(Θ.Π.: H παρακάτω διήγηση του π. Μάρκελλου αποτελεί
για μας όλα αυτά τα χρόνια που γράφουμε μια από τις πιο συγκλονιστικές
αναρτήσεις και κάθε φορά τέτοια ημέρα που την δημοσιεύουμε αισθανόμαστε πόση
ματαιότητα έχει ετούτη η ζωή όταν τόσο συγκλονιστικά πράγματα πρόκειται να
συμβούν.
Η Αγιορείτικη παράδοση λέει ότι όταν θα πλησιάζει ο καιρός της ελεύσεως του Δεσπότη Χριστού πρώτα θα αναχωρήσει η πανσεβάσμια Πορταϊτισσα από το Όρος και έπειτα θα αναχωρήσουν για τον κόσμο οι Αγιορείτες Πατέρες για να υποταχθούν στους επισκόπους. Η δε τελευταία Θεία λειτουργία σ αυτόν τον κόσμο θα πραγματοποιηθεί στο μικρό εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην κορυφή του Άθωνα από τους τελευταίους αόρατους ερημίτες.
Η Υπεραγία Θεοτόκος και Κυρία του Άθωνα την ίδια ώρα που θα πεθαίνουν και θα ανασταίνονται ακαριαία όλα τα σώματα των ανθρώπων, Εκείνη θα συγκεντρώνει την ποίμνη της με το ραβδί της με τα αναστημένα σώματα των Αγιορειτών Πατέρων. Έτσι με αυτό τον τρόπο θα συμπληρωθεί και το δέκατο Αγγελικό Τάγμα το οποίο εξέπεσε. Γι αυτόν τον λόγο ο διάβολος μισεί και εχθρεύεται τόσο πολύ τους Αγιορείτες Πατέρες. Χρόνια πολλά και να έχουμε πάντα την βοήθεια τους.) - ΘΗΒΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ-
Διήγηση Γέροντος Μαρκέλλου Καρακαληνού
Υπάρχει μία διήγηση για ένα συγκλονιστικό όραμα σχετικά με
τούς Αγιορείτες πατέρες και την Ύπεραγία Θεοτόκον, η οποία εικονίζεται πολλές
φορές και ως Ηγουμένη, ως Γερόντισσα του Αγίου Όρους, με την ράβδο και τον
μανδύα Της. Αυτή επιστατεί, αυτή επαγρυπνεί, αυτή φροντίζει για τα παιδιά Της.
Είχε έλθει, λέει, η Δευτέρα Παρουσία, η Μέλλουσα κρίσις. Η Παναγία ως Ηγουμένη
περνούσε από τα κοιμητήρια των ιερών μονών, από τις σκήτες, από τα ερημητήρια,
απ’ όπου υπήρχαν τάφοι πατέρων. Καθώς περνούσε από τον τόπο της αναπαύσεως των
πατέρων, κτυπούσε με την ράβδο Της τα μνήματα και ανασταίνονταν οι πατέρες!
Όλοι οι αναστημένοι πατέρες ακολουθούσαν την Παναγία πού
πήγαινε μπροστά και έτσι σχηματίσθηκε μία μεγάλη ποίμνη, η ποίμνη της Ύπεραγίας
Θεοτόκου. Οι Άγιορείται ήσαν και είναι τα παιδιά Της, πού τα οδηγούσε και τα
οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών. Υπέροχον όραμα. Αλλά κάπου–κάπου, από
ορισμένα μνήματα η Παναγία δεν έπαιρνε τούς πατέρας. Τούς άφηνε εκεί. Ήσαν οι
μοναχοί πού δεν πρόσεξαν στην ζωή τους, πού δεν τήρησαν τις μοναχικές
υποσχέσεις και τα μοναχικά καθήκοντα. Εκείνοι φώναξαν, εκλιπαρούσαν, έκλαιαν,
ικέτευαν: Πάρε με Παναγία μου και μένα! Πάρε με και μένα μαζί Σου! Όμως δεν
τούς έπαιρνε κι έμεναν εκεί παραπονούμενοι και αποχωρισμένοι από την μεγάλη
αδελφότητα, την Συνοδεία της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
Κάθε Αγιορείτης μοναχός, την Παναγία την αισθάνεται Μητέρα
του. Ότι και αν Της ζητήσει με πίστη και καθαρότητα, η Παναγία θα το
ικανοποιήσει, αλλά κι εκείνος προσπαθεί πάντοτε με την ζωή του να ευαρεστεί
ενώπιον Της.
Δηλαδή προσπαθεί η ζωή του να είναι τέτοια, πού να μη λυπεί την Μητέρα του.
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ
