Φώτο
: δειλινό στην Αγία Μακεδονική Γη
Τέτοια
ημέρα μεγάλης εορτής δεν θα μιλήσουμε
για τις απειλές του τούρκου, δεν θα πούμε για τα χάλια μας, αλλά θα μιλήσουμε
μέσω των λόγων και των εμπειριών ξακουστών αγίων μας , μήπως κάτι κρατήσουμε,
μήπως σε κάτι ωφεληθούμε. Είναι ανάγκη,
όσο προσπαθούν να κατεβάσουν την πολιτισμική νοητική αντίληψη μας, εμείς να
επιμένουμε να την πάμε σε εκείνο το επίπεδο που πρέπει σε Ορθόδοξους
βαπτισμένους και μυρωμένους χριστιανούς.
Γράφει
ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Ο αόρατος πόλεμος μαίνεται, η
γη ταρακουνιέται, οι παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις κλυδωνίζονται, οι στρατοί
ετοιμάζονται για αιματηρή σύγκρουση , οι άνθρωποι συνεχίζουν να αμαρτάνουν
ασύστολα. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ΤΟ ΘΑΒΩΡΙΟ ΦΩΣ ΦΑΙΝΕΙ ΠΑΣΙ και η
χαριτόβρυτος ψυχή του Γέροντα Σωφρονίου του Έσσεξ αναπηδά από Χάρη και καλεί
εμάς στην χαρά του ΦΩΤΟΣ της
Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Σήμερα, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς
μεγάλης πανηγύρεως τῆς Ἐκκλησίας, πανηγύρεως ἡ ὁποία ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς
προσέγγισής μας ὅσο πλησιάζουμε τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας ὄχι μόνο δὲν ἐλαττώνεται,
ἀλλ’ ἀκατάπαυστα αὐξάνει σὲ δύναμη καὶ σπουδαιότητα μέσα μας, ξεχνώντας κατὰ
κάποιον τρόπο τὴν ἀδυναμία μας, τολμοῦμε νὰ ὁμιλήσουμε γιὰ τὸ ἀπρόσιτο καὶ ἀνέσπερο
Φῶς πού ἐξέλαμψε στὸ Θαβώρ.
Σᾶς παρακαλῶ, παραβλέψτε κατὰ τὴν
ὥρα αὐτὴ τὴ μηδαμινότητά μου- κλεῖστε τὰ μάτια σας στὴν ἀμάθεια καὶ στὸ ἄκομψο
τοῦ λόγου μου, μᾶλλον δέ, ἂν εἶναι δυνατόν, θεωρῆστε με σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς
φύλακες τοῦ ὄρους Ἐφραίμ, πού ἀναβοοῦσαν: «Ἐγερθῆτε, καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὴν Σιών
πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν».
Καὶ νά, παρ’ ὅλα αὐτά, εἴμαστε
πτωχοὶ τῷ πνεύματι. Μέσα στὰ ὅρια τῆς γῆς ὑπάρχει ἀκόρεστη πείνα καὶ ἄσβεστη
δίψα Θεογνωσίας, διότι ὁ ἀγώνας μας εἶναι νὰ φθάσουμε τὸν Ἄφθαστο, νὰ δοῦμε τὸν
Ἀόρατο, νὰ γνωρίσουμε Αὐτὸν πού βρίσκεται πέρα ἀπὸ κάθε γνώση.
Ή ὁρμὴ αὐτὴ αὐξάνει ἀκατάπαυστα
σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὅταν τὸ Φῶς τῆς Θεότητας εὐδοκήσει νὰ τὸν καταυγάσει, ἔστω καὶ
μὲ κάποια ἀμυδρὰ προσέγγισή Του, διότι τότε στοὺς νοεροὺς ὀφθαλμοὺς μας ἀποκαλύπτεται
σὲ ποιὰ ἄβυσσο διαμένουμε. Ἡ ὅραση αὐτὴ καταπλήσσει ὅλο τὸν ἄνθρωπο, καὶ τότε ἡ
ψυχή του δὲν γνωρίζει ἀνάπαυση καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴ βρεῖ, μέχρις ὅτου ἐλευθερωθεῖ
πλήρως ἀπὸ τὸ σκοτάδι πού τὴν διακατέχει, μέχρις ὅτου γεμίσει ἀπὸ τὴν Ἀκόρεστη
Τροφή, μέχρις ὅτου τὸ Φῶς αὐτὸ αὐξηθεῖ στὴν ψυχὴ καὶ ἑνωθεῖ μαζί της τόσο, ὥστε
Φῶς καὶ ψυχὴ νὰ γίνουν ἕνα, προκαταγγέλλοντας τὴ θέωσή μας στὴ Θεία δόξα.
Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ
στερεὸ θεμέλιο τῆς ἐλπίδας γιὰ τὴ μεταμόρφωση ὅλης τῆς ζωῆς μας —ἡ ὁποία τώρα εἶναι
γεμάτη ἀπὸ κόπο, ἀσθένειες, φόβο— σὲ ζωὴ ἄφθαρτη καὶ θεοειδῆ. Ἐν τούτοις, ἡ ἀνάβαση
αὐτὴ στὸ ὑψηλὸ ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως συνδέεται μὲ μεγάλο ἀγώνα» ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ ΤΟ ΘΑΒΩΡΙΟ ΦΩΣ https://epanastasilae.blogspot.com
Να μπούμε αδελφοί γρήγορα σε
αυτό το ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΙΚΟ ΦΩΣ γιατί έρχονται δύσκολα , πολύ δύσκολα πράγματα.
Το ποιος ήταν και είναι ο ΑΓΙΟΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ το γνωρίζει όλη η Οικουμένη διότι την περιτρέχει καθημερινά
ολάκερη.
ΚΑΙ νοιάζεται για τον
ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, όπως το μαρτυρούσε η Βιοτή και ο Θεόπνευστος Λόγος
του.
Όμως το τι άκουσε ο ΑΓΙΟΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ από Αόρατο Ασκητή στο Περιβόλι της Παναγίας μας στον Άθωνα
και αφορά τις μέρες μας λίγοι το γνωρίζουν και δύνανται να το συνδέσουν με
το σήμερα.
Ένας ΑΓΙΟΣ σύγχρονος ακούει από
άγνωστο ασκητή στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ λόγους που χαρακτηρίζουν τα
επερχόμενα…
«Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι…
ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος »
Ακολουθεί το περιστατικό που βίωσε
ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
«Αποφεύγοντας λοιπόν να
παρασταθούμε και παρακολουθήσουμε είτε γενικά, είτε με λεπτομέρειες την
παραμονή του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ στη χερσόνησο του Άθω, την καταγεμάτη
διδαχή, συγκίνηση και δέος, θα βρεθούμε κοντά σε μία επίσκεψη που έκανε μιά από
κείνες τις ημέρες στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα
Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που, όπως
λένε, ψέλνουν αγγελικά.
Ήταν μία ταλαιπωρία, για να
φθάσει ώσαμε εκεί.
Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα
που ένοιωθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία
Θεοτόκο.
Στα Κατουνάκια οι περίφημοι
ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους,
ισοκρατούσαν και έμελπαν την υμνολογία χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι
το ασύλληπτο, το “ραντίζον την ψυχήν θεικήν δρόσον και αγαλλίασιν”.
Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο
για την Αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν και τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, οι
οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη.
Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες
με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν,
ξέφευγε από τη χοική ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί.
Κάπου δέκα λεπτά της ώρας
πορεία, κάτω από το Ησυχαστήριό τους, ήταν το φρικτό Καρούλι, ένας απόκρημνος
βράχος πάνω από εκατό μέτρα, όπου κάτω χαμηλά στις ακριές του βρεχόταν από
το μανιασμένο κύμα της ακρογιαλιάς.
Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν
ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του, δεν ήξεραν ποιός είναι. Παρουσιάστηκε με καλογερικό
σκούφο, με τα παλαιά ράσα που χρησιμοποιούσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών
του κήπου της Ριζαρείου, με χοντρές καλογερίστικες αρβύλες.
Είπε πως ήταν ένας μοναχός από
την Αθήνα.
Τον υποδέχθηκαν όμως όπως πάντα
με εγκαρδιότητα, με Αβραμιαία, όπως είπαμε, καλοσύνη και, αφού τον εκέρασαν
νωπά σύκα, φουντούκια με αγριόμελο, ευχαριστήθηκαν που θα έμενε μερικές μέρες
κοντά τους να παρακολουθήσει τις ιερές ακολουθίες.
Αλλά τα λίγα λόγια του,
περίεργο, είχαν ουσία, τόξευαν ακτίνες “Θείου Φωτός!” .
Όπου καθώς σε μιά στιγμή ύστερα
από τις πρώτες περοποιήσεις σιγοπερπατούσαν με έναν από τους αδελφούς
Δανιηλαίους, τον πέμπτο της συντροφιάς, κατευθυνόμενοι προς το φοβερό βράχο του
Καρουλίου, συναπαντούν έναν άγνωστο “περίεργο” ερημίτη, μελαμψό, με καταμπαλωμένο
κίτρινο ράσο, λιπόσαρκο, με δύο μεγάλα μάτια που σε καθήλωναν…
-Ευλογείτε…ψιθύρισε ο
Νεκτάριος. Κι απόμεινε εκστατικός.
-Ο Κύριος, αποκρίθηκε αυτός.
Και μονομιάς έκανε παρατήρηση στον αδελφό Δανιήλ.
–Πώς προπορεύεσθε, αδελφέ, από
τον Πενταπόλεως, τον πρό πολλού ενταχθέντα μεταξύ των αγίων ιεραρχών;
Σα να τους κόπηκε η αναπνοή. Ο
Δανιήλ απόμεινε να κυττάζει χαύνος.
Εκείνος εκύτταζε τα μάτια του
ερημίτη και σώπαινε. Η καρδιά του γοργοκτυπούσε.
Είχε λοιπόν δίπλα του μίαν
άγνωστη αγωνιστική ψυχή, ευλογημένη με το ποορατικό χάρισμα;
Άθελά του δάκρυσε.
-Υπερευλογημένο το όνομα του
Κυρίου μας, αδελφέ, ψιθύρισαν τα χείλη του. Μην αναφέρετέ τι δια τον ταπεινόν
δούλον του.
Παρακαλώ… παρακαλώ, δεχθείτε…τον
ασπασμόν μου. Κι επλησίασε κι έσκυψε να φιλήσει το ροζιασμένο χέρι του ερημίτη.
Εκείνος τραβήχθηκε με φόβο. Και
σκύβοντας με τη σειρά του να φιλήσει το χέρι του επισκέπτη βρέθηκαν οι δύο
πρόσωπο με πρόσωπο. Αντάλλαξαν εγκάρδιο ασπασμό.
-Χθες οι δαίμονες φρύαξαν…
ψιθύρισαν τα χείλη του ασκητή. Μεταβλήθησαν σε σμήνος μεγάλων κωνώπων, με
έπληττον και προσπαθούσαν να με αφήσουν χάμου αναίσθητον. Πλην όμως δεν ίσχυσαν
εις το σημείον του Τιμίου Σταυρού. Εις δε την φράσιν “Αναστήτω ο θεός και
διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού” εξηφανίσθησαν.
-Διατί;
-Διότι θα μου εδίδετο η
ευκαιρία να γνωρίσω έναν φοβερό διώκτην των. Τί νέα από τον κόσμο;
-Τι νέα… Πόλεμοι, ατασθαλίαι,
ζυμώσεις και…
-Καταλαμβάνω, συμπλήρωσε ο
ερημίτης. Κομπασμός, υπερηφάνεια, νοησιαρχία.
Ακολούθησε σιγή.
Στο μεταξύ ο αδελφός Δανιήλ
παρατηρούσε με έκσταση τον απρόσμενο εκείνο επισκέπτη, που ήταν Επίσκοπος, και
προσπαθούσε με λόγια συντριβής να επανορθώσει την παράλειψη προσφοράς του
ανάλογου σεβασμού.
-Σας αντιλαμβάνομαι, Σεβασμιώτατε,
έπιασε να λέει ο ασκητής. Νοσταλγείτε την μόνωσιν. Αλλ’ εφόσον θεωρήσατε
καθήκον να υπηρετήσετε αυτοπροσώπως τον λαόν, εφόσον υπελογίσατε τους
συνανθρώπους και τους αγαπήσατε εκ μέσης καρδίας…
-Θάρθει και η μόνωσις.
Τον κύτταξε πάλι στα μάτια και
ξαναδάκρυσε.
-Τί φρονείτε δια τον εικοστόν
αιώνα που έρχεται; σιγορώτησε.
Ο ερημίτης δεν αποκρίθηκε
αμέσως. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πήρε βαθειά αναπνοή και είπε:
-Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι…
ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος.
-Ο
φόβος… επανάλαβαν τα χείλη του Δανιήλ.
Δεν
είπαν άλλο τίποτα. Προχώρησαν και οι τρείς για το φοβερό βράχο…” http://dimitriosmamoglou.blogspot.com/2009/01/o.html
ΣΤΩΜΕΝ
καλώς
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
