Η Δάφνη – η «Πύλη του Όρους» – δίνει στον επισκέπτη της μοναστικής πολιτείας το πρώτο ξάφνιασμα. Τα δέκα σπίτια της – μια εκκλησούλα, το τελωνείο, ο αστυνομικός σταθμός, το πανδοχείο, το ακτοπλοϊκό γραφείο, τα δύο μπακάλικα – αποτελούν το οικοδομικό της συγκρότημα, και οι λίγοι τελωνειακοί υπάλληλοι, τα όργανα της τάξης, ο ξενοδόχος, οι μπακάληδες, ο αγωγιάτης και μερικοί εργάτες, ψαράδες και αχθοφόροι μαζί, τον πληθυσμό της.
Είναι όλοι
συγκεντρωμένοι στη μικρή αποβάθρα όταν φτάνει το πλοίο της γραμμής ή το μικρό
βενζινόπλοιο με τους λίγους επιβάτες που προτίμησαν το δρόμο
Θεσσαλονίκης-Ιερισσού. Ζητούν νέα του μεγάλου χαλασμού που γίνεται μακριά και
που ο αντίλαλός του φτάνει αδύνατος ως εκεί, για να ταράξει για λίγες μόνο
στιγμές την εκνευριστική γαλήνη. Σαν περάσουν οι λίγες αυτές στιγμές και το
καράβι σαλπάρει για άλλους τόπους, θα σκορπιστούν άλλος στο σπίτι που το
φροντίζει μόνος κι άλλος στο πανδοχείο. Πολύ αριά μιλούν μεταξύ τους. Δεν έχουν
άλλωστε και θέμα για συζήτηση, αφού ότι είχαν να πουν το είπαν από καιρό και
τίποτα καινούργιο δεν παρουσιάστηκε που ν’ αλλάξει τις συνήθειες της μονότονης
ζωής. Η πλήξη και η ανία θα κυριαρχήσουν πάλι…
Τις ώρες αυτές της
ανίας παρακολουθώ τους ανθρώπους της μικρής πολιτείας. Παραξενεύονται όταν
βλέπουν τον ξένο ν’ αδημονεί που δεν μπορεί εύκολα να βρει μέσο για να
συνεχίσει το δρόμο του. Γιατί ανησυχεί; Θα ρθει κι αυτή η ώρα. Τώρα, αργότερα,
αύριο∙ τι σημασία έχει; Όλα στον τόπο
αυτό έρχονται με την ησυχία τους. Κανένας δεν βιάζεται για τίποτα.
Από το βιβλίο του του
Θωμά Μαλαβέτα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
(Μπορείτε να διαβάσετε
ολόκληρο το βιβλίο του Θωμά Μαλαβέτα, σε ψηφιακή μορφή, εδώ: http://athoslibrary.blogspot.gr)
agioritikesmnimes
