Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π.
Διονυσίου Τάτση
Εἶναι πικρὴ ἀλήθεια ὅτι πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς δὲν εἶναι ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἐνῷ καθημερινὰ συμβαίνουν πολλὰ ἀντιχριστιανικὰ γεγονότα καὶ ἀδιάκοπες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις, ἐκεῖνοι δὲν ἀντιδροῦν. Εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τὸν κόσμο καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πίστη. Ὑπολογίζουν αὐτοὶ οἱ κληρικοὶ τὰ ἀρνητικὰ σχόλια τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν δημοσιογράφων, ἀλλὰ καὶ τῶν σοφῶν τοῦ κόσμου, ὅλων αὐτῶν ποὺ περιφρονοῦν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀρνοῦνται τὴν παρουσία τῶν κληρικῶν ἀνάμεσα στὸ λαό. Τὰ «βρίσκουν» ὅμως μὲ τοὺς ἀνάξιους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται τὶς ἀθλιότητές τους καὶ δὲν τοὺς ἐλέγχουν. Ταξιδεύουν στὴν ἴδια βάρκα περιφρονώντας τίς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες τῆς Ὀρθοδοξίας.
Αὐτοὺς τοὺς συγκεκριμένους
κληρικοὺς πρέπει πάντα νὰ τοὺς ἐλέγχουμε, γιατί σκανδαλίζουν τοὺς πιστοὺς καὶ
κάνουν διστακτικούς τοὺς καλοπροαίρετους νὰ γίνουν συνειδητὰ μέλη τῆς
Ἐκκλησίας. Ἰδιαίτερα τούς μεγαλόσχημους τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἔρχονται σὲ
ἐπικοινωνία μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους. Προκαλοῦν μὲ τὶς προσφωνήσεις, τὶς
ἀντιφωνήσεις καὶ τὶς ἐμετικὲς κατὰ συνθήκην ὁμιλίες τους. Βλέπουν τοὺς
ἑτερόδοξους ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, γι’ αὐτὸ καὶ συμπροσεύχονται, συντρώγουν,
συμπνευματίζονται καὶ χαίρονται ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη! Καὶ νὰ
μὴ φανταστεῖ κανεὶς ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι λίγοι. Τὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο, πρῶτο καὶ καλύτερο δίνει τὴν ὁμολογία πίστεως στὴν παναίρεση τοῦ
οἰκουμενισμοῦ. Ὅλοι ὅσοι τὸ ἀκολουθοῦν ἔχουν μειωμένο ζῆλο γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία,
γι’ αὐτὸ καὶ δραστηριοποιοῦνται ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων
τῶν θρησκειῶν γενικότερα. Δηλαδή, κάνουν μία τρύπα στὸ νερό.
Ὅταν ὁ κόσμος συνεχῶς ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἡ
Ἐκκλησία μπαίνει στὸ περιθώριο, οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοὶ εἶναι ἀδιανόητο νὰ
εἶναι οἰκουμενιστὲς καὶ ἂς βλέπουν τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο νὰ
πρωτοστατεῖ στὴν παναίρεση! Ἀλλὰ καὶ οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί πρέπει νὰ
προβάλλουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ ἐλέγχουν ὅλους ἐκείνους, ποὺ τὴν μειώνουν μὲ
πολλοὺς τρόπους. Ἡ ἀντίδραση προϋποθέτει θάρρος καὶ παρρησία, ποὺ ἀντλοῦνται
ἀπὸ τὸν ἐνάρετο βίο τους. Νὰ εἶναι ζηλωτές, χωρὶς κοσμικὸ φρόνημα, ἀλλὰ μὲ
ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ νὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς ἀντιδράσεις καὶ ἀπειλὲς τῶν
ἀντιφρονούντων. Ἀδιαφορία χρειάζεται καὶ στὶς «πνευματικὲς νουθεσίες» πολλῶν
γερόντων καὶ ἐξομολόγων, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι τάχα δὲν πρέπει νὰ ἐλέγχουμε τοὺς
ἀνωτέρους, ἀλλὰ νὰ κάνουμε ὑπακοή, γιατί «ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες»! Ἀλήθεια,
ἔχουν γνώση οἱ φύλακες μὲ τὰ ὅσα διαπράττουν, ὅπως οἱ κοινωνικὲς σχέσεις μὲ
τοὺς αἱρετικούς, συμπροσευχές, κοινὲς διακηρύξεις γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου,
κοινὲς ὑποκριτικὲς προσπάθειες, ἀνταλλαγὲς δώρων, ἱστορικὴ ἀμνησία, λήθη τῶν
σταυροφοριῶν καὶ ἄλλων ἐγκλημάτων τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν τοὺς ἔδωσε τὴν ἱερωσύνη, τὴν ἀρχιερωσύνη καὶ τὴ μοναχικὴ
ἰδιότητα, γιὰ νὰ κινοῦνται ἀνορθόδοξα καὶ νὰ πρωτοστατοῦν σὲ πράξεις ποὺ μόνο ὁ
διάβολος ἐνθαρρύνει, γιατί βλέπει ὅτι τὴν Ὀρθοδοξία θὰ τὴν ἁλώσει μὲ
πρωτοπαλλήκαρα τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς ἀνάξιους κληρικούς.
Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴν «Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς
πίστεως» ἐκτεθεῖσα ἐν τῇ Φλωρεντίᾳ», ἀναφέρει καὶ δύο γνῶμες ποὺ εἶναι σχετικὲς
μὲ τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἡ πρώτη εἶναι τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἀπὸ μιὰ
ἐπιστολή του πρὸς μονάζοντες καὶ ἡ δεύτερη εἶναι τοῦ θεοφόρου Ἰγνατίου ἀπὸ μία
ἐπιστολὴ του στόν Πολύκαρπο Σμύρνης. Ἂς τὶς προσέξουμε: «Ὅποιοι προσποιοῦνται
ὅτι ὁμολογοῦν τὴν ὑγιᾶ πίστη καὶ κοινωνοῦν μὲ ἑτερόφρονες, αὐτούς, ἐὰν μετὰ ἀπὸ
εἰδοποίηση δὲν ἀπομακρυνθοῦν, ὄχι μόνο ἀκοινώνητους νὰ ἔχετε, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς
νὰ τοὺς λέτε».
Καθένας ποὺ λέγει πέρα ἀπὸ τὰ διατεταγμένα, καὶ ἂν εἶναι
ἀξιόπιστος, καὶ ἂν νηστεύει, καὶ ἂν θαύματα κάνει, καὶ ἂν ἀκόμα προφητεύει, νὰ
τὸν θεωρεῖς λύκο μέσα σὲ προβιά, ποὺ κατεργάζεται τὴν καταστροφὴ τῶν προβάτων».
Ὅταν λείπει ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου
ξεθαρρεύουν καὶ χτυποῦν μὲ πολλοὺς τρόπους τὴν Ἐκκλησία. Χρειάζεται ἐγρήγορση,
τόλμη καὶ παρρησία.
Ορθόδοξος Τύπος
aktines
