Η μοιρολατρία της Γερμανίας

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Η κρίση χρέους που μαστίζει εδώ και 7 σχεδόν χρόνια μερικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως του Νότου, και ο κίνδυνος εξάπλωσης της εις τις υπόλοιπες, ως αναπόφευκτη συνέπεια της αυξανόμενης ύφεσης και  ανεργίας, αρχίζει πλέον να ανησυχεί όλους, αλλά και  τους πρωταγωνιστές της εφαρμογής μίας άτεγκτης πολιτικής λιτότητας. Η συνέχιση της οποίας οδηγεί, κατά ομολογία πολλών διεθνών και ευρωπαϊκών παραγόντων και αναλυτών, εις την διάλυση της Ευρωζώνης π.χ. της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Αλλά και εις τον θάνατο του ευρωπαϊκού ονείρου. Ενός ονείρου που οραματίστηκαν οι  Jean Monnet, Robert Schuman, Alcide Casperi, Conrad Adenauer κ.α. για να σώσουν τους λαούς της Ευρώπης από πολεμικές συγκρούσεις, μετά τις οδυνηρές συνέπειες των 2 καταστρεπτικών παγκοσμίων πολέμων που ξεκίνησαν από τις έριδες και τους ανταγωνισμούς ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Ένα έγγραφο της αριστεράς πτέρυγας του κυβερνώντος Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) του Προέδρου Φρανσουά Ολλάντ, το οποίο το 2013 έκανε τον γύρο της Ευρώπης, απαιτεί από την Γαλλική Κυβέρνηση, με μία ασυνήθιστη τακτική και μη διπλωματική γλώσσα, την  αποστροφή από την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και την εφαρμοζόμενη Ευρωπαϊκή πολιτική της. Ο χαρακτηρισμός της ως «εγωιστική», είναι μία άκακη διατύπωση μπροστά σε όλα τα άλλα τα οποία αναφέρονται εις το έγγραφο αυτό.

Αυξάνονται οι  προειδοποιήσεις ότι η γερμανική κοντοφθαλμία οδηγεί  εις τον παραμερισμό  και απομονωτισμό της Γερμανίας και ως συνέπεια αυτού εις την διάλυση της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Διότι η ηγεσία του Βερολίνου δεν  αντιλαμβάνεται την ιστορική ευθύνη της, ότι η Γερμανία έχει εις τα χέρια της το κλειδί της μοίρας  της Ευρώπης. Αδυνατεί να αντιληφθεί επίσης, ότι υπάρχει μία μόνο κυβέρνηση εις την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει την δυνατότητα  να αλλάξει τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες  προς το συμφέρον της Ευρώπης, και ότι αυτή δεν είναι καμία άλλη εκτός από εκείνη του Βερολίνου.

Μία όμως άρνηση της Γερμανικής Κυβέρνησης όχι μόνον δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της Γερμανίας, αλλά ταυτόχρονα φέρει αυτήν εις την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά του 1871, με την ίδρυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, και τις επακόλουθες αρνητικές συνέπειες για την Γερμανία, αλλά και για την Ευρώπη. Διότι με την ίδρυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας από τον Καγκελάριο Bismarck, η Γερμανία κέρδισε το Status  μίας «μοιρολατρικής ημι-ηγεμονικής δύναμης». Αδύνατη για να επικρατήσει εις την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αλλά και πολύ δυνατή για να ενταχθεί εντός αυτής. Αυτό το δίλημμα, το οποίο είχε ξεπεραστεί μετά το 1945 με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αρχίζει να αναβιώνει και πάλιν εις την Γερμανία. Διότι ο ηγετικός της ρόλος, λόγω της δημογραφικής και οικονομικής ισχύος της, ξυπνά ιστορικά εφιαλτικά φαντάσματα εις τους άλλους λαούς της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα γοητεύει εντός της Γερμανίας εθνικιστικές τάσεις. Ηγεμονικές φαντασιώσεις  μίας «Γερμανικής Ευρώπης» αντί μίας «Γερμανίας εντός της Ευρώπης».

Αλλά ο Γερμανικός Λαός οφείλει να μάθει από τα διδάγματα των 2 καταστρεπτικών πολέμων και ότι είναι προς το εθνικό συμφέρον της Γερμανίας να ενταχθεί εις την Ευρώπη και να αποφύγει έτσι το διαρκές σύνδρομο και δίλημμα  μίας «μοιρολατρικής ημι-ηγεμονικής δύναμης» που την κατατρέχει από το 1871. Διότι οι ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας και η σύνταξη ενός  σχεδίου, ακόμη και σε περίπτωση μίας Γερμανο-Γαλλικής Συμφωνίας, η οποία πρέπει να γίνει αποδεκτή από όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, αποτελεί ένα «επικίνδυνο ενδεχόμενο», όπως τόνισε ο Πολωνός Πρωθυπουργός Donald Tusk εις την Μέρκελ κατά την συνάντησή τους εις το Βερολίνο. Η Γερμανία οφείλει και πρέπει να αναλάβει ένα ρόλο ευθύνης και αλληλεγγύης εις την Ευρώπη.

Όμως αλληλεγγύη δεν σημαίνει μόνο μεταφορά χρημάτων, αλλά και συμμετοχή όλων εις την πολιτική συνυπευθυνότητα. Σε αντίθεση με την πολιτική της κ. Μέρκελ, ότι κάθε χώρα της Ευρώπης οφείλει να αναδείξει από μόνη της την αρχή της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας  για να παραμείνει εντός της Νομισματικής Ένωσης. Μία ολέθρια πολιτική η οποία τσακίζει ανεπανόρθωτα  τις οικονομίες των υπερχρεωμένων εταίρων, επιδεινώνει την ύφεση και την ανεργία και τελικώς οδηγεί την Ευρώπη εις την διάλυση.

Αντιθέτως η αλληλεγγύη μεταξύ των Ευρωπαϊκών Λαών ενώνει τις κοινές προσπάθειες, για μία κοινή αναπτυξιακή και ανταγωνιστική οικονομία, η οποία από μόνη της οδηγεί εις την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Μια Ευρώπη της πραγματικής δημοκρατίας, κοινωνικής ευμάρειας και ειρήνης των Λαών της, η οποία θα προστατεύει τους πολίτες της από μελλοντικούς κινδύνους ύποπτων και επικίνδυνων τεχνοκρατικών δυναμικών και οικονομικών κρίσεων, οι οποίες με τους νόμους της αγοράς  απειλούν και υποτάσσουν Λαούς και Δημοκρατικές Κυβερνήσεις.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.