(Ιούλιος 2019) Είναι αυτές οι στιγμές που όλοι φοβόμαστε ότι κάποτε θα ζήσουμε … Έφτασε λοιπόν μια τέτοια και για τον μεγαλύτερο γιό, τον
πρωτότοκο, από τα πέντε παιδιά που
γέννησε ο παπα-Λιάς μας. Σε ένα μικρό παγωμένο γραφείο μονάδας εντατικής
θεραπείας Αθηναϊκού Νοσοκομείου βρίσκεται και συζητάει με τον γιατρό .
Του έχει εμπιστοσύνη απόλυτη και τον σέβεται !
Τον γνωρίζει καιρό εξάλλου και είναι βέβαιος ότι ζυγίζει απόλυτα
κάθε του λέξη , ιδίως τούτες τις στιγμές τις δύσκολες .
-Λοιπόν γιατρέ, πως τα βλέπετε τα πράγματα; Υπάρχει ελπίδα μπροστά
μας ;
-Ακούστε αγαπητέ…Με τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο πατέρας σας
και τις εξετάσεις που του έγιναν, όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς …προς την
έξοδο …
Λυπάμαι που το λέω έτσι, αλλά δεν υπάρχει επιστροφή ! Μπορούμε
βέβαια κάπως να επιμηκύνουμε τον χρόνο καλωδιώνοντάς τον ….καταλαβαίνετε
…Βέβαια δεν ξέρω αν αυτό θα προσδώσει κάτι , μια και όπως σας είπα η κατάσταση
είναι μη αναστρέψιμη…Από την άλλη, είναι και τα έξοδα της νοσηλείας στην ειδική
μονάδα που θα σας βαρύνουν…
-Γιατρέ , κάντε ο,τι μπορείτε καλύτερο …Μην σας απασχολεί το θέμα
των εξόδων …Αν γίνεται έστω και λίγο παραπάνω να τον έχουμε κοντά μας …
-Φυσικά …Είναι και κάτι ακόμα …Ξέρετε θα πρέπει να του κόψουμε
αρκετά την γενειάδα για να προσαρμοστούν σωστά οι συνδέσεις με τα μηχανήματα …
Σάστισε ο γιος στο άκουσμα αυτό …Ενώ είχε σηκωθεί και πήγαινε προς
την πόρτα , γύρισε πίσω και ξανακάθισε …
-Αυτό που μου λέτε γιατρέ μου είναι σοβαρό ….Δεν μπορώ να πάρω
μόνος μου μια τέτοια απόφαση ! Θα πρέπει να με περιμένετε να επικοινωνήσω με
την μητέρα μου
…Να αποφασίσει εκείνη …
Γνώριζε καλά ο μεγάλος γιός, το πόσο σημαντικά ήταν για τον πατέρα
του αυτά που για άλλους , ιδίως στις ισοπεδωτικές μέρες μας , είναι ανούσια και
αδιάφορα.
Εξ όνυχος τον λέοντα θα έλεγε κάποιος .
Ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου πάλι , που πολύ τον αγαπούσαν στο σπίτι
τους, μιλούσε για εκείνο το λιοντάρι που ο Θεός στόλισε με την μεγαλοπρέπεια
της χαίτης του και που θα έμοιαζε με καχεκτικό σκυλί αν του την αφαιρούσαν …
Έλεγε ο κυρ Φώτης πως το ράσο και τα μακριά γένια , είναι σύμβολα θρησκευτικά
και εθνικά και για τον κάθε ελάχιστο ταπεινό ακόμα και ολότελα αγράμματο Ιερέα
του υψίστου, πως η εμφάνιση του η μεγαλόπρεπη, η αρχαία , η βιβλική, τον έκανε
πάντοτε να ξεχωρίζει και να είναι σεβάσμιος και επιβλητικός. Εκείνο το περίφημο
«πνευματικό επιβάλλον» το οποίο πρέσβευε
ο ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης μας .
Δεν τον είχε ακούσει βέβαια ποτέ τον παπα Λιά ο μεγάλος ο γιος του
να μιλά για αυτές τις αγνές και παιδεμένες θεωρήσεις, μα θυμήθηκε έντονα
εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάτι που συχνά άκουγε από τον πατέρα του να
λέγεται.
–Ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης , που με ξυπνά αρκετές φορές με ταραχή
μεγάλη είναι το να ονειρευτώ ότι μου έκοψαν την γενειάδα μου …
Πήρε λοιπόν την παπαδιά στο τηλέφωνο εκεί στον Τυρό …Μαζί με τους
υπόλοιπους ήδη ετοίμαζαν τα απαραίτητα για την εξόδιο…Γαλήνια εκείνη όπως
πάντοτε του μίλησε …
-Πώς είναι ο Γέροντας παιδί μου ;
-Μάνα είναι δύσκολα πολύ τα πράγματα …Άκουσε …μου είπαν ότι για να
βάλουν τον πατέρα στην εντατική πρέπει να του κόψουν τα γένια του …Δεν μπορούν
αλλιώς να εφαρμόσουν σωστά τα καλώδια …
-Ωωωω παιδί μου …Αυτό δεν
θα το ήθελε ποτέ ο πατέρας σας …Αυτό και το ράσο ήταν πάντοτε το καύχημά του
…Μην το επιτρέψεις παιδί μου …Σε παρακαλώ …
Καλύτερα ας φύγει έτσι ήσυχα…
Απροετοίμαστος ήταν για μια τέτοια απόφαση …Αλλά η ασφάλεια της ανέκπτωτης
αγάπης της πρεσβυτέρας προς τον παπά της, ήταν για εκείνον μια δικλείδα
σιγουριάς ότι θα έπραττε το ορθό … Επέστρεψε λοιπόν στο γραφείο και είπε στον
Γιατρό!
-Μην τον συνδέσετε γιατρέ ..Αφήστε τον όσο θέλει ο Θεός να ζήσει
ακόμα …
Συμφώνησε εκείνος , διαβεβαιώνοντας τον ότι θα έκαναν τα πάντα για
να είναι όσο πιο ανώδυνο το επερχόμενο τέλος…
Βγαίνοντας από το γραφείο και λίγο πριν την λήξη του επισκεπτηρίου
της εντατικής με την ψυχή και το σώμα να υποχωρούν από την θλίψη και την κούραση , μπήκε ξανά
στο δωμάτιο και πλησίασε στο κρεβάτι για
να δει για ακόμη μια φορά τον πατέρα του
. Γνώριζε καλά ότι μπορούσε να ήταν και η τελευταία που τον έβλεπε να
ανασαίνει. Μηχανικά σχεδόν ζύγωσε. Η
ψυχή και ο πόνος του πατέρα του κουβαλούσαν το κορμί και έσερναν τα πόδια του . Μόλις σήκωσε την ματιά
του και τον αντίκρισε στο πρόσωπο έμεινε
ενεός …
-Βρε αυτός είναι νέος …μονολόγησε …είναι όμορφος…Για ελάχιστο
χρόνο η μορφή του πατέρα του πήρε μια όψη αλλιώτικη , φωτεινή , υγιέστατη …
Κούνησε το κεφάλι του για να …..συνέλθει. Δεν μπόρεσε να
αξιολογήσει τότε αυτό το συμβάν…Δεν είχε καθόλου χρόνου γι αυτό , εκείνη την
ώρα . Είχε να μιλήσει με τους γιατρούς , να ενημερώσει τους οικείους, να
ξεκουρασθεί μετά από δύο ημέρες αγωνίας.
Νωρίς το πρωί επέστρεψε στο Νοσοκομείο. Έπρεπε να μιλήσει στον
γιατρό του παπα Λιά για να εγκρίνει τυπικά την έξοδο από την εντατική.
-Λοιπόν γιατρέ θα τον μεταφέρετε εκεί που είπαμε να φύγει ήσυχα;
-Ναι , θα γίνει η μεταφορά αλλά όχι για να φύγει …μα για να τον
πάρετε σε λίγες μέρες μαζί σας …Θα επιστρέψει σπίτι ο παπά Λιάς ! Μην με
ρωτήσετε το τι έγινε ! Δεν ξέρω
Όλα έχουν επανέλθει !Δεν απαιτείται πια εντατική!
Ανάσταση πραγματική. Το χαρμόσυνο νέο έπρεπε να διαδοθεί. Κάθε
λεπτό και μία κλήση. Μια επικοινωνία
ανείπωτης χαράς του μεγάλου γιου
με την εν Χριστώ τεράστια
οικογένεια του παπα Λια. Και κάθε τηλεφώνημα κατέληγε σε κλάματα αγαλλίασης μια
και μια μικρή ιστορία προσευχής από την άλλη πλευρά της γραμμής. Δεκάδες ψυχές
είχαν συντονίσει τις παρακλητικές τους «κεραίες» το προηγούμενο βράδυ και δεήθηκαν με πόνο καρδιάς για τον παππούλη τους, αυτόν τον ταπεινό δούλο του Κυρίου.
Και μόνο τότε συναισθάνθηκε
τι είχε συμβεί.
Η προσευχή τους εισακούστηκε. Και το ταλαιπωρημένο σώμα του
παππούλη αξιώθηκε να μεταμορφωθεί σε σκεύος Πνεύματος Αγίου ! Με αυτόν τον
τρόπο απάντησε ο φιλόστοργος Πατέρας Θεός
στα παιδιά του , δωρίζοντας χρόνο
μετανοίας και δοξολογίας σε όλους !
Έτσι, επέστρεψε μετά από λίγες μέρες ο παππούλης μας , στο σπίτι .
Καθηλωμένος από τότε , εδώ και έναν χρόνο στο κρεβάτι , υπομένει εν πλήρη σιωπή
. Ναι , δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα . Μα το ράσο δεν το
αποχωρίζεται ποτέ ! Η μεγάλη του γενειάδα προεκτείνει την γαλήνια όψη του .
Σκορπά ευλογία ανεκτίμητη σε όσους τον φροντίζουν . Καταλαβαίνει τα πάντα και
έχει τα δάκρυά του αυτό να το επικυρώνουν.
Βρέθηκε δίπλα στον παπά Λιά κάποιες φορές αυτό το διάστημα και
αυτός που αναξίως έλαβε την ευλογία από τον ίδιο , να μεταφέρει στο χαρτί όλα
τούτα τα θαύματα και τα θαυμάσια από μισό αιώνα βιωματικής πίστης και
αφιέρωσης. Ποτέ ξανά δεν είχε αισθανθεί σε ένα δωμάτιο πόνου τέτοια αναστάσιμη
ευφροσύνη ! Τέτοια αποκαραδοκία αιωνίου ! Τέτοια θαλπωρή πατρικής αγκαλιάς !
Και κάποιες λέξεις που μέχρι πρότινος τα χείλη μόνο πρόφεραν, απόχτησαν μια
ουσία ανεπανάληπτη κάθε φορά που, ανοίγοντας τα μάτια του ο παπά Λιάς,
χαμογελούσε την ελπίδα …
Για μια μόνο θα γίνει λόγος ! Τόσο μικρή , μα χωράει τα σύμπαντα …
Η ΖΩΗ !
Η μόνη αληθινή που
νεοποιεί, αφθαρτίζει και ανακαλεί,
κατατροπώνοντας ο,τι η αδύναμη λογική μας παρρησιάζει …
Νώντας Σκοπετέας
07-07-2020 ( Κυριακής
Μεγαλομάρτυρος )
Αναρτήθηκε από Νώντας Σκοπετέας/Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως
