Όταν ο άγιος
Ιεράρχης του Χριστού Νεκτάριος (1 Οκτ. 1846 – 8 Νοεμ. 1920) έβγαινε από τη
Ριζάρειο Σχολή –στην οποία για 14 ολόκληρα χρόνια (1894–1908) διετέλεσε
χαρισματικός και αλησμόνητος διευθυντής της–, σχεδόν πάντα κυκλοφορούσε ταπεινά
και απλά ενδεδυμένος σαν ένας απλός ιερέας, χωρίς να τον ακολουθεί καμιά
συνοδεία και χωρίς να φέρει πάνω του κάποιο εγκόλπιο, το σύνηθες διακριτικό του
βαθμού της αρχιερωσύνης.
Κάποτε, κάπου εκεί κοντά στη Ριζάρειο, συνάντησε τον άγιο Νεκτάριο ο πατήρ Νικόδημος, ένας μοναχός από τα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους. Ο άγιος χαιρέτησε τον αγιορείτη μοναχό με τον πασίγνωστο σήμερα μοναστικό χαιρετισμό «Ευλογείτε!», που ήταν –για τότε τουλάχιστον– εντελώς άγνωστος στους πολλούς.
Όπως ήταν φυσικό,
απόρησε γι’ αυτό ο μοναχός και ακολούθησε ο ακόλουθος διάλογος μεταξύ τους:
–Πώς γνωρίζετε,
πάτερ, το «Ευλογείτε»;
–Κι εγώ, Γέροντα,
μοναχός είμαι!
–Φαίνεστε ότι είστε
και παπάς. Πού είστε εφημέριος;
–Είμαι εδώ, στον
Άγιο Γεώργιο της Ριζαρείου.
–Ασφαλώς τότε θα
είστε ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Γιατί γνωρίζω καλά ότι αυτός είναι εκεί
εφημέριος. Γιατί δεν φέρετε το διακριτικό σας εξωτερικά;
–Μέσα μας,
Γέροντα!... Το πώς θα έχουμε τον Χριστό μέσα μας!... Αυτό έχει σημασία! Τα
εξωτερικά δεν είναι και τόσο απαραίτητα!…, απάντησε με γλυκύτητα και
ταπεινοφροσύνη ο σεπτός Ιεράρχης του Χριστού και το καύχημα της Εκκλησίας…
[Διαβάστε το
πάντερπνο Συναξάρι του αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη,
του θαυματουργού, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»·
