Ο Όσιος Άνθιμος, κατά κόσμο Αργύριος Κ. Βαγιάνος, γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1869 μ.Χ. στην περιοχή του Αγίου Λουκά Λιβαδίων Χίου. Οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του, Κωνσταντίνος και Αργυρώ, φρόντισαν να του δώσουν Χριστιανική αγωγή. Και ο νεαρός Αργύριος έχοντας πνεύμα σοφίας, ήταν προορισμένος από τον Θεό να αναδειχθεί σκεύος εκλογής Του και να γίνει μέγας παιδαγωγός εις Χριστόν. Γράμματα δεν έμαθε πολλά. Περιορίσθηκε στις απλές γνώσεις του δημοτικού σχολείου. Έτσι χωρίς την θύραθεν παιδεία, αλλά με ευφυΐα και διεισδυτικότητα στις θείες αναζητήσεις του, έχοντας μάλιστα έντονη την επιθυμία για βίο πνευματικό, προχωρούσε αταλάντευτα στην κατά Χριστόν ενάρετη ζωή.
ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ:
Ο θείος έρωτας τον οδηγεί στην απάρνηση της τύρβης του κόσμου και στη μοναχική
πολιτεία, όπου και τελικά έλαμψαν οι αρετές του. Αφορμή για να ακολουθήσει την
μοναχική οδό υπήρξε η επίσκεψή του στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων της Χίου για την
επισκευή ιδιόκτητης εικόνας της Παναγίας. Με αυτή την εικόνα έκτοτε συνέδεσε
άρρηκτα ολόκληρη την ζωή του. Η Θεοτόκος έγινε για εκείνον πηγή ανεξάντλητης
δύναμης στους μετέπειτα σκληρούς αγώνες του, αλλά και πηγή αναψύξεως και
παραμυθίας. Οδηγός του στον ασκητικό βίο υπήρξε ο σεβάσμιος Γέροντας της Σκήτης
Παχώμιος, από τον οποίο εκάρη μικρόσχημος μοναχός και μετονομάσθηκε Άνθιμος.
Στο κελί του αυτό με αδιάλειπτη προσευχή και μελέτη του βίου των μεγάλων
ασκητών έπαιρνε δύναμη, αλλά προκαλούσε και τη δαιμονιώδη λύσσα των δαιμόνων. Ο
Όσιος αγωνιζόταν σκληρά και αποτελεσματικά, διεξήγαγε πολυμέτωπους αλλά
νικηφόρους αγώνες κατά του πονηρού με την πύρινη προσευχή και καθημερινά
ανερχόταν την ευλογημένη κλίμακα των αρετών και της αγιότητας. Σε ηλικία 40
ετών, το έτος 1909, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός από τον διάδοχο του Παχωμίου,
Ιερομόναχο Ανδρόνικο.
ΣΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΗΣ
ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ: Ο ενάρετος όμως ασκητής Άνθιμος ήταν σκεύος εκλογής και έτοιμος για
το αξίωμα της ιεροσύνης. Καλείται λοιπόν στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας από
τον ανάδοχό του Στέφανο Διοματάρη την επόμενη χρονιά για τον σκοπό αυτό. Η
χειροτονία του Αγίου δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο. Στην περίπτωσή του είχαμε
θεία συγκατάθεση που απεκάλυψαν οι θεοσημίες στη διάρκεια της χειροτονίας.
Σεισμός, αστραπές, βροντές, κατακλυσμιαία βροχή συμβαίνουν την ιερή εκείνη ώρα.
Τα κανδήλια του ναού κινούνται, ενώ ένα από αυτά καταπίπτει. Μετά δε τη
χειροτονία επικρατεί γαλήνη, ηρεμία, χαρά Θεού. Όσο καιρό παρέμενε στο
Αδραμύττιο, ακτινοβολούσε εκθαμβωτικά με την αρετή και την αγιότητά του.
Κατόρθωσε μάλιστα εκεί να θεραπεύσει δαιμονιζόμενο της περιοχής, κάτι που δεν
κατόρθωσαν οι συλλειτουργοί του. Αυτή λοιπόν η πνευματική του ακτινοβολία
προκάλεσε το πάθος της αντιζηλίας των συλλειτουργών του.
ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ: Εκείνος
θέλοντας να τους ελευθερώσει από το πάθος αυτό, εγκατέλειψε το Αδραμύττιο το
1911 και μετέβη στο Άγιον Όρος, όπου τον υποδέχτηκαν περιχαρείς οι Αγιορείτες
μοναχοί. Υποτάσσεται εκεί στον Γέροντα Παχώμιο και με τις αδιάλειπτες προσευχές
και νηστείες και με τους σκληρούς αγώνες του αναδεικνύεται, μεγάλος στην άσκηση
και την αρετή. Με την σωματική και πνευματική του όμως αυτή άσκηση εξαντλήθηκε
και ασθένησε. Τότε με την ευλογία του Παχωμίου επιστρέφει στο σπίτι του, όπου
εγκαθίσταται για ανάρρωση.
ΣΤΑ ΛΙΒΑΔΙΑ: Όμως ο
Όσιος Άνθιμος δεν εγκατέλειψε την άσκηση. Μόλις αποκαταστάθηκε μερικώς η υγεία
του αποσύρθηκε σε μικρό απομονωμένο κελί μέσα στα πατρικά του κτήματα, στα
Λιβάδια της Χίου, συνεχίζοντας τους πνευματικούς του αγώνες. Εκεί μόναζε
ασκώντας ταυτοχρόνως και την τέχνη του υποδηματοποιού, για να βοηθά τους
φτωχούς γονείς του και να ελεεί του πάσχοντες.
ΙΕΡΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΤΟ
ΛΕΠΡΟΚΟΜΕΙΟ: Όταν επέστρεψε στη χώρα της Χίου, τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο
Λεπροκομείο. Εκεί άνοιξε το νέο στάδιο των αρετών και της αγαθοεργού δράσης
του. Η εικόνα της Παναγίας Υπαπαντής επικεντρώνει την όλη του ευεργετική δράση.
Η Υπεραγία Θεοτόκος, με την προσευχή του Αγίου Ανθίμου, επιτελεί αναρίθμητα
θαύματα θεραπείας ασθενών πολλών πιστών. Το ίδρυμα αυτό με τους δυστυχείς
λεπρούς καθίσταται έτσι πνευματικό κέντρο σωματικής και πνευματικής υγείας. Η
όλη διακονία του στο Λεπροκομείο καταδεικνύει τη βαθύτατη πίστη του και την
πολύτιμη προσφορά του. Εδώ φαίνεται και το μεγαλείο του Αγίου. Ο Άγιος Άνθιμος
ως εφημέριος του ναού συμπαρευρισκόταν, συνέτρωγε και συνομιλούσε με τους
λεπρούς, τους κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων και μετά τη Θεία Λειτουργία
κατέλυε! [Με το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, καθαγιάζεται ο πιστός και
υγιαίνει, δεν νοσεί, όπως πιστεύουν πολλοί, δυστυχώς, πιστοί και διαδίδουν με
κάθε τρόπο ορισμένα ΜΜΕ, με πρόσχημα τον COVID!].
ΚΤΗΤΩΡ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ:
Τότε μέσα σε εκείνη την αγιάζουσα ατμόσφαιρα οραματίστηκε την ίδρυση Μονής, για
να στεγάσει πρόσφυγες καλόγριες προερχόμενες από την Μικρά Ασία. Έτσι και
έγινε: Υψώνει τον μεγαλοπρεπή Ιερό Παρθενώνα της Παναγίας Βοηθείας Χίου. Από
τότε εγκαταστάθηκε στη Μονή αφοσιωμένος στην Παναγία και εκεί με την ασκητική
του ζωή, το πλήθος των αρετών, την αγιότητά του και τη μεσιτεία της Θεοτόκου
έλαμψε σαν αστέρας, ενώ ποίμαινε με στοργή και αγάπη το ποίμνιό του, ενίσχυε
και παρηγορούσε με τον γλυκύ και απλό του λόγο και θεράπευε ασθενείς που
κατέφευγαν κοντά του.
ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΝΩ ΜΟΝΕΣ:
Μέσα σε αυτή τη διά βίου διακονία, ώριμος πλέον, πλήρης ημερών, σε ηλικία 90
ετών, με οσιότητα που θύμιζε τους μεγάλους ασκητές της ερήμου, τέλεσε την
τελευταία Θεία Λειτουργία την 27η Ιανουαρίου 1960 μ.Χ. και λίγες ημέρες μετά
κοιμήθηκε με ειρήνη.
από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου δάσκαλο
Απολυτίκιον Ἦχος γ'.
Νέον στήριγμα Ὀρθοδοξίας, νεοκόσμητον ἄνθος ἁγνείας, Νικομηδείας Ἀνθίμου συνώνυμος τῶν ἀρετῶν τε ἐκείνου ὁμότροπος, νέων Ὁσίων σφραγίς, καί ἀγλάισμα, Πάτερ Ἄνθιμε, τῆς Χίου πάσης τό καύχημα, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
aktines
