οφέλη της ένωσης των δύο Γερμανιών για την
Ευρώπη, μπορώ να σας εξομολογηθώ ότι προβληματίσθηκα αμέσως μόλις το διάβασα, και θα σας
εξηγήσω το γιατί». Τότε έβγαλε ένα κιτρινισμένο
χαρτί και είπε σε κάποιον να το διαβάσει. Αυτά που ακούσαμε ήταν ανατριχιαστικά
και συγκινητικά. Ήταν το διάγγελμα του Αρχιεπισκόπου
Αθηνών Χρύσανθου και της Ιεράς Συνόδου με ημερομηνία 6
Απριλίου του 1941 τις ημέρες που μας επιτέθηκε η Χιτλερική Γερμανία. (Αυτό το κείμενο φρόντισα και το βρήκα
μεταγενέστερα και το παραθέτω
αυτολεξεί).
«Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, από της σήμερον ημέρας και
έτερος εχθρός, η Χιτλερική Γερμανία, αδίκως και ανάνδρως επιτίθεται κατά της
ιεράς ημών Χώρας... Αι δυνάμεις της ύλης και του σκότους συνώμοσαν κατά της
δυνάμεως του πνεύματος και του φωτός. Αλλ' ο μέγας Θεός, όστις είναι
Πνεύμα, Φως και Ζωή, δεν θα επιτρέψη την Βασιλείαν του σκότους... θα συντρίψει
και τον εκ Γερμανίας Εκατόχειρα Τυφυέα (sic), και θα ανατείλη και πάλιν... τον
ήλιον της Δικαιοσύνης και Αληθείας...»
Όταν τελείωσε η ανάγνωση αντίκρισα τον Δεσπότη να δακρύζει
και τότε μας είπε συγκινημένος «Εκείνη την χρονιά του 1941 ήμουν
αρχιδιάκονος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου, εγώ μετέφερα και παρέδωσα στα
τυπογραφεία των τότε εφημερίδων αυτό το Διάγγελμα.» Παγώσαμε
όλοι μας γιατί ο Σεβασμιότατος μας
πήγε πίσω στην ζωντανή ιστορία
της Πατρίδας. ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ ΟΜΩΣ ΤΟΤΕ, ΟΤΙ
ΜΕ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕ ΚΑΙ
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ
ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.
Ο σεβαστός ΓΕΡΟΝΤΑΣ δεν μας άφησε να συνέλθουμε από την
έκπληξη και συνέχισε με άλλες ιστορικές προσωπικές εμπειρίες του. «Αυτό το κείμενο-διάγγελμα Παιδιά μου είναι διαχρονικό για την πατρίδα
μας και το έχω βιώσει για τα καλά στην
ζωή μου και ξέρω τι σημαίνει η έννοια -οι δυνάμεις της ύλης και του σκότους-
όταν και σαν στρατιωτικός ιερέας στην
διάρκεια του εμφυλίου πολέμου είδα
αδέλφια να σφάζονται αναμεταξύ τους, δίχως να γνωρίζουν ότι
εξυπηρετούσαν τα ύπουλα σχέδια αυτών των καταχθονίων δυνάμεων και μάλιστα σε
βάρος του καλού της κοινής πατρίδας τους. Μάλιστα από τα μέρη που πέρασε ο Πατρο-Κοσμάς στην
Μακεδονία αντίκρισα με οδύνη ρημαγμένες
Εκκλησίες, τραγικές συνέπειες του
εμφυλίου πολέμου. Ξέρετε πόσες φορές
έδεσε με την ουρά του ο εξωαποδώ την πατρίδα μας για να την καταστρέψει; Αλλά
όμως δεν το επέτρεπε ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.»
Κάποιος τον διέκοψε, «Σεβασμιότατε ζήσατε δύσκολές στιγμές, εμείς
είναι δυνατόν να ζήσουμε ποτέ τέτοιες;»
«Που ξέρεις παιδί μου; Αυτό το ξέρει Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ που
πάντα ότι δίνει το κάνει για να μας διαπαιδαγωγήσει και μάλιστα εμάς τους
Έλληνες ιδιαιτέρως καθότι μας απέστειλε ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ όχι μόνο με Ελληνική
Παιδεία αλλά και με Ελληνικά ονόματα για
να μας διδάξουν, όπως τον αγαπημένο φίλο μου τον ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ.»
Αυτή την φορά τον διέκοψα εγώ για να μας εξηγήσει πως
αισθάνεται τόσο οικείο τον ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ.
«Μα παιδί μου αν θέλεις να δώσεις λύσεις στα προβλήματα
σου, βρες τα πρώτα με τους ΑΓΙΟΥΣ, έτσι απλά όπως σου το λέω, να τους πιάσεις
φίλους.»
Η ώρα είχε περάσει
και ο Μητροπολίτης Πατρών Κυρος
Νικόδημος σηκώθηκε για να αναχωρήσει αφού μας ευλόγησε. Βοήθησα και εγώ να
μεταφερθούν οι αποσκευές με τα αρχιερατικά άμφια μέχρι το αυτοκίνητο. Όταν
άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου για να εισέλθει, έσκυψα για να πάρω την ευχή του και του είπα «όλα
όσα μας είπατε ήταν συγκλονιστικά, όμως αναρωτιέμαι και πάλι πως μπορούμε να
κάνουμε τους ΑΓΙΟΥΣ φίλους μας;» η απάντηση του ήταν ακαριαία «δεν
χρειάζεται να προσπαθήσεις καθόλου αρκεί να βιώνεις ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ταπεινά και απλά
τις ημέρες σου γιατί θα έρθουνε εποχές που κανένας δεν θα μιλάει καθαρά και με ειλικρίνεια επειδή θα φοβούνται
τις δυνάμεις του σκότους και της ύλης που ακούσατε στο κείμενο του διαγγέλματος
που σας έδωσα, τότε σε εκείνη την συγκυρία οι ΑΓΙΟΙ θα είναι οι μόνοι πραγματικοί
φίλοι και η ζωντανή παρηγοριά σας και
εσείς οι ίδιοι θα αποζητάτε την φιλία τους. Αυτή είναι η αληθινή φιλία γιατί
έχει να κάνει με τον ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ
που είναι Πνεύμα, Φώς και Ζωή. Όταν το
κατορθώσετε αυτό θα λυθούν και τα
προβλήματα της πατρίδας και θα ανατείλει ο Νοητός ήλιος της δικαιοσύνης και της
αλήθειας. Για αυτό σου τονίζω αν επιθυμείς να δώσεις αληθινές λύσεις στην
ζωή ΒΡΕΣ ΤΑ, ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ.»
ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ
ΔΕΣΠΟΤΑ.
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΒΑΡΔΑΚΑΣ.
