Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με
άλλο έθνος, ήτο με ένα λαόν, όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωριστεί ως τοιούτος,
ούτε να ορκισθεί, παρά μόνο ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον ελληνικόν
λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους.
Μία φοράν, όταν επήραμε το Ναύπλιο, ήλθεν ο Άμιλτον να με
ιδεί. Μου είπε ότι: «Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό, και η Αγγλία να
μεσιτεύσει». Εγώ του αποκρίθηκα, ότι: «Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή
θάνατος. Εμείς, καπιτάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους.
Άλλους έκοψε, άλλους σκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς ημείς, εζούσαμε
ελεύθεροι από γενεά εις γενεά.
Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η
φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε
ανυπότακτα».
Με είπε: «Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα
φρούρια;».
– «Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται,
τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά». Έτσι δεν με ομίλησε πλέον.
-Θεόδωρος Κολοκοτρώνης-
-Θεόδωρος Κολοκοτρώνης-
