Μόλις δεις την Παναγία στα μάτια, ξεκλειδώνεσαι, ανοίγεσαι, βγάζεις την όποια μάσκα σου. Στέκεις αληθινός μπροστά της, παραδομένος, αφημένος, διαθέσιμος στο άγγιγμά της. Και γεμίζεις χαρά. Και μυρίζεις αρώματα που κυλούν από πάνω της και ζωντανεύουν τα σβησμένα μάτια σου. Και λες μόνο αλήθειες. Και θες μόνο να κλαις. Ένα κλάμα όμως τονωτικό, και όχι διάλυσης. Να ξεχύνεις τον καημό σου μπροστά της, να της λες τη μοναξιά σου, την ανασφάλειά σου, τους φόβους, τα όνειρά σου, τις ντροπές σου, τα μύρια θέματά σου. Όλα αυτά, διότι τη νιώθεις μάνα σου και ξέρεις ότι η αγκαλιά της έχει επιείκεια, έχει μεγάλη κατανόηση και απεριόριστη αγάπη…
Η Παναγιά να μας
σκεπάζει με τη χάρη Της!
orthmad
