Η πρακτική τους
περίοδος …Ο ακρογωνιαίος λίθος μιας συναρμογής με τον πόνο και τον άνθρωπο ως
το τέλος και την αρχή του αιωνίου, εκεί
που πόνος και η λύπη, της χαράς ο όλεθρος
δεν θα υπάρχει… Τουλάχιστον έτσι το έβλεπε ο ειδικευόμενος Χρήστος και
χαιρόταν τόσο που σε αυτήν την τόσο σημαντική περίοδο της ζωής του είχε να
ρουφά αξεδίψαστα από την γνώση , την σοφία και την ανόθευτη πίστη του καθηγητή
του. Μονάδες βραχείας νοσηλείας, εξωτερικά ιατρεία, άλγη, νοσήματα, σύνδρομα, λοιμώξεις,
δυσπλασίες, διαταραχές, ανισορροπίες… Όλα αυτά τα οικεία στον πόνο και ανοίκεια στην χαρά, μέσα του να λαμβάνουν απερινόητες
διαστάσεις. Αυτό που τότε τον συνέπαιρνε, ήταν ότι ένιωθε πως όλα αυτά θα προσπαθούσε
με όλην την δύναμη της ψυχής του συνεχώς
να τα αντιστρέφει… Τότε που ήταν νέος και ο ενθουσιασμός του τον έκανε
κάποτε-κάποτε να αισθάνεται σαν ένας μικρός Θεός, για τον οποίο τα αδύνατα γίνονται δυνατά . Γι
αυτό και εκείνη την μέρα που ο κύριος
καθηγητής βγήκε για λίγο απ τον ειρμό της διδαχής και τους μίλησε κοιτώντας
τους έναν-έναν βαθιά μέσα στα μάτια, σάστισε κάπως …Δεν τον είχαν συνηθίσει
τόσους μήνες τώρα να τους μιλά έτσι …
-Παιδιά μου, να
γνωρίζετε πως εδώ μέσα θα συναντήσετε πολύ δύσκολες, μαρτυρικές περιπτώσεις
πόνου …Ξέρετε, να το θυμάστε αυτό που σας λέω , θα έρθουν στιγμές που θα
εύχεστε για εσάς τους ίδιους να φύγετε από ανακοπή και όρθιοι …
Ανακοπή και όρθιοι …Και έγινε αυτή η
φράση του καθηγητή τους το συνθηματικό και το θυμητικό του. Ανακοπή και όρθιοι
λέγαν μεταξύ τους και καταλάβαιναν ότι έρχεται ο κύριος καθηγητής ! Δεν πέρασε
πολύς χρόνος για να εμπεδώσουν πλήρως αυτό το σύνθημα. Ο πόνος οντότητα !
Αψηλάφητος σαν την ψυχή μα κι αυτός υπαρκτός
και ακοίμητος! Δεν είχε περάσει μέρα
που ο Χρήστος να μην συλλογιστεί αυτό το…ανακοπή και όρθιοι . Δεν του ταίριαζε
, ιδίως όταν θυμόταν εκείνη την επαναλαμβανόμενη ευχή στο νυχθήμερο της
Εκκλησίας που την γνώριζε από στήθους… «Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι
….από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής
αλλοφύλων, εμφύλιου πολέμου και αιφνίδιου θανάτου». Αιφνίδια η ανακοπή …αλλά
μακάριος και όποιος γρηγορεί σκεφτόταν αμέσως
…Μόνο έτσι ανακοπή και όρθιοι… Νήφοντες και γρηγορούντες, σαν τον κύριο καθηγητή !
