Απόρησα με την παράδοξη ερώτηση και απήντησα : "Γιατί να κοιτάει την ώρα, Γέροντα; Θα πάει στο νοσοκομείο αμέσως, οποιαδήποτε ώρα και αν αρρωστήσει".
Κι ο Γέροντας : "Ακόμη και αν είναι νύχτα ; Και μετά τα μεσάνυχτα ;" "Ασφαλώς", του απήντησα.
Τότε εξακολούθησε : "Και δε μου λες, μήπως νομίζεις
ότι ο άνθρωπος κινδυνεύει λιγότερο όταν αρρωσταίνει από πνευματικές αρρώστιες,
από αμαρτίες;"
"Κινδυνεύει ασυγκρίτως περισσότερο", του
απήντησα."
Ξέρεις", συνέχισε, "πόσοι άνθρωποι, εξ αιτίας
των αμαρτιών τους, κινδυνεύουν να χάσουν και την πρόσκαιρη και την αιώνια ζωή
τους, πόσοι απελπίζονται και φθάνουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας ; Αν αυτό
συμβεί, ας πούμε, στις δυο τα μεσάνυχτα και θελήσουν να βρουν την ώρα εκείνη
μία Εκκλησία ανοιχτή να προσευχηθούν κι έναν πνευματικό να εξομολογηθούν θα
μπορέσουν " ;
"Όχι βέβαια", απήντησα, με την περιέργειά μου να
κορυφώνεται, για το τί τελικά ήθελε να μου πει ο Γέροντας.
"Ε, λοιπόν", κατέληξε: "Δεν θα ήταν ωραίο
να υπήρχε ένα Μοναστήρι, έξω από την Αθήνα, αλλά όχι μακριά από την Αθήνα, που
στο ναό θα γίνονται ακολουθίες και εξομολόγηση όλο το 24ωρο, με βάρδιες
ιερομονάχων, όπως των γιατρών στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, και όπου θα
μπορούσαν να καταφύγουν, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας, άνθρωποι
τραυματισμένοι από την αμαρτία ;
"Τότε κατάλαβα τί εννοούσε. Ωραίο θα ήτανε να υπήρχε,
απήντησα, αλλά δεν υπάρχει. Ο Γέροντας κούνησε λυπημένα το κεφάλι του, έπειτα
χαμογέλασε περίεργα. Οι οραματισμοί του μου φάνηκαν πολύ τολμηροί, σχεδόν
ουτοπικοί.
[Γ 53π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.283-284)
askitikon
