Έλαχε στον κλήρο μας
να γεννηθούμε στον κόσμο κατά μια τρομακτικά ταραγμένη περίοδο. Δεν είμαστε
μόνο παθητικά θεατές, αλλά μέχρι ένα σημείο συμμέτοχοι στον ισχυρό αγώνα
ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία…
Μετά από τόσα χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους.
Στις ημέρες μας η
«αποκτήνωση» του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από τη χριστιανική
πίστη κατά την αυθεντική της ουσία έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που
χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι αποστασία.
Φοβάμαι λοιπόν ότι
μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα
εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς
πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού.
Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη.
Όσο όμως οι άνθρωποι
παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη
γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα
παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου.
Είναι πρωτίστως
απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η «ανθρωποποίηση»
του θηριώδους αυτού κόσμου… (Γράμματα στη Ρωσία )
Παντού υπάρχει
πόνος. Ο αέρας αντηχεί από τους στεναγμούς των καταπιεσμένων…Μερικοί όμως
αγωνίζονται να βρουν την έξοδο απ’ το σκοτάδι της πνευματικής τους άγνοιας.
Διψούν για την αλήθεια.
Αλλ’ όταν αυτή η
Αλήθεια, παρ’ όλη την μακρά αναζήτηση της από τους ανθρώπους, παρ’ όλη τη
μεγάλη τους λαχτάρα εμφανίζεται με όλη τη Θεία της τελειότητα, –αν και «το μεν
πνεύμα πρόθυμον … η δε σαρξ ασθενής» (Ματθ. 26,41)–, αυτοί κλείνουν την καρδιά
τους στη δύναμη της αθανασίας.
Κατηγορώντας αυτόν,
ο οποίος είπε «Εγώ ειμί η αλήθεια» (Ιωάν. 14,6), ταυτίζονται με τους διώκτες
του, και όπως είπε ο Τερτυλιανός, «ο καλύτερος τρόπος να γίνεις ευχάριστος
στους διώκτες της αλήθειας, είναι να τη διαλύσεις και να τη διαφθείρεις»
(Απολογητικός 46).
Είναι τρομερό να
σκέπτεται κανείς ότι ο κόσμος προτιμά κάθετι άλλο στον κόσμο παρά την αιώνια
δόξα, την οποία ο συναιώνιος με τον Πατέρα Υιός μας προσέφερε με τον εαυτό του.
Εγώ προτιμώ να με
σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω µαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό
φρόνημα.
Είναι σημαντικό για
τις μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους
σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή.
Ο κόσμος ας μας κρίνει σαν αναξίους προσοχής, εμπιστοσύνης και σεβασμού. Αυτό
δεν παίζει κανένα ρόλο, αν είμαστε αρεστοί στον Κύριο…
Δεν είναι εύκολη
υπόθεση να διατηρούμε την έμπνευση ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τα παγωμένα
νερά του κόσμου, ο οποίος δεν προσεύχεται. Ο Χριστός έρριξε τη θεία φλόγα στη
γη, και προσευχόμαστε σ’ αυτόν να φλογίσει τις ψυχές μας να μην υπερνικηθούμε
από το κοσμικό ψύχος και να μην επισκιάσει κανένα μαύρο σύννεφο αυτήν την
λαμπρή φλόγα.
Ιδιαίτερα στις
ημέρες μας η κακία των ανθρώπων είναι σαφώς αισθητή, διότι το κακό εμφανίζεται
οργανωμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά… βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη
σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα.
Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα… Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο…
Αυτός ο
παραμορφωμένος από το μίσος των ανθρώπων κόσμος κρύβει από την όραση το Υπέροχο
Πρόσωπο του Θεού.
Έλαχε στον κλήρο μας
να γεννηθούμε στον κόσμο κατά μια τρομακτικά ταραγμένη περίοδο. Δεν είμαστε
μόνο παθητικά θεατές, αλλά μέχρι ένα σημείο συμμέτοχοι στον ισχυρό αγώνα
ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία..
Ο Χριστός μας
διακήρυξε το θείο μεγαλείο του ανθρώπου, υιού του Θεού και εμείς ακόμα
καταπνιγόμαστε από το θέαμα της αξιοπρέπειας του ανθρώπου που σαδιστικά
εμπαίζεται και ποδοπατείται.
Η πιο αποτελεσματική
συνεισφορά μας στη νίκη του καλού είναι να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας
και όλο τον κόσμο. Δεν το πιστεύουμε μόνο, γνωρίζουμε τη δύναμη της αληθινής
προσευχής.
Δεν αγνοούμε όμως
την προφητεία της αποκαλύψεως, ότι θα επιτραπεί στο κακό να βρει την πλήρη
έκφρασή του και έτσι να φέρει ένα τέλος στην ιστορία αυτής της γης. Τότε θα
‘ρθει η τελική κρίση, που θα γίνει στα όρια του χρόνου κατά τον οποίο «ο
άγγελος ώμοσεν … ότι χρόνος ουκέτι έσται» (Αποκ. 10,6).
Στο μεταξύ εμείς
ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε να επικαλούμαστε τον Υιό του Θεού να ελεήσει εμάς
και τον κόσμο του.
Πού είναι λοιπόν η
πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και
για τα πιο ελάχιστα;
Όλοι πνιγόμαστε
ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου οργίου του κακού στον κόσμο.
Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ’ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι’ 30).
Άγιος Σωφρόνιος του
Έσσεξ
inpantanassis
askitikon
