Υπήρχε στα παιδικά
μας χρόνια ένα τραγούδι αφιερωμένο στον ιερέα, όπου σε κάποιους στίχους έλεγε:
Προχωρείς κι οδηγείς διψασμένες ψυχές
στη δροσιά της πηγής της αιώνιας
και ξεχύνουν του ράσου σου οι μαύρες πτυχές
ηλιαχτίδες χαράς και συμπόνιας.
Με τρεμάμενο χέρι και ψυχή καθαρή
της θυσίας σαν δίνεις τα δώρα,
παρακάλα, Λευίτη, να φέρει η αυγή
τη δικιά μας ανάσταση τώρα.
Το ‘να χέρι στον άνθρωπο δίνεις εσύ,
το Σταυρό σου σηκώνεις με τ’ άλλο.
Και μεθάς απ’ το θείο της πίστης κρασί
κι αναβρύζεις το ύδωρ το λάλο.
Έτσι βλέπαμε τον ιερέα, μικρά παιδιά τότε, στην εκκλησιά. Κι έτσι θυμάμαι και όλους τους ιερείς των παιδικών μου χρόνων.Κι όταν αργότερα μεγαλώσαμε και μεγάλωσαν μαζί και τα προβλήματα κι είχαμε αποκούμπι το ράσο και το πετραχήλι κάποιου ιερέα, αναπολούσαμε με νοσταλγία αυτό το τραγουδάκι.
Φέρνοντάς το στην
μνήμη μου απόψε, το αφιερώνω στους σύγχρονους Λευίτες. Στους ιερείς μας που
αυτές τις δύσκολες ημέρες σηκώνουν τον δικό τους σταυρό. Όλα αυτά που
συμβαίνουν γύρω μας, τα πρωτόγνωρα και πρωτοφανή, που μόνο σύγχιση και έντονο
προβληματισμό μας προκαλούν, το ράσο ενός αγνού και πιστού ιερέα, αποτελεί
εχέγγυο για την προσωπική μας γαλήνη και ηρεμία.
Ωστόσο και οι ιερείς
μας, μέρος της ταραγμένης κοινωνίας, ζουν το δικό τους δράμα. Πέρα από τα λίγο
πολύ κοινά προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά βάρη και προβλήματα, οι ιερείς
μας είναι δέσμιοι των προϊσταμένων τους Ιεραρχών και των αποφάσεών τους.
Καταδικάστηκαν να
θυμιατίζουν άδεια στασίδια, να ευλογούν τον… αέρα, να προσκαλούν για Θεία
Κοινωνία τον… κανένα! Αδράνησαν τα ιερά Μυστήρια. Δεν βαφτίζουν.Δεν παντρεύουν(
ενώ πολιτικοί γάμοι γίνονται) Δεν αγιάζουν. Δεν εξομολογούν. Δεν κοινωνούν.
Μόνο ενταφιάζουν…!!! Κι αυτό με σπουδή και βιασύνη και εξευτελιστικά για τον
νεκρό μέτρα, ένεκα κορονοϊού.
Απογοητευμένοι
κάποιοι, προτιμούν να «κρεμάσουν» τελείως το πετραχήλι τους, αφού έπαψε να
σκορπά απλόχερα την Θεία Χάρη!
Κι όμως! Μ’ αυτό το
πετραχήλι παπά μου, μνημονεύεις ψυχές αθάνατες! Μνημονεύεις, ναι εκεί στην
προσκομιδή μόνος σου, τον αδελφό σου τον πονεμένο, τον απογοητευμένο, τον
θλιμένο,τον φυλακισμένο, τον ασθενή. Εύχεσαι να «αποπλύνει ο Κύριος τα
αμαρτήματα όλων των μνημονευθέντων στο άγιο δισκάριο» από σένα! Εύχεσαι «υπέρ
των του λαού αγνοημάτων». Εύχεσαι… εύχεσαι… Εύχεσαι και κατευοδώνεις, εσύ
σχεδόν μόνος, τους κεκοιμημένους. Γιατί η παγερή και σκληρή εποχή μας, ίσα που
τους «διαβάζει» τους προσφιλείς μας νεκρούς…Εσύ, όμως, παπά μου, είσαι εκεί,
και εύχεσαι να κατατάξει ο Θεός τον αποθανόντα «μετά πνευμάτων αγίων».
Και είσαι μόνος παπά
μου! Ναι, δυστυχώς πολλοί Αρχιερείς μας
είτε συσχηματίστηκαν με τους κυβερνώντες, είτε αποσύρθηκαν στα
Επισκοπεία τους «διά τον φόβον των Ιουδαίων», είτε σιώπησαν, είτε… κρύφτηκαν
πίσω από μια μάσκα-το πιο in αξεσουάρ της εποχής μας-και δεν σε στηρίζουν.
Ενίοτε σε κυνηγούν! Υπομονή! Θα περάσει κι αυτό.
Εσύ παπά μου μην
αποθαρρύνεσαι! Μη κρεμάσεις το πετραχήλι σου! Χρειαζόμαστε τις «ικέτιδες
χείρες» σου, την ιερατική σου προσευχή, την μεσιτεία σου στον θρόνο του Θεού να
γίνει ίλεως και να μας απαλλάξει από τα δεινά.
«…παρακάλα, Λευίτη, να φέρει η αυγή
τη δικιά μας ανάσταση τώρα».
Αμήν.
aktines
