Συγκλονίζει το πανελλήνιο η κραυγή απόγνωσης μίας μητέρας,
η οποία εδώ και δύο χρόνια παραμένει
άνεργη. Η ίδια, με επιστολή της, διηγείται τον Γολγοθά που ζει και τον
αγώνα δρόμου που κάνει καθημερινά για να βρει δουλειά. Διαβάστε αναλυτικά την
επιστολή που έφερε στο φως της δημοσιότητας η Espresso:
«Να σας συστηθώ... Είμαι το νούμερο 1980 (εάν θέλει να με
ψάξει ο κ. Στουρνάρας) στη λίστα των ανέργων ηλικίας 30- 44 ετών, όπου το
ποσοστό, νομίζω, ξεπερνάει το 30% για τις γυναίκες. Ανήκω στην κατηγορία των
μακροχρόνια «σεσημασμένων» εκτός εργασίας. Ψάχνω για μια αξιοπρεπή δουλειά πάνω
από δύο χρόνια! Εντατικά, τους τελευταίους τουλάχιστον 12 μήνες...
Μέχρι πριν από περίπου τριάμισι χρόνια δούλευα ως Web
Designer στο elearning του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (θέση
που είχα για πέντε συνεχόμενα έτη). Τα πρώτα σύννεφα στις εργασιακές μου
σχέσεις εμφανίστηκαν όταν ανακοίνωσα (περιχαρής, τρομάρα μου!) στους
προϊσταμένους μου ότι είμαι έγκυος. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το γιατί και
πώς η σύμβασή μου δεν ανανεώθηκε μετά τη γέννηση της κορούλας μου. Κάποια
στιγμή έμαθα πως ήμουν η έβδομη γυναίκα στη σειρά που απομακρυνόταν για τον
ίδιο λόγο...
Βγήκαν διάφορες προκηρύξεις για τη θέση μου στο
πανεπιστήμιο (ζητούσαν σε προσόντα κάποιον/α ΑΚΡΙΒΩΣ σαν εμένα). Παρ' όλο που
ήξερα πως ήμουν «ανεπιθύμητη», έστελνα τα χαρτιά μου, έβαζα τα «καλά μου» και
πήγαινα για συνέντευξη - πάρα πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία...
Πριν καλά καλά
καθίσει
Η τελευταία φορά όμως με... εξόργισε! Η περιγραφή της
«θέσης» που είχε προκηρυχτεί ήταν λες και «φωτογράφιζε» εμένα!
Είχα ακριβώς όλα τα προσόντα και την προϋπηρεσία στο
πανεπιστήμιο. Στο δωματιάκι ήταν τρία άτομα, μεταξύ των οποίων μια παλιά
«ευνοημένη» συνάδελφος. Οι άλλοι δύο άγνωστοι, αλλά το πιθανότερο
«ενημερωμένοι» για την παλιά «θητεία» μου. Περιγράφω τη σκηνή όπως την έζησα:
Κοιτάζουν το βιογραφικό μου, προσπερνάνε την προϋπηρεσία στο πανεπιστήμιο και
με ρωτάνε αδιάφορα τι έκανα στην πρακτική μου (δηλαδή πριν από έξι χρόνια!).
Τους απαντάω κι εγώ αδιάφορα, μιας και δεν είχε καμία σχέση με τη δουλειά που
έκανα και που ζητούσαν. Και ήρθε και η επόμενη ερώτηση:
- Γνωρίζετε τον τίτλο του προγράμματος για το οποίο κάνατε
αίτηση; (Είχα κάνει αιτήσεις ήδη για τρία διαφορετικά προγράμματα, δεν θυμόμουν
ολόκληρο τον τίτλο.)
- Ναι, σε γενικές γραμμές πρόκειται για την «κατάρτιση
ειδικών σε ό,τι αφορά τον εθισμό παιδιών και εφήβων στο ίντερνετ».
- Οχι ακριβώς. Ο τίτλος είναι «Πρόγραμμα κατάρτισης
επαγγελματιών ψυχικής υγείας για το φαινόμενο του εθισμού των εφήβων στο
διαδίκτυο, καθώς και για τους κίνδυνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι
έφηβοι από την ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου». Ευχαριστούμε πολύ...
Τρία λεπτά συνέντευξη (!) για να μου πουν ότι κόβομαι
επειδή δεν ήξερα αυτολεξεί τον τίτλο του προγράμματος! Ούτε στην καρέκλα δεν
είχα προλάβει να βολευτώ!
