Γράφει ο Φώτης
Μιχαήλ, ιατρός
Με πρόσχημα την ‘’αγάπη’’ και με ευθύνη αποκλειστική
συγκεκριμένων μελών της Εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, τα τελευταία χρόνια ανοίχτηκαν
πάμπολλες κερκόπορτες στην καλοφυλαγμένη από τους Αγίους μας Ορθοδοξία.(1)
Ιδιαίτερα από το ’63 και μετά, οι εκπρόσωποί μας στους
περιβόητους διαχριστιανικούς διαλόγους, δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να
υπογράφουν κάθε τόσο, κοινές με τους αιρετικούς αποφάσεις, γεμάτες από
πρωτοφανή δογματικά ολισθήματα και από εντελώς αυθαίρετες απόπειρες
παραμόρφωσης της Εκκλησιολογικής μας συνείδησης. Με άλλα λόγια, αποφάσεις, που
περιφρονούν υβριστικά την Αγιοπνευματική Πατερική μας Παράδοση. (Σαμπεζύ, Μπαλαμάντ
κ.α.)(2)
Έτσι, μέσα σε πέντε δεκαετίες περίπου, και με ένα ποίμνιο
ακατήχητο και αδιάφορο δογματικώς, φτάσαμε και στην ‘’μεγάλη σύνοδο’’ της Κρήτης. Δηλαδή, στην τελική προσπάθεια ‘’συνοδικής’’
πλέον κατοχύρωσης και ως εκ τούτου αναγκαστικής εφαρμογής, όλων εκείνων των
βλάσφημων κειμένων, που οι διορισμένοι θεολόγοι μας, σε συνεργασία με τα 350
υπόλοιπα μέλη του λεγόμενου ΠΣΕ, είχανε μέχρι τότε συνυπογράψει.
Στην ‘’σύνοδο’’ αυτή, ως γνωστό, όχι μονάχα δεν
καταδικάσαμε παλιές και νεοφανείς αιρέσεις, αλλά, τουναντίον, αναγνωρίσαμε στους αιρετικούς
εκκλησιαστικότητα και ιεροσύνη! Λες και ήταν κανονικοί συνοδικοί, τους
βάλαμε να καθίσουν δίπλα στους Επισκόπους μας και μάλιστα ανήμερα της
Πεντηκοστής, τους εγκαταστήσαμε προκλητικά στο κέντρο του Ιερού μας Ναού, ως ‘’αδελφούς’’
συμπροσευχομένους!
Ο Μεγάλος μας Ιεράρχης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,
απευθυνόμενος κυρίως προς εκείνους, που θεωρούν εαυτούς ‘’θεολογικές
μεταπατερικές αυθεντίες’’ και που η δογματική τους συνείδηση έπαψε πια να
ελέγχεται μπροστά στην περιφρόνηση της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας μας,
επισημαίνει τα εξής πανεπίκαιρα, για όλες αυτές τις ‘’αγαπολογικές τους
τακτικές’’:
1ον. ‘’Εἰσί τινες ἀλόγως φιλοῦντες, ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεν.... Δέος γάρ μή τις παραφθαρῇ ὑπό τῆς
τῶν αἱρετικῶν ἀγάπης’’.
Υπάρχουν μερικοί, που αγαπούν χωρίς περίσκεψη, με
επιπολαιότητα... Υπάρχει φόβος, να διαφθαρεί κανείς από την αγάπη των αιρετικών.(3)
2ον. ‘’Ταῦτα λέγω, ἵνα μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης
προσχήματι παραδέχησθε’’.
Τα λέω αυτά, για να μη δεχθείτε κανένα νόθο δόγμα, με το
πρόσχημα της αγάπης.
3ον. ‘’Ἡμεῖς δέ διά τοῦτο τήν πίστιν παρελάβομεν ἁπλῶς,
ἵνα μή ἀναγκαζώμεθα μυρίαις ἐπιέναι αἱρέσεσι καί πράγματα ἔχειν, ἀλλ’ ὅπερ ἄν ἤ
προσθεῖναι ἤ ἀφελεῖν τις ἐπιχειρήσειεν ἐκείνης, τοῦτο νόθον εἶναι νομίσωμεν’’.
Εμείς παραλάβαμε την πίστη κατά έναν μόνον τρόπο, ώστε να
μη χρειάζεται να προσεγγίσουμε σε μια από τις μυριάδες αιρέσεις. Και όποιος
επιχειρήσει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από την πίστη, αυτό θα το
θεωρήσουμε νόθο.
Και συμπληρώνει με έμφαση: ‘’Ἐπειδή σήμερον οἱ λύκοι
ἁπάντων χαλεπώτεροι περιίστασθαι ὑμῶν τά πρόβατα μέλλουσιν, ἀνάγκη πυκτεύειν
καί μάχεσθαι, ὅπως μηδέν θηριάλωτον γένηται’’.
Σήμερα οι αιρετικοί παρουσιάζονται χειρότεροι από τους
λύκους και έχουν πρόθεση, να καταβροχθίσουν τα πρόβατα.
Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη, να πυγμαχούμε και να
μαχόμαστε, ώστε ‘’μηδέν θηριάλωτον γένηται’’, ούτε ένα πρόβατο να μη το φάνε τα
θηρία.
Ο μέγας Πατήρ της Εκκλησίας μας είναι σαφής: ‘’Ἀνάγκη
πυκτεύειν καί μάχεσθαι’’. Ώρα για πυγμαχία και μάχες πνευματικές.
Μπροστά στους κινδύνους, που διατρέχουμε από τους
αιρετικούς, δεν απαντάμε με εφησυχασμό και αδράνεια. Ούτε με διώξεις των αγνών
αγωνιστών της Πίστεως. Απαντάμε με αγώνα καθολικής συμμετοχής: Ποιμένες και
ποίμνιο, μαζί στο ίδιο μετερίζι.
6/12/2016
(Μνήμη του Αγίου Νικολάου, ‘’Κανόνα Πίστεως...’’).
_____________________________________________________________
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
aktines.blogspot.gr/2015/07/blog-post_65.html
orthodoxethos.com/post/apokleistiko-h-synodikh-apofash-ths-or8odo3oy-ekklhsias-ths-gewrgias-toy-1988-gia-tis-symfwnies-toy-sampezy-kai-toy-mpalamant-gia-thn-8ewria-twn-kladwn-kai-poly-perissotera
Από το ‘’Χρυσοστομικό Λεξικό’’ του αρχιμ. π. Δανιήλ Αεράκη.
