Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!
«…Η μετάνοια είναι ριζική αλλαγή όλης της ζωής,
αναποδογύρισμα, επανατοποθέτηση, επαναπροσανατολισμός, άρνηση και μίσος του
κακού, πλήρης αλλαγή νοοτροπίας, αγάπη ολοκάρδια του αγαθού και πιστή και
υπομονετική ακολούθησή του. Η μετάνοια δεν τελειώνει σε μία εξομολόγηση με λίγα
έστω δάκρυα....
Η μετάνοια δεν είναι αστραπή ή φωτοβολίδα, αλλά συνεχές,
επίπονο έργο ζωής. Η εξομολόγηση δεν είναι πάλι απλή διαλογική συζήτηση, λύση
αποριών, τυπική εξαγόρευση δυσκολιών που έχουμε με τους άλλους, που δεν μας
καταλαβαίνουν και δεν μας αγαπούν τόσο.
Η εξομολόγηση δεν γίνεται από καλή συνήθεια, για το καλό, για το έθιμο, από φόβο μη μας τιμωρήσει ο Θεός και λοιπά. Η εξομολόγηση είναι βαθειά ανάγκη της μετανοημένης ψυχής, ταπεινή κατάθεση του βάρους των πλημμελημάτων.
Δεν είναι σωστό ν’ αλλάζει κανείς συνέχεια πνευματικούς.
Να έχει συγχρόνως δύο πνευματικούς. Να λέει λίγα εδώ και λίγα εκεί. Τούτο
φανερώνει μεγάλη πνευματική ανωριμότητα, επιπολαιότητα και αστάθεια. Θέλει μια
κάποια προετοιμασία η εξομολόγηση. Μη ζητώντας τον τέλειο και άγιο
πνευματικό δεν πάμε καθόλου. Η αγιότητα δεν είναι μεταδοτική.
Ο πιο άγιος πνευματικός δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε αν δεν αγωνισθούμε. Μη νομίζουμε ότι ανεβαίνουν οι πνευματικές μετοχές μας με το να έχουμε ονομαστούς πνευματικούς, μάλλον αυξάνονται οι υποχρεώσεις μας και θα πρέπει να ελεγχόμεθα. Καλό είναι να ζητάμε τοκαλό και το τέλειο όχι όμως να πάσχουμε ως ατελείς και δεινοί ευσεβιστές . Μη φοβόμαστε να παραδεχθούμε την ήττα μας, την αδυναμία μας, την αμέλειά μας.
Ο πιο άγιος πνευματικός δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε αν δεν αγωνισθούμε. Μη νομίζουμε ότι ανεβαίνουν οι πνευματικές μετοχές μας με το να έχουμε ονομαστούς πνευματικούς, μάλλον αυξάνονται οι υποχρεώσεις μας και θα πρέπει να ελεγχόμεθα. Καλό είναι να ζητάμε τοκαλό και το τέλειο όχι όμως να πάσχουμε ως ατελείς και δεινοί ευσεβιστές . Μη φοβόμαστε να παραδεχθούμε την ήττα μας, την αδυναμία μας, την αμέλειά μας.
Δεν θα κατακριθούμε γιατί πέσαμε, αλλά γιατί δεν σηκωθήκαμε. Μόνο ο δαίμονας έπεσε και δεν σηκώθηκε ποτέ. Δεν θα κολασθούμε, αδελφοί μου, γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε. Η υγιής παραδοχή της αμαρτωλότητάς μας είναι πολύ σημαντική. Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας αυτή την παραδοχή είχαν μόνιμα.
Αυτό το συντετριμμένο πνεύμα πρέπει πάντοτε να υπάρχει στην καρδιά του μετανοούντος χριστιανού, πολύ περισσότερο κατά την ώρα της εξομολογήσεως. Μην αναμένουμε ανακριτικές ερωτήσεις, μη φοβόμαστε, μη δειλιάζουμε, μη ντρεπόμαστε, μην αναβάλλουμε, μη θεωρούμε αμαρτίες μόνο το φόνο και την κλοπή. Ούτε αδιάφοροι ούτε σχολαστικοί, ούτε φοβισμένοι ούτε ξεθαρρεμένοι.
Θα μπορούσε κανείς πολλά να πεί επί του σοβαρού αυτού θέματος. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας φωτίζει να αναχωρούμε από το εξομολογητήριο όχι με πρόσθετες αμαρτίες. Παρουσιάζοντας ακόμα κι εκεί προφάσεις και δικαιολογίες για τον καλό εαυτό μας και τον κακό κόσμο…»
Από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου:
«Ο όσιος τελώνης και
ο άγιος άσωτος».
