Ένας παλαιός λαϊκός
μύθος διηγείται, πως τα χελιδόνια στις παμπάλαιες εποχές δεν ήξεραν να
αποδημούν στα πιο ζεστά μέρη πριν το χειμώνα. Και όταν έπεφτε το χιόνι και
έσφυζε η παγωνιά, αυτά υπέφεραν σκληρά και πέθαιναν.
Βλέποντας αυτό κάποιος ελεήμων άνθρωπος τα λυπήθηκε πολύ, και άρχισε να προσπαθεί με ό,τι ήξερε και όπως μπορούσε να κατευθύνει τα χελιδόνια προς το νότο πριν το χειμώνα, στις πιο ζεστές χώρες.
Έδινε σημάδια, τα
οποία τα χελιδόνια δεν καταλάβαιναν, τα δελέαζε με την τροφή προς το νότο, αλλά
μάταια· τα φόβιζε και τα έδιωχνε, αλλά τίποτα.
Τίποτα δεν κατάφερε.
Τότε αυτός προσευχήθηκε στο Θεό να τον μεταμορφώσει σε χελιδόνι.
Και ο Θεός έκανε κατά
τη θέλησή του, και τον μεταμόρφωσε σε χελιδόνι, το οποίο μπορούσε να σκέφτεται
και να αισθάνεται όπως και ο άνθρωπος.
Τότε ο
άνθρωπος-χελιδόνι εύκολα συνεννοήθηκε με τα υπόλοιπα χελιδόνια, και πριν το
χειμώνα τα οδήγησε σε πιο ζεστούς τόπους.
Και από τότε όλα τα
χελιδόνια συνήθισαν να αποδημούν.
Βέβαια, αυτό είναι
μόνο μια ποιητική ιστορία. Όμως, θα σε βοηθήσει, ώστε τουλάχιστον μέχρι κάποιου
σημείου να καταλάβεις, πώς η αιώνια Σοφία, γεννημένη από την αιώνια Αγάπη
εμφανίστηκε σαν άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους, ώστε τους ανθρώπους,
παγωμένους από τις γήινες πίκρες, να οδηγήσει σε καινούργιο δρόμο, στη ζεστή
χώρα, στο Βασίλειο του Θεού «όπου δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε
αναστεναγμοί».
Ενώ και στο μικρό
ανθρώπινο σώμα ο μεγάλος Κύριός μας ήταν και παρέμεινε η Ουσία, ο Ίδιος, ο
Αιώνιος. Πάντα τέτοιος όπως είναι από πάντα στο άπειρο του πνευματικού
βασιλείου Του και της ανείπωτης δόξας Του»
(Από το βιβλίο
"Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται", εκδόσεις Εν πλω)
Αγίου Νικολάου
Βελιμίροβιτς
proskynitis