Περάσανε μήνες, κοίταζα αρχικά για δουλειές με κριτήριο να
μην είναι πολύ μακριά, λόγω του μωρού. Δύσκολο, όταν έχεις ξεπεράσει τα 30. Οι
περισσότεροι βάζουν όριο ηλικίας 25, άντε το πολύ 30!
Στον δήμο μας
Πέρσι ένας οικογενειακός φίλος με πληροφόρησε ότι βγαίνουν
πεντάμηνα προγράμματα για ανέργους στον δήμο μας (από τους μεγαλύτερους στην
πρωτεύουσα). Σκέφτηκα, τι έχω να χάσω; Ο μισθός στο πλαίσιο του μνημονίου
(περίπου 700 ευρώ μικτά για οκτάωρη εργασία), αλλά τουλάχιστον ήταν κοντά!
Πήγα! Κάθισα πέντε λεπτά σε ένα μικρό γραφειάκι για να
συμπληρώσω την αίτηση. Σε αυτό το χρονικό διάστημα μπήκανε διάφορα άτομα για
ρουσφέτια «έχω μια γειτόνισσα, καλή γυναίκα...», «η κόρη του Γιάννου θέλει την
τάδε θέση» κ.λπ.
Βγαίνω από το γραφειάκι των αιτήσεων και πέφτω πάνω στον
αντιδήμαρχο που προηγουμένως είχε υπογράψει κάποια χαρτιά που χρειαζόμουν. Με
σταματάει και με ρωτάει: «Τι δουλειά θέλετε εδώ;» Του απαντώ πως έκανα αίτηση
για τα πεντάμηνα. «Ελα στο γραφείο μου» μου λέει κοφτά και συμπληρώνει με
νόημα:
«Εχω κάτι καλύτερο για εσένα». Μου ήταν εντελώς άγνωστος
και παραξενεύτηκα για το ενδιαφέρον του, αλλά χάρηκα που κάποιος ίσως μου έδινε
μια ευκαιρία!
«Να βλεπόμαστε»!
Η πρόταση ήταν να με βάλει σε διετές πρόγραμμα για μαγαζιά
εστίασης. Σερβιτόρα δηλαδή (εντελώς άσχετο με το αντικείμενό μου!) και με την
προϋπόθεση «να βλεπόμαστε»! Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι κρατούσα στην
αγκαλιά μου τη μόλις δυόμισι ετών κόρη μου. Αιφνιδιάστηκα! Ηθελα να... σπάσω όλο
το δημαρχείο! Αντ' αυτού γύρισα σπίτι μου και έκλαιγα (από θυμό) κρυφά από το
παιδί μου και τον άντρα μου για ημέρες...
Ο χρόνος περνάει. Συνεχίζω να στέλνω βιογραφικά παντού.
Πήγα και σε κάποιες συνεντεύξεις σε καλές εταιρίες, αλλά -δυστυχώς- χωρίς τύχη!
Κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται για τις σπουδές μου, τις ξένες γλώσσες και την
επαγγελματική μου εμπειρία! Εγώ στέλνω απελπισμένη βιογραφικά. Στις
περισσότερες αγγελίες «ζητούνται νέοι/ες μέχρι 30 χρόνων». Είμαι 33, μάλλον
γέρασα!
Οι μόνοι που απαντούν είναι από εταιρίες τηλεφωνικών
προωθήσεων! Πήγα στην πρώτη συνέντευξη που έκλεισα... Ενας κύριος απλά με
ενημέρωσε ότι η δουλειά είναι πεντάωρη με μισθό 325 ευρώ (Ολόκληρα; χα χα!), με
τα μισά από αυτά τα λεφτά να φεύγουν στα μεταφορικά! Μου είπε επίσης πως αν με
ενδιέφερε, να πήγαινα την επομένη για σεμινάρια. Σπατάλησα τρεις ώρες
πήγαινε-έλα χωρίς λόγο. Αν δεν είχα το κοριτσάκι μου που θα πρέπει να το αφήσω
-αναγκαστικά- στον παππού και τη γιαγιά, ίσως το δοκίμαζα!
Πού και πού πετυχαίνω κάποια «καλή» αγγελία. Στέλνω
βιογραφικό όλο χαρά και το site μου στέλνει feedback «για την αγγελία τάδε
έχουν σταλεί άλλες 1.044 αιτήσεις». Και αυτές μόνο από το συγκεκριμένο site»
