Η
Μακεδονία δεν ζητάει τον οίκτο κανενός
ισχυρού γιατί η ίδια είναι ισχυρή εν πολέμω και εν ειρήνη.
Η Μακεδονία είναι από μόνη της «πανηγυρική»
σε μαρτύρια και σε αίματα για αυτό είναι πανέτοιμη και για τα επόμενα πανηγύρια
της.
Τι σημαίνει η φράση θα καεί το πελεκούδι;
«Το πελεκούδι είναι το γνωστό ροκανίδι,
τα μικρά μαλακά κομμάτια ξύλου που πέφτουν, όταν το πελεκάμε. Το πελεκούδι
είναι εξαιρετικά εύφλεκτο και μπορεί να λαμπαδιάσει εν ριπή οφθαλμού.
Έτσι προκύπτει και αυτή η μεταφορική
έκφραση: όπως το πελεκούδι λαμπαδιάζει σε χρόνο μηδέν, έτσι και το κέφι σε
κάποιο γλέντι ή συνεστίαση θα πάρει τα πάνω του και ο κόσμος θα ξεφαντώσει
αμέσως.»
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας μεθάει με το αθάνατο
κρασί του 1821, με το κρασί των Μακεδονομάχων και το πρόσφατο σερβιρισμένο
κρασί του 2018.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
2018
Είναι να μην ξεφαντώνει κανείς όταν
ακούει ;
«Μέρκελ σε Ζάεφ: Καλωσορίζω τον Μακεδόνα
Πρωθυπουργό»
«Αίσθηση προκάλεσε η προσφώνηση της
Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ προς τον Ζόραν Ζαεφ, στην αρχή της
συνέντευξης Τύπου, η οποία τον αποκάλεσε «Πρωθυπουργό της Μακεδονίας».
Η Αγκελα Μέρκελ, μιλώντας πρώτη στη
συνέντευξη Τύπου, μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρωθυπουργό των Σκοπίων,
στην ομιλία της αναφερόμενη στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της
Μακεδονίας, χρησιμοποιούσε τον όρο «Μακεδονία». http://www.kathimerini.gr/ 21
Φεβρουαρίου 2018
Η πολεμική κατά της Ελληνικότατης
Μακεδονίας μας η ίδια και απαράλλακτη μέσα σε επαναλαμβανόμενους
ιστορικούς κύκλους με άλλα όμως πρόσωπα.
Ναζιστική ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1943
Ξεσηκώνεται η Θεσσαλονίκη πρώτα και μετά η ΑΘΗΝΑ γίνεται η καρδιά της Μακεδονίας και
φωνάζει στον φασίστα Χίτλερ και σε φυσικά σε κάθε επίδοξο μελλοντικό θαυμαστή
του « κάτω τα χέρια βρωμιάρη από την Μακεδονία»
Ο Δικτάτορας θέλει να παραχωρήσει με
επίσημη προσάρτηση την επικράτεια της Μακεδονίας μέχρι του Αξιoύ ποταμού στους Βουλγάρους.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από τον Σταύρο Μαλαγκονιάρη
«Μια πρωτοφανή σε μαζικότητα και
μαχητικότητα διαδήλωση του λαού της Αθήνας, στη διάρκεια της Κατοχής, ανέτρεψε
τα σχέδια των Γερμανών να παραδώσουν τη Μακεδονία στους Βούλγαρους και να
αποδεσμεύσουν δυνάμεις για το ανατολικό μέτωπο.
Πάνω από 300.000 (κατ’ άλλες πηγές
400.000) λαού βγήκαν, την Πέμπτη 22 Ιουλίου 1943, στους δρόμους της Αθήνας και
του Πειραιά, αψηφώντας τα τανκς και τις σφαίρες των κατακτητών και των ντόπιων
συνεργατών τους, για να διαδηλώσουν ενάντια στον διαμελισμό της χώρας.
Οι απώλειες ήταν μεγάλες. Ωστόσο, ο
ακριβής αριθμός των θυμάτων αλλά και των συλληφθέντων δεν έχει προσδιοριστεί.
Μεταγενέστερες πηγές αναφέρονται σε 30
νεκρούς και 300 τραυματίες και άλλες σε 22 νεκρούς.
Καθώς δε κάποιοι από τους τραυματίες
υπέκυψαν τις επόμενες μέρες, μπορούμε να εκτιμήσουμε, βάσιμα, ότι οι νεκροί
έφτασαν τουλάχιστον τους 18.
