- Τελικά θα τα
φορέσουμε “τα μελιτζανιά” ….
Με το ζόρι έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα του αδελφού που
μας μιλούσε στο τηλέφωνο, σε σημείο που δεν τον είχαμε ξανακούσει ποτέ να
μιλάει έτσι, τόσο τρομαγμένος….
-χαθήκαμε, έλεγε, χαθήκαμε όλοι !!!!
Το ίδιο πράγμα έλεγε ξανά και ξανά….
Χρόνια προσκυνητής του Αγίου Όρους, που ήξερε πότε έπρεπε
να μιλάει και πότε έπρεπε απλά να σιωπά….
Που ήξερε πότε έπρεπε να δίνει σημασία και πότε να προσπερνά….
Ούτε λίγο ούτε πολύ μας μετέφερε ότι είχε δει σε ενύπνιο
πολύ ζωντανή την παρουσία του επάνω στο Άγιο όρος.
Βρισκόταν μέσα στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής των
Ιβήρων, και περίμενε μαζί με πλήθος κόσμου και κλήρου την επιστροφή στην μονή,
της Ιεράς Εικόνας της Παναγίας της Πορταϊτίσσης την οποίαν είχαν βγάλει για την
ιερά λιτανεία οι μοναχοί.
Ήταν ανήμερα της εορτασμού της ευρέσεως της ιεράς εικόνας
της Παναγίας, την Τρίτη δηλαδή της Διακαινησίμου, και οι μοναχοί βγάζουν εκείνη
την ημέρα την Παναγία την Πορταϊτισσα λιτανεία ενώ την εναποθέτουν για
προσκύνηση και στο σημείο της ευρέσεως της κάτω στον αρσανά της μονής.
Έβλεπε λοιπόν να συγκεντρώνονται στον προαύλιο χώρο όλο
και περισσότερο μοναχοί και όλοι μαζί να περιμένουν την Παναγία. Κάποιος
μάλιστα τον πλησίασε και του έδωσε ένα ραντιστήρι για να μυρώνει τους μοναχούς
που θα επέστρεφαν από την λιτανεία. Μάλιστα του είπε να πάει να κάτσει κάτω από
την κεντρική θύρα του μοναστηριού για να το κάνει αυτό (γεγονός που γίνεται
στην πραγματικότητα κατά την επιστροφή της ιεράς εικόνας της Παναγίας στο
μοναστήρι υπάρχει μοναχός που μυρώνει τον κόσμο)
Όμως οι μοναχοί που προπορεύονταν της ιεράς εικόνας της
Πορταϊτίσσης και έμπαιναν μέσα στο μοναστήρι δεν έκαναν την απαιτούμενη κλίση
της κεφαλής για να τους ραντίζει αλλά του ζητούσαν να τους γεμίζει κατσαρόλια,
κύπελλα και άλλα σκεύη με το μύρο. Εκείνος όμως συνέχιζε απτόητος να τους
ραντίζει στην κεφαλή όπως έπρεπε και όπως όριζε το τυπικό της μονής.
Ξαφνικά όλοι γύρισαν και κοίταξαν προς το μέρος της βαριάς
πόρτας του μοναστηριού για να δουν την Παναγία να μπαίνει μέσα στο μοναστήρι.
Όμως εκείνη την ώρα από την κεντρική πόρτα του μοναστηριού πρόβαλε μια ολόχρυση
και τεράστια στο μέγεθος εικόνα του ΑΓΊΟΥ ΡΑΦΑΗΛ (που πρόσφατα
κατά-συκοφαντήθηκε και από ορθοδόξους ιερείς ότι συμμετείχε και υπέγραψε την
ένωση στην ενωτική σύνοδο της Φεράρας) την οποία κρατούσαν οι μοναχοί
αντί της ιεράς εικόνας της Παναγίας της Πορταϊτισης, και την οποία έβαλαν
βιαστικά μέσα στο καθολικό.
Αφού μπήκε μέσα στο καθολικό η εικόνα του Αγίου, όλοι
περίμεναν να προβάλουν και οι ψαλτάδες με τον ηγούμενο του μοναστηριού. Όμως
εκείνη την ώρα ένας σαματάς γινόταν και μια βοή ακούγονταν που παρέπεμπε σε
ασέβεια. Οι μοναχοί που έμπαιναν μέσα στο μοναστήρι, άλλοι φορούσαν μαύρα και
άλλοι φορούσαν μελιτζανιά ( αυτή την φράση μας είπε). Από μακριά δεν
γνωρίζονταν ποιοι ήταν αυτοί οι μοναχοί, αλλά όταν τον πλησίασαν τότε κατάλαβε
ότι αυτοί ήταν καρδινάλιοι του πάπα οι οποίοι ακολουθούσαν την ιερά λιτανεία
μαζί με τους Αγιορείτες Πατέρες.
Εκείνος τότε σταμάτησε να τους μυρώνει ενώ μέσα του
αναρωτιόταν με μεγάλη στενοχώρια πως επέτρεψε η Παναγία να γίνει κάτι τέτοιο.
Στενοχωριόταν και έλεγε πως αν το μάθει η Παναγία αυτό θα στενοχωρηθεί πάρα
πολύ. Τότε εκείνη την ώρα τα παράτησε όλα και μπήκε μέσα στο καθολικό για να
δει με τα μάτια του την Παναγία και να την προσκυνήσει. Όμως όσο και να έψαχνε
και όσους κύκλους κι αν έφερνε μέσα στο καθολικό δεν μπορούσε να βρει την
Παναγία. Έβγαινε έξω για λίγο και πάλι έμπαινε μέσα κάνοντας κύκλους για να
βρει την Παναγία και να την προσκυνήσει. Τελικά βγήκε έξω στον προαύλιο χώρο
του μοναστηριού και άρχισε να ρωτάει τους επισκέπτες μοναχούς μήπως είδαν την
Παναγία αφού τους έβαζε πρώτα μετάνοια. Αλλά απάντηση δεν έπαιρνε από κανέναν.
Μάλιστα συνάντησε και έβαλε μετάνοια σε έναν μοναχό με πατερίτσες ο οποίος
έμπαινε και αυτός μέσα στο καθολικό αλλά και αυτός δεν του είπε τίποτα.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή, κάποιοι μοναχοί από το καθολικό
έβγαιναν έξω και άφηναν στασίδια τριγύρω για να κάτσουν οι όρθιοι μοναχοί ενώ
στην μέση τους τοποθέτησαν ένα ξύλινο νεκροκρέβατο (αυτό με τα ξύλινα κάγκελα
τριγύρω) από το οποίο δεξιά και αριστερά τοποθέτησαν τις δύο νεκρικές
λαμπάδες.
Τότε άνοιξαν οι οφθαλμοί της ψυχής του και κατάλαβε τι
είχε συμβεί.
Η Παναγία δεν ήταν πια εκεί….. Είχε φύγει και τους είχε
αφήσει μόνους…. Και μαζί Της είχε φύγει και η χάρις του Αγίου Πνεύματος….
Αυτά μας μετέφερε ο αδελφός και δικαιολογημένα είχε τέτοια
ταραχή. Και ποιος άλλωστε δεν θα είχε αν έβλεπε ολοζώντανο ένα τέτοιο όραμα.
Κάτι το οποίο συνδέετε και με τα εσχατολογικά, τον ερχομό του Αντίχριστου και
την δεύτερη έλευση του Δεσπότη Χριστού.
Είθε η Παναγία η Πορταϊτισσα να μας σκεπάζει όλους και να
μένει πάντα στη θέση της για να φυλάει κλήρο και λαό.
ΑΜΗΝ
Θ.Π.
“Τύπον της αγνής λοχείας σου” Ήχος α’
Μένε μεθ’ ἡμῶν τῶν δούλων σου,
μένε ἀεὶ ὦ Πορταΐτισσα ἔνδοξε, καὶ μὴ χωρισθῇς ἀπὸ τῆς ποίμνης σου πώποτε, τὰ
ἡμῶν παραβλέπουσα πταίσματα. Σε γάρ φῶς και προστάτην, ζωήν και πνοήν
επιγραφόμεθα
