Η Δημοκρατία είναι το Πολίτευμα όπου η
εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα
του λαού. Κεντρικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία
των πολιτών, εις την άμεση Δημοκρατία, ή κάποιων
αντιπροσώπων τους εις την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.
Όμως εις την σύγχρονη εποχή η άσκηση της εξουσίας, εν
ονόματι του λαού, από Κυβέρνηση και Κόμματα, ναι μεν προϋποθέτει την αποδοχή
αυτών από τον λαό, από την άλλη πλευρά δεν στερεί από τον λαό το
δικαίωμα της έμμεσης συμμετοχής των πολιτών εις τις πολιτικές διαδικασίες, τις
διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγμα, πέρα των εκλογών
ανάδειξη των οργάνων της Πολιτείας. Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του
λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της Πολιτείας που είναι φορείς εξουσίας
(Κυβέρνηση, Βουλή κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν και να προασπίζουν τα συμφέροντα
του συνόλου της κοινωνίας, και όχι π.χ. κάποιου εκτός της κοινωνίας ή π.χ.
κάποιων μόνο τμημάτων της. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει
να επιδιώκουν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης σημαίνει ότι ταυτόχρονα με
την Αρχή της Πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα
συμφέροντα της Μειοψηφίας.
Όμως η σημερινή άθλια κατάσταση της χώρας μας, αυτή η
χρεοκοπία της Πατρίδας μας και του Ελληνικού Λαού, εν καιρώ ειρήνης, και
η ανείπωτη ένδεια που βιώνει τώρα ο λαός μας οφείλεται κυρίως εις
την παρερμηνεία της ουσιώδους έννοιας της Δημοκρατίας, η οποία με την πάροδο
του χρόνου δημιούργησε το τεράστιο χάσμα μεταξύ του Λαού και των
φορέων της Εξουσίας. Διότι το να ασκεί κανείς το δικαίωμα της ψήφου δεν
σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπηρετεί την Δημοκρατία δηλαδή τα συμφέροντα
της κοινωνίας. Καθότι για την προάσπιση των συμφερόντων του ο ασκών
το δικαίωμα της ψήφου, δηλαδή ο κάθε πολίτης, οφείλει να είναι
απόλυτα ενημερωμένος για τα κοινά π.χ. κοινωνικά, οικονομία, ανάπτυξη, παιδεία,
υγεία, προβλήματα των συμπολιτών του, τους κανόνες συμπεριφοράς αυτού εντός του
συνόλου της κοινωνίας κ.ο.κ.. Αλλά παράλληλα να ασκεί την ικανότητα σύγκρισης
της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας μας με τις Δημοκρατίες
άλλων χωρών εις τις οποίες ευημερούν από πάσης απόψεως οι εκεί κοινωνίες.
Οι γνώσεις και οι απόψεις αυτές σε θέματα εθνικής,
οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής εφοδιάζουν τον κάθε πολίτη με
ικανότητες ερμηνείας, ανάλυσης, αξιολόγησης, αξιοπιστίας, για την επιλογή των
προγραμμάτων κομμάτων αλλά και των προσώπων εκείνων οι οποίοι ζητούν από
αυτόν την αντιπροσώπευση του εις την άσκηση της εξουσίας.
Βέβαια και μετά από όλες αυτές τις διαδικασίες και την
άσκηση της ψηφοφορίας, ο κάθε πολίτης οφείλει να ελέγχει επί καθημερινής βάσης
εκείνους που έχει επιλέξει και εμπιστευθεί. Μία ευρωπαϊκή ρήση λέει: «η
εμπιστοσύνη είναι καλή, όμως ο έλεγχος ακόμη καλύτερος!»
Δυστυχώς όμως οι μακροχρόνιες αυτές αδυναμίες των πολιτών
της χώρας μας α) να επιλέγουν με αξιοκρατικά κριτήρια τους
αντιπροσώπους για την διακυβέρνηση της χώρας, β) να ασκούν ως πολίτες την
ενεργό και έμμεση συμμετοχή εις την άσκηση της Εξουσίας, και γ) να
ασκούν διαρκή έλεγχο των αντιπροσώπων και των Κυβερνώντων, ήσαν και είναι επί
δεκαετίες γνωστές εις το πολιτικό σύστημα εξουσίας της χώρας μας. Το οποίο για
τον λόγο αυτόν αδιαφορεί για την δίκαιη και ανιδιοτελή υπηρέτηση και προάσπιση
των συμφερόντων του συνόλου της κοινωνίας. Τουτέστιν εκ του λόγου αυτού το
πολιτικό σύστημα εξουσίας δεν έχει την παραμικρή διάθεση να αλλάξει συμπεριφορά
και νοοτροπία, η οποία θυμίζει εις το ελάχιστον τις Δημοκρατίες άλλων χωρών οι
οποίες προασπίζονται τα συμφέροντα των κοινωνιών των και ενδιαφέρονται εσαεί
για την οικονομική και κοινωνική ευμάρεια των πολιτών.
Εις την χώρα μας, δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες το πολιτικό
σύστημα εξουσίας θεωρεί δεδομένο, αυτονόητο, ότι «δικαιωματικά» επικαλείται
ευθαρσώς την ετυμηγορία των λαού για επιβεβαίωση της αποτυχημένης
πολιτικής και συνέχιση της άσκησης εξουσίας, Ένα άθλιο, ευτελές
επαναλαμβανόμενο φαινόμενο το οποίο επί δεκαετίες αναδεικνύει για την άσκηση
εξουσίας κυβερνήσεις και κόμματα σε μία Δημοκρατία της ανυποληψίας, της
αδιαφορίας, της αναξιοκρατίας. Ναι, μία Δημοκρατία κενού περιεχομένου, μία
Δημοκρατία της ιδιοτέλειας, της πλασματικής και φούσκας-ευμάρειας, του
εκφυλισμού, ευτελισμού, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, της απελπισίας και της
φτώχειας. Μία Δημοκρατία της εθνικής
ταπείνωσης, υποτέλειας και διεθνούς τώρα διασυρμού, ανάξιας του μεγάλου
ιστορικού παρελθόντος και της αξιοπρέπειας της Πατρίδας μας.
Αυτή η μακροχρόνια
δυσαρμονία μεταξύ Λαού και Εξουσίας ευθύνεται αναμφίβολα για την κατάρρευση και
χρεοκοπία της Πατρίδας μας. Μία χρεοκοπία με οδυνηρές και ανυπολόγιστες τώρα συνέπειες για την
τύχη του λαού μας. Διότι το τεράστιο και συνεχώς αυξανόμενο, επί
ετήσιας βάσης, δημόσιο χρέος των 340 περίπου δισεκατομμυρίων
ευρώ δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο, καθότι η χώρα μας δεν είναι εις θέση
να καταβάλλει ούτε τα τοκοχρεολύσια τα οποία με ευνοϊκές και μόνον
εκτιμήσεις υπερβαίνουν ετησίως τα 10 δις ευρώ. Η ετήσια καταβολή των
οποίων σημαίνει αέναη στέρηση της απαραίτητης οικονομικής ανάπτυξης, συνεχής
μείωση του βιοτικού επιπέδου, εθνική υποτίμηση, αν μη τι άλλο νέους δανεισμούς
και αναπόφευκτη αύξηση του δημόσιου χρέους.
Ένα τεράστιο χρέος το οποίο καθιστά τον Λαό και
την Πατρίδα μας αιωνίως υποτελή και έρμαιο των διεθνών χρηματαγορών, και
συγκεκριμένων συντελεστών και διαμορφωτών της παγκόσμιας πολιτικής.
Γεώργιος
Εμ.Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο
αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες
και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα.
Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
