Αστήρ μυστικός τον οδηγεί στον συγκεκριμένο γεροντα
Παντελεήμονα, στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων. Το
Κυριάκο βρίσκεται κοντά, λίγο παρακάτω. Το ξεροκάλυβο του γερο-Δημά βρίσκεται
λίγο παραπάνω.
Εκεί ζει. Ανοίγει τα μάτια του στον νέο κόσμο της ασκήσεως. Αναπνέει τον καθαρό αέρα της ερήμου. Οσφραίνεται τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Μπαίνει μέσα στο κάλλος της λειτουργικής θεολογίας.
Ο μικρός Ευάγγελος γνώρισε το αληθινό Άγιον Όρος και μας
το κοινοποίησε. Ως άγγελος καθαρός, τα δίδει όλα στον Χριστό και δέχεται τη
Χάρη. Μπαίνει, όπως λέει ό ίδιος στην άκτιστη Εκκλησία. Χαίρεται τίς
ακολουθίες. Τρέφεται από την ευχή. Δεν χωρίζει την προσευχή από την εργασία.
Κάνει υπακοή με' όλη του την καρδιά. Τρέχει σε όλα τα διακονήματα με προθυμία.
Στενοχωρείται όταν δεν του φερωνται αυστηρά. Ριζώνει στη νέα γη της πνευματικής
πολιτείας. Τρέφεται από το μυστήριο της ταπεινώσεως και της αγάπης. Γι' αυτό
καί οί κλάδοι των εφέσεων καί των προσδοκιών του είναι ουρανομήκεις και φτάνουν
στον γνόφο της αορασίας καί της ανυπαρξίας. Θέλει, όπως λέει ό ίδιος, να φυγή,
να χαθή, να μην υπάρχη. Ζει μέσα στον χώρο της ορθοδόξου ελευθερίας. Νοιώθει
και ομολογεί ότι η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι ερωτάς, είναι ενθουσιασμός,
είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου».
Του συμβαίνει το θαυμαστό γεγονός με τον γέρο-Δημά. Μεσα
στον σκοτεινό νάρθηκα του Κυριακού, όπου ό περιφρονημένος γέροντας κάνει
μετάνοιες, βγάζει κραυγή δοξολογίας. Εκπέμπει τη λάμψη της Χάριτος. Και παίρνει
φωτιά ή εύφλεκτη ύλη του μικρού ασκητή!
Βλέπει, ακούει και οσφραίνεται διαφορετικά, Φουντώνει μέσα
του ό θείος έρως. Θέλει να μείνη μόνος και άγνωστος μέσα στη σιωπή. Να ζήση και
να προχώρηση όπου τον φέρνει ή ανέκφραστη του εμπειρία. Να χαθεί με τους
αγνώστους και μυστικούς μοναχούς μέσα στον παράδεισο της ερημικής κοινωνίας.
Ό Θεός όμως ενεργεί διαφορετικά γι' αυτόν και για μας. Τον
βλέπει ικανό για την εκτέλεση δύσκολης αποστολής. Τον στέλνει σε άλλους
χαμένους, στα απολωλότα πρόβατα Του, στον κόσμο. Τον στέλνει σε μας.
Το να είσαι απολωλώς και να νομίζης ότι είσαι δάσκαλος της
πνευματικής ζωής καί της θεολογίας, είναι επικίνδυνο. Σ' αυτούς στέλνει ό Θεός
τον ανύπαρκτο καί ελάχιστο τούτο μοναχό.
Φτάνει στην καρδιά της Αθήνας, στην καρδιά του εικοστού
αιώνα. Μένει στην Ομόνοια 33 χρόνια, από το 1940 μέχρι το 1973. Τα ζή όλα, όπως
λέει, σαν μία μέρα.
Τί κάνει; Τίποτε, μόνο αγαπά. Αφήνει από μέσα του να
ξεχυθή το φως της χαράς καί της Αναστάσεως...
Κυκλοφόρησε μεταξύ μας ως άμεμπτος καί πολιτεύθηκε
ελεύθερα ως άγιος. Φανερωσε την ελευθερία του μελλοντος αιώνος. Δεν κραυγάζει,
δεν ακούει κανείς τη φωνή του στίς πλατείες...
Ως σίφουνας αθόρυβης αγάπης, θωπεύει ιαματικά την
ανθρώπινη ύπαρξη. Μίλα προσωπικά, εκφράζεται ελεύθερα καί έπισκέπτεται όλους.
Δεν κρίνει, αλλά θεραπεύει. Δεν άποπαίρνει, μόνο χαροποιεί...
Γεννήθηκε με το να φυγή, να χαθεί, να μην υπάρχει. Και
τελείωσε με το να χαθεί, να φυγή, να μην υπάρχει...
π.Βασίλειος Γοντικάκης
Ὁ Γέρων Βασίλειος (Γοντικάκης) εἶναι πρώην ἡγούμενος τῆς
Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
-Λόγος για τον Όσιο γέροντα Πορφύριο-