Σε ό,τι αφορά τις συλλήψεις, μια
γερμανική ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουλίου 1943 στις «νόμιμες»
εφημερίδες, 63 άτομα συνελήφθησαν μόνο έξω από το σπίτι του Γερμανού
Στρατιωτικού Διοικητή Νοτίου Ελλάδος και καταδικάστηκαν σε καταναγκαστικά έργα.
Πάντως, η διαδήλωση της 22ας Ιουλίου 1943
πέρασε στην Ιστορία για:
Την μαζικότητά της, που την κατέστησε την
μεγαλύτερη διαδήλωση στην κατοχική Αθήνα, ίσως και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Την
νικηφόρα κατάληξή της, αφού υποχρεώθηκαν οι Γερμανοί να ακυρώσουν τα σχέδιά
τους για παράδοση της Μακεδονίας στους Βούλγαρους συμμάχους τους.
Η… αφετηρία των γεγονότων βρίσκεται στα
τέλη Ιουνίου 1943. Τότε, το Βερολίνο, προβληματισμένο από την έναρξη της
επέλασης του Κόκκινου Στρατού και τις κινήσεις των Συμμάχων για απόβαση στην
Ευρώπη, αποφασίζει να απαγκιστρώσει δυνάμεις από την Ελλάδα, όπου παρέμεναν
καθηλωμένες για την αντιμετώπιση των ανταρτών.
Έτσι, αποφασίστηκε να παραχωρηθεί μεγάλο
μέρος της Μακεδονίας, από τον Στρυμόνα έως τον Αξιό, στους Βούλγαρους, που ήδη
είχαν υπό την κατοχή τους περιοχές ανατολικά των Σερρών.
Όπως αποκάλυψε, στις 17 Νοεμβρίου 1960, η
εφημερίδα «Ελευθερία» δημοσιεύοντας έγγραφα από τα αρχεία της Γερμανικής
Υπηρεσίας Πληροφοριών Αϊνς Τσε (IC), η δωσιλογική κυβέρνηση Ι. Ράλλη
ενημερώθηκε, στις 4 Ιουλίου, γι’ αυτή την απόφαση.
Σ’ ένα εμπιστευτικό σημείωμά του προς τον
αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, με ημερομηνία 16/7/1943, ο Ράλλης ανέφερε ότι στις 4
Ιουλίου 1943 επισκέφτηκε τον Γερμανό πληρεξούσιο Αλτενμπουργκ, στον οποίο και
ανακοίνωσε ότι σκόπευε, αυτός και η κυβέρνησή του, να παραιτηθούν ύστερα από
την απόφαση για επέκταση της βουλγαρικής κατοχής.
Ο Αλτενμπουργκ (Altenburg) –σύμφωνα με τα
λεγόμενα του Ράλλη– τον παρακάλεσε να μην παραιτηθεί και τον διαβεβαίωσε «ότι
η είσοδος αυτή των βουλγαρικών στρατευμάτων ουδεμίαν πολιτικήν συνέπειαν
δύναται να έχη, ως υπαγορευθείσα εκ καθαρώς στρατιωτικών λόγων, και κατ’
ουδέναν τρόπον πρόκειται να θίξη τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος επί των
εν λόγω εδαφών» [Πηγή: «Ριζοσπάστης» φ. 21/7/2002].
Φυσικά, ο Ράλλης δεν παραιτήθηκε...
Όμως, τρεις μέρες μετά την ενημέρωσή του
(7 Ιουλίου 1943) γίνεται το πρώτο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη και στις 8
Ιουλίου η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ κάλεσε σε «συναγερμό για τη σωτηρία
του λαού της Μακεδονίας και της Θράκης από τα νύχια των αιμοβόρων εισβολέων...».
Τις επόμενες μέρες στην Θεσσαλονίκη σε Επτάλοφο, Νεάπολη, Τούμπα, Καλαμαριά
κινητοποιούνται 50.000 λαού.
Στις 10 Ιουλίου ξεσηκώνεται το Κιλκίς και
τις επόμενες ημέρες οι αντιδράσεις επεκτείνονται σε Έδεσσα, Νάουσα, Βέροια,
Γιαννιτσά, Φλώρινα, Πτολεμαΐδα, Κοζάνη, Λάρισα, Βόλο, Καρδίτσα κ.α.
Σε έκθεση της Γερμανικής Υπηρεσίας Αϊνς
Τσε με ημερομηνία 22 Ιουλίου 1943 αποκαλύπτεται ότι, εξαιτίας της
επέκτασης «των ορίων κατοχής των Βουλγάρων», ισχυροποιείται το αντάρτικο.
Οι Γερμανοί επιχειρούν, μάταια, να ανακόψουν τον ξεσηκωμό και δημοσιεύουν, στις 14 Ιουλίου 1943, ανακοίνωση, στην οποία αναφέρεται ότι τα βουλγαρικά στρατεύματα ανέλαβαν «διά στρατιωτικούς λόγους […] την ασφάλειαν εις την περιοχήν ανατολικώς του ποταμού Αξιού – πλην της πόλεως Θεσσαλονίκης» τονίζοντας ότι: «[…] ουδαμώς αποσκοπούνται οιαιδήποτε μεταβολαί εις τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος […]. Ιδία εξακολουθούν να ισχύουν οι Ελληνικοί Νόμοι και αι Ελληνικαί διατάξεις».
Όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Από τις
11 Ιουλίου η Αθήνα προετοιμάζεται για τη γενική απεργία και το συλλαλητήριο της
22ας του μηνός.
Παράλληλα, όμως, ξεκινάει και η
τρομοκρατία από τους κατακτητές με πρόκληση επεισοδίων.
Στις 13 Ιουλίου προβοκάτορες εισέβαλαν
στο Πανεπιστήμιο, στο Πολυτεχνείο και στην Ανωτάτη Εμπορική, τραυματίζοντας
φοιτητές και την παραμονή της απεργίας χτύπησαν στο Πολυτεχνείο τον Θωμά (Θώμη)
Χατζηθωμά, που μιλούσε στους συμφοιτητές του, και τον Θανάση Τεργιάκη.
Και οι δύο την επόμενη μέρα θυσιάστηκαν
για την πατρίδα. Οι περιγραφές αποτυπώνουν τον… πυρετό προετοιμασιών.
«Προπαραμονή της απεργίας, ΕΠΟΝίτες και
ΕΛΑΣίτες, στις 9.00 το βράδυ, περικύκλωσαν το κοσμικό κέντρο “ΠΑΡΚ” στο Πεδίον
του Αρεως, όπου ανάμεσα στους θαμώνες ήταν Γερμανοί και Ιταλοί αξιωματικοί, και
από το μικρόφωνο καλούσαν τον ελληνικό λαό να πάρει μέρος στην απεργία. Ένας
Γερμανός αξιωματικός προσπάθησε να αντιδράσει, αλλά ακινητοποιήθηκε από
ΕΛΑΣίτες»
[Πηγή: «Εφημερίδα των Συντακτών», φ.
21/7/2013, Κατερίνα Μπαλκούρα «Τα παιδιά του Ιουλίου»].
Πραγματικά, την άλλη μέρα όλη η Αθήνα
βγαίνει στους δρόμους. Η απεργία έχει «παραλύσει» τα πάντα. Μόνο κάποια τραμ
κινούνταν, με οδηγούς Ιταλούς στρατιώτες.
Κατά τις 8.30 το πρωί ο κόσμος αρχίζει να
ξεχύνεται από τις συνοικίες προς το κέντρο.
Μεγάλες προσυγκεντρώσεις γίνονται σε τρία
σημεία: Εξάρχεια, όπου μαζεύονται πάνω από 100.000 λαού, Μοναστηράκι και
πλατεία Ομονοίας.
Στις 10 οι εργατοϋπάλληλοι φτάνουν από
την οδό Πειραιώς στην Ομόνοια. Εκεί φτάνουν και οι διαδηλωτές από το
Μοναστηράκι και του Ψυρρή.
Γερμανοί, Ιταλοί και Ελληνες χωροφύλακες
αρχίζουν να πυροβολούν. Χιλιάδες λαού ξεχύνονται στην οδό Πανεπιστημίου.
Ηταν τέτοια η λαϊκή κινητοποίηση, που ο
εχθρός πανικοβλήθηκε και κατέβασε τα τανκς για να την αντιμετωπίσει.
Η διαδήλωση προχωράει και στο ύψος με την
οδό Μπενάκη συναντιέται με το μεγάλο «κύμα», που έρχεται από τα Εξάρχεια.
Μια κοπέλα που κρατούσε ένα πλακάτ πέφτει
νεκρή από σφαίρα Ιταλού καραμπινιέρου.
Οι διαδηλωτές προχωράνε φωνάζοντας
συνθήματα και στο ύψος του Οφθαλμιατρείου, στην οδό Πανεπιστημίου, έρχονται
αντιμέτωποι με τα τανκς ενώ οι σφαίρες πέφτουν σα βροχή στο πλήθος.
Εκεί μέσα στην τιτάνια σύγκρουση του
άοπλου πλήθους με τον πάνοπλο εχθρό ξεχωρίζουν ηρωικές μορφές.
Η Παναγιώτα Σταθοπούλου ορμάει και
αρπάζει τη σημαία από τα χέρια ενός πατριώτη που τραυματίστηκε. Τα μακριά
πυρόξανθα μαλλιά της ανεμίζουν στον αέρα.
Προχωρεί αγέρωχη στην πρώτη γραμμή. Και
όταν ένα τανκ έρχεται καταπάνω στο πλήθος, η Σταθοπούλου μεγαλοπρεπής βάζει το
κορμί της ασπίδα.
Την ίδια ώρα, μια άλλη ηρωική ΕΠΟΝίτισσα,
η Κούλα Λίλη, σκαρφαλώνει στο τανκ και χτυπάει με δύναμη με το ξυλοπάπουτσό της
το πρόσωπο του οδηγού του τανκ. Εκείνος πυροβολεί και την τραυματίζει.
«Από τις σφαίρες τραυματίζεται κι η
Σταθοπούλου. Μα αυτή αψηφώντας το τραύμα της απλώνει τα χέρια της, να τα κάνει
οδόφραγμα στο τανκ, να μην περάσει πάνω στο πλήθος. Το ατσάλινο θηρίο την
τυλίγει στις αλυσίδες του, περνάει απάνω της, την κομματιάζει. […]
Στις 3 Αυγούστου έγινε στο Πανεπιστήμιο
πάνδημο μνημόσυνο για τους νεκρούς της μεγάλης μάχης.
Την επόμενη μέρα της μεγαλειώδους
διαδήλωσης στις «νόμιμες» εφημερίδες δεν δημοσιεύεται τίποτα γι’ αυτήν, με
εξαίρεση μια ανακοίνωση στην οποία σημειώνεται ότι: «Το Comando Piazza Αθηνών,
κατόπιν της ανοήτου χθεσινής αποπείρας προς διατάραξιν της δημοσίας τάξεως εν
Αθήναις, διέταξεν όπως από της χθες και μέχρι νεωτέρας διαταγής η ελευθέρα
κυκλοφορία των πολιτών λήγη την 8ην μ.μ. ώραν. Τα κέντρα και τα δημόσια
καταστήματα θα κλείουν την 7.30 μ.μ.»
Οι καταγεγραμμένοι πεσόντες της μεγάλης
διαδήλωσης
Στην άνιση μάχη της 22ας Ιουλίου 1943
έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 18 άτομα.
Καθώς το μεταπολεμικό κράτος δεν φρόντισε
ποτέ να διασωθούν τα ονόματα πολλών ηρώων, που έπεσαν για την ελευθερία της
πατρίδας, ενδέχεται η κατάσταση να μην είναι πλήρης, αφού τις επόμενες μέρες
υπέκυψε άγνωστος αριθμός τραυματιών.
Από διάφορες πηγές συγκεντρώσαμε τα εξής
στοιχεία για τους πεσόντες στη μεγάλη διαδήλωση της Αθήνας:
Συντάκτης: Σταύρος Μαλαγκονιάρης23.07.2017, 17:03
http://www.efsyn.gr/
21 Ιανουαρίου και 4 Φεβρουαρίου 2018 η δυο Ελληνικές
Μεγαλουπόλεις ξεφαντώνουν για την Μακεδονία μας. ΞΕΦΑΝΤΩΝΕΙ και ο Ελληνισμός της
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ (βλ. φώτο)
Και κανείς δεν ξέρει τι είδους
ξεφαντώματα θα ακολουθήσουν .
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας μεθάει με το αθάνατο
κρασί του 1821, με το κρασί των μακεδονομάχων και το πρόσφατο σερβιρισμένο
κρασί του 2018.
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν κρατεί μνησικακία στους
επίβουλους εχθρούς της, επιθυμεί όμως
τον γρήγορο σωφρονισμό τους γιατί η Μακεδονία παράγει συνέχεια ήθος και
πολιτισμό.
Καρδιά της Ελλάδος η Μακεδονία. Καρδιά
της Μακεδονίας το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ. Καρδιά του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ η ΠΑΝΑΓΙΑ της Μακεδονίας.
Το τελευταίο να το χωνέψετε γρήγορα πριν
είναι αργά για τους χαλβάδες των βορείων συνόρων μας.
Με
Πίστη και Ελπίδα
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
ΥΓ:
ευχαριστώ τον φίλο μου Σπύρο που μας προέτρεψε να καταγράψουμε τα παραπάνω
γεγονότα που αφορούν την Μακεδονίας μας σε σχέση με το παρόν και το μέλλον που
έρχεται για να αποδώσει αδέκαστη
ιστορική δικαιοσύνη.
