Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Στα τέλη Μαΐου του 2010 πετούσα από την Θεσσαλονίκη προς
την Λέσβο για να μιλήσω σε μια εκδήλωση υπό την αιγίδα των δυο μητροπόλεων της
μεγαλονήσου με θέμα, τα «Σημάδια Ορθοδοξίας στην Σημερινή Τουρκία». Το
αεροπλάνο έκανε μια στάση στην Λήμνο.
Αφού κατέβηκαν οι επιβάτες που είχαν
προορισμό αυτό το νησί περιμέναμε για να απογειωθούμε με κατεύθυνση την
Μυτιλήνη. Η ώρα περνούσε και το αεροπλάνο έμεινε καθηλωμένο στο τοπικό
αεροδρόμιο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να μάθω γιατί δεν φεύγουμε. Κατευθύνθηκα
προς το πιλοτήριο και έπιασα συζήτηση με τους δυο πιλότους. Αυτή την στιγμή,
όπως μου ανέφεραν, γίνονται αλλεπάλληλες αερομαχίες στον εναέριο χώρο μεταξύ
ελληνικών και τουρκικών μαχητικών γι' αυτό δεν μπορούμε να απογειωθούμε. Εκείνη
την στιγμή, «καπάκι» στην συζήτηση μας ακούστηκε εκκωφαντικός θόρυβος από αεροπλάνα
που πετούσαν με μεγάλη ταχύτητα πάνω από το νησί χωρίς να μπορώ να εξακριβώσω αν ήταν ελληνικά
ή τουρκικά. Αυτή η κατάσταση, όπως μου ομολόγησε ο ένας πιλότος, εκείνη την
περίοδο συνέβαινε πολύ συχνά με
αποτέλεσμα να υπάρχουν καθυστερήσεις στα αεροπορικά δρομολόγια.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τον Δεκέμβριο του 1999 όταν ο
τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, ο περίφημος ΓΑΠ, είχε δηλώσει με στόμφο
ότι τώρα που άνοιξε τις πύλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Τουρκία, αίροντας
το ελληνικό βέτο, θα σταματήσουν οι τουρκικές προκλήσεις και οι αερομαχίες στο
Αιγαίο. Όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες. Η
ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας επί χρόνια βασίστηκε και
σχεδιάστηκε στο γελοίο και ανεύθυνο επιχείρημα ότι τώρα που η Τουρκία έγινε
δεκτή σαν υποψήφια για ένταξη στην
Ευρωπαϊκή Ένωση, θα σταματήσει και η τουρκική προκλητικότητα. Επικράτησε η
υπερφίαλη αντίληψη ότι θα μπορούμε να ελέγχουμε κάθε τουρκική κίνηση, καθώς θα
είμαστε μια από τις χώρες που θα αξιολογεί και θα κρίνει βήμα προς βήμα την τουρκική πρόοδο στην ενταξιακή πορεία. Αλλά αντί εμείς
να ελέγχουμε την Τουρκία στην ενταξιακή της πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση,
αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση εμάς έριξε στα «βράχια» καταλύοντας την εθνική μας
κυριαρχία, ενώ η Τουρκία έφτασε στο προκλητικό αποκορύφωμα να στέλνει τις
πολεμικές της φρεγάτες να κάνουν επίδειξη δύναμης έξω από το Σούνιο.
