Τα τελευταία λόγια του
αγίου Νεκταρίου, στο κρεββάτι του νοσοκομείου, ήταν τα εξής: "Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις
εμέ;"...
Προφανώς, έλαβε εκείνη την στιγμή πρόσκληση από τον Κύριο στην αιώνια βασιλεία του και μέχρι εκείνη την έσχατη επιθανάτια στιγμή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο όχι μόνον να τον προσκαλεί ο Κύριος, αλλά και να του απευθύνει τον λόγο.
Τί βαθειά ταπείνωση!
Ταπείνωση πού ζυμώθηκε χρόνο με τον χρόνο, διωγμό με διωγμό, συκοφαντία με
συκοφαντία. Ταπείνωση πού καλλιεργούσε όσο προέκοπτε στην πνευματική και
θύραθεν σοφία.
Αυτή η αντίδραση είναι
αποκρυστάλλωση χρόνιου αγώνα. Οι ταπεινολογίες και οι ταπεινοσχημίες κάποτε
καταρρέουν και δείχνουν γυμνό τον φέροντα. Η άσκηση στην ταπείνωση την αληθινή
όχι!
Όσο βαθύτερα ασκείται
σε αυτήν κάποιος, τόσο αυτή αυξάνει και στερεώνεται μέσα του.
Όσο πλησιάζει κανείς
τον μεγάλο Θεό, τόσο σμικρός αισθάνεται .
Ο δέ άγιος Σάββας ο εν
Καλύμνω, μαθητής του αγίου Νεκταρίου, όταν παρέδιδε την ψυχή του στον Κύριο,
ανέλαβε δυνάμεις, σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει χειροκροτώντας: Ο Κύριος! Ο Κύριος! Ο Κύριος!
Ω μακαρία χαρά και
παιδικότητα των αγίων πού ξεπερνάς και αυτήν την αθωότερη χαρά και παιδικότητα!
Αυτής αξίωσον και ημάς
Σωτήρ τους αναξίους!
iereasanatolikisekklisias
