Αγίου Δημητρίου του
Ροστώφ
Ζητάς
με πάθος και μανία τον έπαινο, την αναγνώριση και τη δόξα των ανθρώπων.
Έκτος από τον Θεό, τον πάντων ποιητή, κανείς άλλος δεν
είναι άξιος επαίνου και δόξης, «Μη καυχάσθω ο φρόνιμος εν τη φρονήσει αυτού.
και μη καυχάσθω ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού, και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τω
πλούτω αυτού, αλλ‘ εν τουτω καυχάσθω ο καυχώμενος. συνιεΐν και γινώσκειν τον
Κύριον και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γης» (Α’ Βασιλ. 2. 10).
Σε καμιά περίσταση να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να μη
ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύεις εκείνους πού επαινούνται από τους
ανθρώπους. Αληθινά συνετός είναι εκείνος πού επαινείται από τον Θεό και
δοξάζεται από τον Θεό. «Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω» (Α’ Κορ. 1. 31).
Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των ανθρώπων. Στον Θεό
αναζήτησε την αληθινή ανάπαυσι. Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά.
Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα Φρόντιζε για τη
δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάσει. Αν φροντίζεις για τη δική σου
δόξα, η χάρις του Θεού θα σ’ εγκαταλείψει.
«Μη ημίν. Κύριε, μη ημίν. άλλ’ ή τω ονόματι σου δος
δόξαν»(Ψαλμ. 113.9).
«Οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και τον τρίβον των
ποδών υμών ταράσσουσα (Ησ. 3. 12). Διότι από τους επαίνους γεννάται η φιλαυτία·
από τη φιλαυτία η υπερηφάνεια και η οίησης· κι απ’ αυτές η πλήρης από τον Θεό
αποξένωσις.
Καυχήθηκε ο Δαβίδ για τα πλήθη του λάου του, και τον είδε
ν’ αφανίζεται από το φοβερό θανατικό. Καυχήθηκε ο Εζεκίας για τα πλούτη του, κι
έχασε όλους τους θησαυρούς του. Καυχήθηκε ο Ναβουχοδονόσορ για τη Βαβυλώνα του,
κι έχασε τα λογικά του.
Καλύτερα να μην κάνης τίποτε αξιόλογο και να είσαι γι΄
αυτό ταπεινός, παρά να καυχάσαι για τις όποιες επιτυχίες σου. Ο Φαρισαίος έκανε
καλά έργα, αλλά όταν καυχήθηκε γι΄ αυτά καταστράφηκε.
Ο τελώνης δεν έκανε τίποτε καλό, σώθηκε όμως με την
ταπείνωση του. Διότι όπως είπε ο Κύριος, «κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον
οίκον αυτού η γαρ εκείνος» (Λουκ. 18. 14).
Μη φανερώνεις τα έργα σου για να μη λαβής εδώ στη γη τον
μισθό σου από τους ανθρώπους πού θα σ’ επαινέσουν. Απόκρυψε τα με τη σιωπή και
άφησε να τα γνωρίζει μόνον ο Θεός, πού θα σε αμείψει στον ουρανό. Εάν εσύ
σιωπάς για τον εαυτό σου, ο Θεός θα φωνάξει για σένα.
Από τον Θεό θα γνωρίσουν και οι άνθρωποι τα καλά σου έργα
και θα σε επαινέσουν. «Έγκωμιαζέτω σε ο πέλας και μη το σον στόμα» (Παροιμ. 27.
1).
Κοίτα παραλογισμός; Τα αναρίθμητα κακά έργα σου δεν θέλεις
σε κανένα να τα κοινοποίησης. Κι ένα μικρό καλό σ’ όλους το λες. για να θρέψης
με τους επαίνους πού θ’ ακούσης τη ματαιοδοξία σου.
Δεν σου είναι αρκετό πού το καλό αυτό έργο είναι γνωστό
και ευπρόσδεκτο στον Θεό; Άλλοι έκαναν πλήθος αγαθοεργιών: Σκόρπισαν την
περιουσία τους στους φτωχούς, φώτισαν τον κόσμο, έσωσαν πολλές ψυχές.
Και όμως δεν καυχήθηκαν για όλ’ αυτά. Κι εσύ πού δεν
έκανες κάτι σπουδαίο, κομπάζεις ασυλλόγιστα με το τίποτα;
«Λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ούδενος
χρείαν έχω, – και ουκ οιδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και
τυφλός και γυμνός» (Άποκ. 3. 17). Διότι δεν έχεις τίποτε δικό σου.
Όλα είναι δώρα του Θεού, και ο υλικός πλούτος και τα πνευματικά
χαρίσματα. «Ως ακάθαρτοι πάντες ημείς, ως ράκος αποκαθημένης πάσα η δικαιοσύνη
ημών» (Ήο. 64. 6).
Γι’ αυτό και ο Κύριος μας παραγγέλλει: «Όταν ποιήσητε
πάντα τα διαταχθέντα υμίν λέγετε ότι δούλοι αχρείοι έσμεν, ότι ο ωφείλομεν
ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17. 10).
Γιατί ζητάς να σ’ επαινέσουν οι άλλοι για ένα καλό σου
έργο; Το καλό παραμένει πάντα καλό έστω κι αν κανείς δεν το επαινεί. Το κακό
παραμένει κακό έστω κι αν κανείς δεν το κατηγορεί.
Αν όλοι οι άνθρωποι σε επαινούν, τίποτε δεν θ’ απόκτησης.
Αν κανείς δεν σε επαινέσει, τίποτε δεν θα στερηθείς. Δεν κάνεις το καλό για
ιούς ανθρώπους, μα για τον Θεό. Σου αρκεί λοιπόν του Θεού η αμοιβή.
Όταν είσαι ευτυχισμένος και τιμημένος από τους ανθρώπους,
μην ενθουσιάζεσαι. Και όταν είσαι δυστυχισμένος και περιφρονημένος, μην
απελπίζεσαι. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίσταση δείξε μετριοπάθεια και
σύνεση.
Γιατί στην παρούσα ζωή όλα είναι μεταβλητά. Για όλα λοιπόν
να δοξάζεις τον Θεό και όλα να τα αποδέχεσαι ως προερχόμενα απ’ Αυτόν και το
άγιο θέλημα Του.
Aπό το βιβλίο: «Πνευματικό Αλφάβητο» – Αγίου Δημητρίου του
Ροστώφ (ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ – ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996)
https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/4734/ean-esy-siopas-gia-ton-eafto-sou-o-theos-tha-fonaxi-gia-sena-0087/