Τώρα εκεί στην Αθήνα δείχνουν να έχουν πελαγώσει από τις
αλλεπάλληλες τουρκικές προκλήσεις καθώς η Τουρκία δεν διστάζει πλέον να
εγκαθίσταται στην κυπριακή ΑΟΖ και
μάλιστα να εξαγγέλλει προγράμματα έρευνας ενεργειακών κοιτασμάτων ενώ παράλληλα
με αλλεπάλληλες επιχειρήσεις επιδιώκει να κατοχυρώσει τον θαλάσσιο χώρο γύρω
από το Καστελόριζο σαν δική της υφαλοκρηπίδα. Είναι χαρακτηριστικές οι
αντιδράσεις στις δυο πλευρές από αυτή την πρόσφατη νέα κρίση της τουρκικής
προκλητικότητας. Στην Άγκυρα, με την αυτοπεποίθηση του ισχυρού έναντι ενός
αδύναμου αντίπαλου, ούτε καν ασχολούνται με εμάς καθώς έχουν να λύσουν πολύ
σοβαρότερα προβλήματα όπως το κουρδικό που πάλι ξαναφουντώνει, η κρίση της
Συρίας, οι Τζιχαντιστές και γενικότερα η ανατολική τους περιοχή. Σε αντίθεση,
στην δική μας πλευρά πανικόβλητα δημοσιεύματα υψώνουν τους τόνους χωρίς κανένα
ουσιαστικό αντίκρισμα αφού το μόνο που καταφέρνουν είναι για άλλη μια φορά να
σπέρνουν τουρκικούς «μπαμπούλες» για εκφοβισμό και φυσικά με τις απαραίτητες
συστάσεις, «μην τραβάτε το σχοινί», «μην σιγοντάρετε στην κρίση», μην τυχόν και
μας… δείρουν οι απέναντι.
Καμία σοβαρή χώρα στον κόσμο δεν κάθεται με σταυρωμένα τα
χέρια όταν παραβιάζετε με αυτόν τον τρόπο η εθνική της ακεραιότητα. Και για την
Κύπρο υπάρχουν κάποιες δικαιολογίες καθώς είναι ένα κράτος χωρίς ναυτικό και
ένοπλη δύναμη θαλάσσιας αποτρεπτικότητας, αλλά για την δική μας πλευρά η
μειοδοσία έχει φτάσει στο απροχώρητο και το, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», δεν
φαίνεται πια να μπορεί να διαγράψει την πολύ άσχημη πραγματικότητα. Η εικόνα
που παρουσιάζουμε είναι μια χώρα στο έλεος της μνημονιακής της προδοσίας, με
αδυναμία επιλογής στρατηγικών συμμάχων που θα μπορούσαν να μας στηρίξουν στην
υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων και το πιο χειρότερο, προσήλωση σε μια
πολιτική που έχει σαν αποτέλεσμα να ενισχύεται όλο και περισσότερο η τουρκική
προκλητικότατα μέχρι να δούμε την ημισέληνο να πετά πάνω απο την Ακρόπολη και
εμείς να δικαιολογούμαστε ότι… φταίνε τα μποφόρ του Αιγαίου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η άλλη πλευρά, απτόητη και απρόβλεπτη,
δείχνει ότι θα προχωρήσει στην συνέχιση της προκλητικής της πολιτικής καθώς
έχει επικρατήσει η άποψη πως τα ψελλίσματα και οι ευκαιριακές συμμαχίες μας δεν
έχουν την ουσιαστική δυνατότητα να την
σταματήσουν. Στην Άγκυρα πιστεύουν ότι ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος
και πολύ περισσότερο ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, (εδώ γελά ο κάθε πικραμένος),
έχουν την πρόθεση να μας στηρίξουν σε μια θερμή κρίση. Εκείνο μόνο που θα
μπορούσε να τους συνετίσει, είναι η ουσιαστική αλλαγή των στρατηγικών μας
επιλόγων με το σταμάτημα της μειοδοτικής προδοτικής πολιτικής μας. Μονάχα η
«Αρκούδα του Βορρά», πάγιο φόβητρο της άλλης πλευράς του Αιγαίου, μπορεί να
κάνει κάτι όμως μόνο με την απαραίτητη
προϋπόθεση η δική μας στάση να στείλει δυναμικό μήνυμα πως είμαστε
αποφασισμένοι να υπερασπίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα. Ο Τούρκος μόνο αυτή
την γλώσσα καταλαβαίνει, όπως εξάλλου το έδειξε σε ανάλογες περιπτώσεις όπου
προσποιήθηκε την... «πάπια», όπως στην Κριμαία όπου απέφυγε να σταθεί στο
πλευρό των ομόφυλων του Τατάρων παρά τις επανειλημμένες τους εκκλήσεις προς τον
ίδιο τον Ερντογάν, στο Ιράν, στην μικρή Αρμενία, ακόμα και με το κουρδικό ΡΚΚ.
Να δώσουμε επιτέλους
τέρμα στις ψευδαισθήσεις μας πριν είναι πολύ αργά. Ιδού ο διέξοδος, ιδού και η
πρόκληση!