Ένα πρωί καλοκαιριού
έφεραν στον όροφό του μια γερόντισσα
γύρω στα 100 . Με υγρή γάγγραινα πολύ προχωρημένη η γιαγιούλα. Πόνος, σήψη, νέκρωση … Άκουσε δίπλα του έναν συνάδελφο. Απόρησε
εκείνος μαζί του:
-Βρε …ανακοπή
και όρθιοι …Καλά, της έκανες εισαγωγή ;
-Φυσικά , να
ανακουφιστεί η ψυχούλα …Έτσι να την αφήσουμε ;
Της έφτιαξε κανονικά
την καρτέλα … Ήξερε πως μετρούσε λίγες ακόμα ώρες …Απαγορευτικός ο ακρωτηριασμός. Δεν θ άντεχε
ούτε δευτερόλεπτο …Της έβαλε ισχυρό παυσίπονο στον ορό …Ήρθε έπειτα από λίγο ο
κύριος καθηγητής με τους υπόλοιπους …Διάβασε την καρτέλα …Κοίταξε την γριούλα
με αληθινή αγάπη …Εκείνη την στιγμή είχε σηκώσει αυτή τα μάτια της ψηλά και
άρχισε να φωνάζει …Πέτρο , Πέτρο , έλα
που είσαι ; Γύρισε προς το μέρος τους …
-Μάλλον παιδιά έχουμε κάτι υπέρλογο ενώπιόν μας … Κάποια
μορφή ενόρασης …
Κρυφογέλασαν μερικοί
…Τους επέπληξε εκείνος με μια ματιά ! Έκπληκτοι έμειναν όλοι, όταν ύστερα από ελάχιστα ακούστηκε ξανά η
φωνή της γιαγιούλας.
-Δεν φωνάζω τον Άη
Πέτρο παιδί μου …Τον γιό μου , τον Πέτρο μου, φωνάζω που είναι έξω !
-Χρήστο , πήγαινε
γρήγορα και βρες τον γιό της γιαγιάς,
αμέσως βρες τον και φερ τον εδώ ! Πρώτη
φορά τον είδαν έτσι …Αμήχανο , συγκλονισμένο …
Ήρθε έπειτα εκείνος,
ο Πέτρος . Σχεδόν στα 80 του . Ίσα που έσερνε τα βήματά του . Τον άφησαν μαζί
της …Ως το βράδυ που κοιμήθηκε αυτή . Ως το τέλος, με μια οξυδέρκεια και μια γαλήνη στην φωνή
της . Έλεγε συνέχεια δόξα τω Θεώ ! Χριστιανά τέλη …σκέφτηκε ο Χρήστος, ο
ειδικευόμενος τότε γιατρός. Το
ανακοπή και όρθιοι του κυρίου καθηγητή
κλονίστηκε μπροστά της. Και εκείνου η όψη αυτό μαρτυρούσε το πρωί ! Την
θαύμασε ο καθηγητής την γερόντισσα.
Μακάρισε το τέλος της. Την άσηπτη ψυχή
της! Έκλαιγε σαν μωρό ο Πέτρος δίπλα της
. Μαθήματα και διδαχές αλλεπάλληλες ! Τον άφησε όση ώρα ήθελε μέχρι να πει να
την πάρουν για τα προβλεπόμενα . Δεν απόρησε μαζί του …Θυμήθηκε τον Γέροντα
Τσαρούχη που έκλαιγε με αναφιλητά μόλις
κοιμήθηκε η αιωνόβια δική του μανούλα …Τον ρώτησαν κάποιοι τότε :
-Δάσκαλε γιατί κλαίς
; Τόσα χρόνια έζησε η μάνα σου . Μακάρι να πάρουμε όλοι τα χρόνια της!
–Δεν θρηνώ τον
θάνατό της …τους απάντησε
-Κλαίω γιατί έφυγε ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στη γη που
με φώναζε παιδί μου …
Δυο δεκαετίες μετά ,
ο κύριος καθηγητής έφυγε και αυτός . Ούτε από ανακοπή ούτε όρθιος ! Δεν
ξαναακούστηκε από τα χείλη του το γνωστό σύνθημα …Ως την τελευταία στιγμή του
θυμόταν εκείνο το περιστατικό .Μια από τις αλησμόνητες μέρες στην ειδίκευση των
μαθητών του . Ένα αξέχαστο, ίσως το πιο πολύτιμο μάθημα που εκείνη η γιαγιούλα
με το …ογδοντάχρονο παιδί της τους πρόσφεραν.
Ένας ο καθηγητής όλων τους . Ο
μεγαλύτερος και αστείρευτος διδάχος …Ο πόνος …
Νώντας Σκοπετέας
Αληθινό περιστατικό
διασκευασμένο σε διηγηματική μορφή. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Ιατρό και
αγαπητό αδελφό Χρήστο Δ. που μας το εμπιστεύθηκε .
Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως
